نشانی نخست:
سهراب سپهری
خانه ی دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
وبه انگشت نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا سبز از تر است
ودر آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ،
سربه در می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی
وترا ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا، خش خشی می شنوی
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا،جوجه بردارد از لانه ی نور
واز او می پرسی
خانه ی دوست کجاست؟
نشانی دیگر:
فریدون مشیری
خانه ی دوست کجاست
من دلم می خواهد
خانه ای داشته باشم پر دوست
کنج هر دیوارش
دوستهایم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو!
هرکسی می خواهد
وارد خانه پر عشق و صفایم گردد
یک سبد بوی گل سرخ
به من هدیه کند
شرط وارد گشتن
شست و شوی دلهاست
شرط آن داشتن یک دل بی رنگ و ریاست
بر درش برگ گلی می کوبم
روی آن با قلم سبز بهار
می نویسم ای یار
خانه ی ما اینجاست
تا که سهراب نپرسد دگر
خانه دوست کجاست؟
نشانی سوم:
جهان آزاد
خانه ی دوست
کاش سهراب و فریدون یکروز
می گذشتند از این کوچه ی مهتابی ما
و بسیجی ها را می دیدند
که چسان،
سبد نرگس و زنبق را
در برکه ی خون می ریزند.
قلم سبز بهاران را
می شکنند
شاخه ی سرو واقاقی را می سوزنند
پر پروازهزاران را
می شکنند!
کاش بودند که من یک شب آنها را
دور از چشم سپاه
سوی آرامگه آرش و سهراب ندا می بردم
و با آنها می گفتم:
آنچه می جویید؛ آنجا بالاتر، آن سوست؛
خاوران،
خانه ی دوست!
اسفند 1388
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
