۸ مارس بر همه زنان میهنم مبارک باد

هفته های اول بعد از انقلاب بود .آن روزها وماهها را اولین بهار آزادی نامید بودند . 8 مارس نزدیک میشد. و ما زنان که پا بپای مردان در مبارزات ضد استیدادی شرکت کرده بودیم سرشار از هیجان و شادی پیروزی تصمیم داشتیم که روز جهانی زن را جشن بگیریم . تعدادی از زنان گرد هم آمده و با عجله در تدارک برنامه یک گردهمایی و یا راهپیمایی بودیم . اما هر چه بیشتر سعی کردیم کمتر موفق شدیم . برنامه سرنگرفت و اجرا نشد . میپرسید چرا ؟ دفتر آیت الله خمینی 6 مارس اعلام کرد : زنان کارمند باید حجاب شرعی بپوشند. وما از هر طرف با مخالفت روبرو شدیم . فکر نکنید گروه " یا روسری یا توسری بود " که چهره آزیخواهانه رژیم ضد زن را بر ملا میکرد ، نه ، دوستان آزادیخواه و لیبرال (البته آقایان) گفتند : فکر نمیکنند فعلا صلاح باشد روز زن را جشن بگیرید ، و در این موقعیت آخرین چیزی که احتیاج دارید جشن گرفتن روز زن است . رفقای چپ گفتند : مید انید که آزادی زنان در گرو آزادی طبقه کارگر است . و هر وقت همه خلقها آزاد شدند زنان هم آزاد میشوند و میتوانند هر چه د لشان میخواهد روز زن را جشن بگیرند و توصیه کردند که بهتر است در حد یک بیانیه تمامش کنید ، و قول دادند که اعلامیه بلند بالایی بنویسند و در روزنامه ها یشان چاپ کنند . و بالاخره آ قای بنی صدر هم که آنروزها مشغول تور سخنرانی در ادارات بود کرارأ در جواب به اعتراض خانمها در مورد حجاب اجباری اعلام میکرد که از موی خانمها اشعه ای ساطع میشود که باعث گرفتاری و ناراحتی آقایان میگردد و تظاهرات وسیع و خود جوش ضد حجاب زنان به بدترین شکلی از طرف نیروهای موسوم به حزب الله سرکوب شد. و اینچنین بود که ما دانستیم در بهار آزادی از آزادی برای زنان خبری نیست.
امروز فکر میکردم چرا بعد از گذشت سی سال یادآوری آن خاطرات هنوز تلخ است و گذشت زمان از تلخی آن نمیکاهد. نه به این علت که جمهوری اسلامی در بدو به قدرت رسیدن، اولین جنگش را بر علیه زنان آغاز کرد، و نه به این علت که این جنگ سی ساله هنوز هم ادامه دارد و از زنان تلفات می گیرد، و تلخیش از این جهت بیشتر بود که در این نبرد نا برابر پدران، برادران و شوهرانمان از ما حما یت نکردند .

زن ستیزی جمهوری اسلامی با تصویب و اجرای قانون حجاب اجباری ، تصفیه وسیع زنان از ادارات دولتی ، بستن مهد کودکهای ادارات ، محروم کردن زنان از کار قضاوت ، باز خرید و یا پاکسازی زنان از بسیاری از مشاغل شروع شد ، و با لغو قوانین حداقلی که زنان با جدال بسیار در رژیم گذ شته بدست آورده بودند، از جمله لغو قانون حمایت خانواده ، تشویق و تسهیل چند همسری و دهها قانون تبعیض آمیز دبگر ادامه پیدا کرد و با تصویت و اجرای قانون شنیع و ضد بشری سنگسار که بیشترین قربا نیان آن را زنان تشکیل میدهند صفحه ای به کارنامه درخشانش به جنگ بر علیه زنان افزود.

اما و چه امای زیبایی ! خاطرات و حقابقی که سراپای وجودم را غرق در شغف و افتخار و تلخیهای زندگی را برایم شیرین و دلپذیر میکند.

در این سی ساله زنان ایران هرگز ظلم رژیم اسلامی را برنتابیدند و تحقیرها را برآنان نبخشیدند . حتی یک روز صحنه نبرد را خالی نکردند و قصه جور و ستم ظالمان را برای دختران و پسران خود هر روزه باز گو کردند.

جمهوری اسلامی سی سالست که با زنان میجنگد و در این زمینه از هیچ شقاوتی برای بزانو در آوردنشان خودداری نکرده است اما آنها حجابشان هیچوقت حجاب نشد. چون به حجاب اجباری اعتقاد نداشتند . دانشگاهها ، روزنامه ها ، ادارات ، مدارس ، بیمارستانها و حتی زندانها را پر کردند. و اینچنین بود که نشان دادند که در همه عرصه ها لیاقت و شایستگیشان اگر از مردان بیشتر نباشد برابر است .
اگر رژیم سی سال است که حقوقشان را پایمال کرده و رایشان را ربوده است چه غم که آنها هم سی سال است خواب راحت را از چشم سر دمداران رژیم اسلامی ربوده اند و ندا های گمنام با نثار جان خود در برابر چشم میلیونها نفر ، حقانیت و آبرویی را که جمهوری اسلامی طی سی سال سعی کرده بود دست وپا کند ، در یک لحظه بباد داده اند
چرا غرق شادی و شعف نیاشیم که در کشاکش این جدال سی ساله زنی از زنان سر زمینمان جایزه صلح نوبل میبرد و ما مید انیم که او تنها یکی از هزاران زن گمنام ابرانی است که این شایستگی را دارد. چرا افتخار نکنیم وقتی میبینم سازمانهای حقوق بشر و نهادهای آزادیخواه دنیا برای جابزه دادن به زنان ابرانی صف کشیده و رقابت میکنند.
و امسال در آستانه هشت مارس بیش ازهشت ماه است که میارزات آزادیخواهانه ملت ما دنیا را به تحسین واداشته است و در این میان دلاوری زنان ایران ، جهانی را شگفت زده کرده است . روز زن بر همه زنان میهنم مبارک باد.