همه چیز در دستان یک ملت

بحرانی که جمهوری اسلامی با ان مواجه است بزرگترین بحرانی سیاسی است که در این سی سال داشته است ، این مطلب در میان اکثر تحلیل گران مشترک است .
جمهوری اسلامی هرانچه را که در این سی سال به واسطه مذهب ، خشونت ، زندان ، شکنجه و... به دست اورده بود ، در این 8 ماه از دست داد . تحولات پس از انتخابات و حرکت مردمی با عنوان جنبش سبز رژیم بنیادگرای جمهوری اسلامی را به چنان تنگنایی کشانده است که اکنون دیگر هیچ راه حل سیاسی برای مقابله با ان در اختیار ندارد .
اصلاح طلبان و تندرو های حکومتی دیگر بر سر هیچ مسئله ای به اشتراک نمی رسند . تندرو ها اشکارا رفسنجانی را به خروج از نظام متهم می کنند و اصلاح طلبان تندرو ها را به انحراف از راه خمینی . هر چه صدای عده ای برای اشتی ملی ، بلندتر می شود اختلاف میان گروه ها و دو جناح نظام بیشتر می شود . خامنه ای به عنوان رهبر و نقطه اتصال جریان های داخلی نظام عملا راه خود را از اصلاح طلبان جدا کرده و هیچ گونه رحم و انعطافی در برابر مخالفان نشان نمیدهد . حلقه اصلی حکومت و ولایت فقیه هر روز تنگ تر می شود و هیچ راه بازگشتی برای بازماندگان به جا نمی گذارد .
مردم نیز در این مدت هرانچه که میتواستند ، کردند . رژیم اسلامی با شیوه هایی که دور از طبعیت ان هم نیست با به خیابان ریختن ادمکشانی که به پشتیبانی سپاه در اختیار گرفته است ، هر خشونتی که میشد برای سرکوب مخالفان به کار برد . واین خشونت هم چنان هم به بدترین شکل ان در خیابان های ایران در جریان است ، خشونتی که هر روز بر کینه و بیزاری مردم از رژیم می افزاید .
در این مدت معترضین به دلیل نداشتن رسانه برای اطلاع رسانی جهت تجمعات از روزهایی که به دلایل مذهبی یا روزهای تقویم رژیم همچون روز قدس و 22 بهمن وجود داشت ، استفاده می کردند و همین شیوه سبب شد تا نظام اسلامی همه ارزش های پوچ خود که با عنوان تقدس از انها یاد میکرد را از دست بدهد . از روز قدس گرفته که با شعار " نه غزه نه لبنان ،جانم فدای ایران" تبدیل به یک روز تاریخی برای ظهور ارزش های ناسیونالیستی یک ملت شد تا 22 بهمن .
سالگرد 22 بهمن طی این سی و یک سال همواره با تظاهرات دولتی برگذار شده است. این تظاهرات در اوایل انقلاب و تا زمانی که ماهیت ان بر همگان اشکار نشده بود کم بیش جنبۀ مردمی داشت اما با گذشت زمان جنبۀ مردمی آن کاهش یافت و چنان که دیده‌ایم اکنون به یک نمایش فرمایشی همراه با باج و تهدید تبدیل شده است.
بزرگ ترین نشانه پیروزی جنبش سبز حرکتی بود که در 22 بهمن ماه ، سالروز پیروزی انقلاب اسلامی ، صورت گرفت . روزی که همواره از ان با عنوان روز وحدت ، حماسه و واژگان تکراری دیگری که رژیم از انها همواره استفاده کرده است امسال به یکی از پرالتهاب ترین روزهایی تبدیل شده که رژیم به خود دیده بود . نه نیروهایی که رژیم با وعده های مختلف و اجبار جمع کرده بود و نه خشونت پاسداران نتوانست جلوی سیل خروشان مردمی را بگیرد که قصد داشتند تا در روز جمهوری اسلامی اخرین ضربه را به پیکیره این نظام وارد کنند .
جنبشی که در این مدت ثابت کرده است که حرکتی پویاست و همواره در جهت رشد و رسیدن به خواست هایش در مسیری حرکت میکند که به پرداخت کمترین هزینه بیشترین دست اورد را داشته باشد پس دور از انتظار نیست که برای روزهای اینده ی جنبش وبرای پیمودن این راه ، منتظر ایده هایی تازه باشیم .
اکنون جمهوری اسلامی به واسطه جنبش سبز در چنان منجلابی است که نه تنها مشروعیت خود را در داخل و خارج از دست داده است بلکه به سرعت فروپاشی از درون هم بیشتر می شود . خیزش مردم ، اعتراضی مدنی و مسالمت‌آمیز است، با خواست‌هایی مشخص و در چهارچوب قانون اساسی. با این‌همه، اعتراضی است که با استفاده از شکافی که در درون نظام افتاده ‌است، بسیاری از ارزش‌های بنیادین رژیم را، در چهارچوب قوانین موجود در نظام، زیر سؤال برده و خواستار تغییر شده ‌است.
برخورد غرب با مسئله هسته ای و نقض حقوق بشر در ایران بیش از پیش قاطعانه شده است . دنیا بیدار است و شاهد هرانچه که در خیابان های ایران می گذرد ، امروز دیگر تنها صدای دولت مردان جمهوری اسلامی نیست که به گوش جهانیان می رسد ، بلکه فریاد ازادی خواهانه ملتی که دلیرانه در برابر استبداد ایستاده اند نیز شنیده می شود . ارتباطی که سالها انتظار ان را می کشیدم اکنون تحقق یافته است و جامعه جهانی همراه و همدل با مردمی است که برای رسیدن به " زندگی انسانی " پیکار میکنند .
جنبش سبز پس از جنبش مشروطه تنها حرکتی تاریخی ماست که خواستگاه اجتماعی دارد و در یک فرد یا رهبر خلاص نمی شود . گذر از دلایل شکست مشروطه ، جنبش سبز سراسر جنبشی اجتماعی –سیاسی است که نماینده همه اقشار جامعه است وحتی اگر در کوتاه مدت به پیروزی نرسد نافرجام نخواهد ماند زیرا یک جنبش اجتماعی است و همه نقش ان با به خیابان ریختن ها در این زمان کوتاه به پایان نمی رسد .
فضایی که جنبش سبز دراین هشت ماه ایجاد کرده است ، حرکت در جهت رسیدن به جامعه ی شهروندی و زندگی انسانی است ، بوی خوش بهار است که روزگاران ما را پر کرده .
در این هشت ماه اتفاقاتی افتاده است که سبب شد تا رشد و شعور سیاسی، مردم ایران را با مفاهیم شهروند ، پلورالیسم و حل اختلافات از راه انتخابات ازاد، بیش از گذشته آشنا سازد . حرکتی است بی بدیل که جهان را متوجه خویش کرده است .
شاید در خوشبینانه‌ترین حالت هم تصور نمی کردیم که در عرض کمتر از یک سال این چنین پیروزی نصیب جنبش سبز و مقاومت دلیرانه ملت ایران شود.اکنون دیگر همه چیز در دستان ماست. ان چه باقی است زمان است و پشتکار ما در این پیکار . و فراموش نکنیم که تنفس در هوای جنبش سبز نوید پگاهی تازه و پر امید برای ایران و ایرانی را می دهد .