روز پنجشنبه بیست دو بهمن جو خیابان های ایران را انچنان پلیسی کرده بودند که حتی در اب و هوا و نان و جان و خانه و پرنده بوی نفس انها به مشام می رسید. در آسمان تهران، اگر طوطی سبزی هم در هوا می پرید بی تردید او را با تیر نشانه می رفتند، چه رسد به دست با وی پیروزش و رنگ سبز و یا نشانه سبز، اما با این حال همه از صدا و سیمای جمهوری اسلامی در هنگام سخنرانی احمدی نژاد شنیدند مردم شعار می دادند مرگ بر دیکتاتور، دروغگو دروغگو.
در ایران مردم با هزاران اما و اگرها و تهدیدهای پلیسی برای اعتراض به خیابان می ایند و بی تردید هر بار از خود می پرسند ایا بازگشتی دوباره به خانه خواهد بود؟ با این حال می ایند.
در لندن یا کلا در خارج از کشور اماها به شکل دیگری است و مشکلات آنگونه وجود ندارد. از سی هزار ایرانی بسیاری نمی ایند. در هر تظاهراتی پرسش این است. ایا این بار هموطنان ما به تعداد کافی و در خور خواهند آمد؟
در میان معتقدان به حضور هم هر کدامشان صدها دلیل سبز و سرخ و پرچم و شعار و ... دارند که نیایند. اما باید پرسیده شود مگر نمی شود اینجا در خارج از کشور برای "آزادی زندانی سیاسی"، "لغو اعدام" متحد عمل کنیم؟ اگر چه ان زندانیان هم سبز باشند و یا رفرمیستهایی که ما خوشمان از مرامشان نیاید؟ بی شک بسیاری از ما در تفکر در "لغو اعدام"و "آزادی زندانی سیاسی"، یگانه اییم.
اما عده ای دیگر از هموظنان ما دلایل دیگری از شعر و شعار و پرچم بینشان عمل می کند. عده ایی خود را مغز متفکر در هر زمینه از جمله در جنبش سبز می دانند و باید فقط برایشان جلسه گذاشت و به سخنانشان گوش فرا داد و یا دورا دور گاها بیایند و دستی تکان دهند و بروند.
عده ایی دیگر، بسیار روشنفکر روشن بین هم معتقدند خوب شماها انقلاب کردید حالا هم خودتان بروید درستش کنید. مطمئنما در انقلاب بهمن، امثال ایشان مشغول به کاری بوده اند و فرصت نداشتند سری بزنند به میدان ازادی و انقلاب. این عده، در خیال و در خلوت خویش در هر دوره ایی توجیح و توضیحی صحیح و اصولی برای خودشان بافته اند. وجدان شان راحت است. همیشه بقیه به آنها بدهکارند چون به نصایح قلمی و کلامی شان که متاسفانه کسی نخوانده اشان، گفته اند و قبلش پیش بینی نموده اند و ملت... درک ننموده اند.
اما دسته دیگر که موقع انقلاب دلی پرشور داشتند و سری به میدان ازادی زدند و به انقلاب رسیدند و برگشتند. برخی به خانه و برخی دیگر به اجبار به خارج از کشور رسیدند این دسته وقتی این روزها، از حوادث ایران می شنوند خوب کمکی غلغلک شان می شود . زود به خود می ایند و فورا با صدای بلند می گویند، ما قبلا سهم خود را برای ازادی داده ایم و حالا باید بقیه بروند، میدان. در خانه را می بندند و کنار ان روشنفکران نصایح گو می نشینند.
اما عده سوم، ظاهرا نمیشود به اینها ایرادی گرفت و یاید بگذاری به حال خودشان! اینها ایران که سهل است اگر دنیا را هم اب ببرد، خوابشان می برد. زندگی شان باید به دور اهسته و پیوسته بگردد. به من چه دنیا وضعش خراب است. هائیتی زلزله است. فلسطین کشتار است... و ندا و سهراب دیگر زنده نیستند. بگذار زندگی ام را بکنم. لطفا مزاحم نشوید. البته بسیاری از مواقع هم اگر بتوانند با رنگ و سریشم خودشان را به شکل دیگری در می اورند که ایرانی به نظر نرسند. متاسفانه در میان بیش از سی هزار ایرانی در لندن دسته اخیر تعداشان پرشمارتر است.
با فضای ترسیمی، کاش مردم زیاد امده باشند! کاش در کاش کنان به محل تظاهرات ۲۲ بهمن رسیدم. نزدیکهای سفارت ایران در لندن، چشمانم روشن شد. امده بودند. جمعیت غیرقابل باور بود. امده بودند رنگارنگ، پرچمی ها، از کنارشان رد شدم، و فحشی هم نشنیدم. به راحتی تفس کشیدم و دردل بارک الله ایی گفتم. سپس سرخ ها و رسیدم به سبزها فراوان بودند و خوشبختانه با شعارهای مشترک. بین خودشان تقسیم کار و شعار کرده بودند و این برای این جمع وسیع بسیار مثبت بود. جوانان پر شور و یگانه، شعار مرگ بر دیکتاتور. آزادی زندانی سیاسی، بازگشت به ایران حق ماست، سر دادند. این عده انچنان پرشور شعار می دادند انگار در میدان توپ خانه ایستاده اند و مشتشان را به طرف میدان آزادی هوا می کنند. تا انجا که زمانی تجمع کننده گان به طرف خانه سفیر لندن در چند قدمی سفارت، که ضیافت بهمن در خانه اش به پا بود حرکت کردند و چند نفری که از خط پلیس به انطرف هجوم اوردند و پلیس با یک نفرشان با خشونت رفتار کرد. چند نفر از دختران جوان با هجوم به طرف پلیس بسیار محکم فریاد می زدند "بسجی وحشی شده"، "بسجی وحشی شده"، بقیه را هم با خود می کشاندند. وقتی گفتم عزیزم اینجا ایران نیست این پلیس لندن است، چهره شان بسیار دیدنی و جالب بود. بنطر می رسید در گمانشان باور کرده اند، در ایرانند. پلیس لندن هم یک بسیجی شده بود.
این جوانان، ایران را ازاد با دموکراسی می خواهند و همان هایی که شعار "بازگشت به ایران حق ماست" را می دادند: ایران برای همه ایرانیان است چه آنها که سبزند و چه سرخ چه آنها که می خواهند به تجمعات بیایند چه انها که زندگی را دوست دارند و نمی خواهند برای هیج چیز بهایی بپردازند حتی وقتشان را. همه ایران را ازاد و رنگین می خواهند.
عفت ماهباز لندن
http://efatmahbaz.blogfa.com
efatmahbas@hotmail.com 
