این اعدام ها برای چیست؟

امروز پنج شنبه ۸ بهمن ماه۱۳۸۸، دو تن از هموطنان مان، به نام های محمدرضا علی زمانی و آرش رحمانی پور، در زندان اوین تهران به دار آویخته شدند. احکام اعدام این دو پیش از این صادر و پس از تائید دادگاه تجدید نظر تهران به اجرا گذاشته شد. چند روز پیش از این، مرتجعان حاکم، خدایار رحمت زهی شهنوازی، یکی از فعالان سیاسی فرهنگی بلوچ را نیز، در زندان زاهدان به دار آویختند. افزون بر این، دادستان تهران دیروز اعلام نمود که ۹ تن دیگر از دستگیرشده گان تظاهرات روز های تاسوعا و عاشورا به اعدام محکوم شده اند. اتهام آن ها عضویت در سازمان مجاهدین خلق و انجمن پادشاهی ایران ذکر شده است. در کردستان نیز هم اکنون تعداد زیادی از فعالین سیاسی و مدنی کرد به اعدام محکوم شده اند. همچنین در زندان های بلوچستان نیز ۶ تن ار هم میهنانمان منتظر اجرای حکم اعدام خود هستند.
در جمهوری اسلامی سابقه اعدام عمری به درازی خود حکومت دارد. این رژیم به دو دلیل همواره اعدام را ستوده و در دستور گذاشته است. نخست اینکه حکومت اسلامی به خشونت باور دارد و به قتل و شکنجه و سنگسار نگاهش مثبت است. این رژيم با افتخار از قطع دست و پا سخن می گوید. چشم در برابر چشم را طبیعی می انگارد و اگر بتواند امروز هم، انسان ها را زنده بگور می کند. با چنین باور و زمینه ای است که خشونت را یکی از راه حل های مشکلات اجتماعی می پندارد. جمهوری اسلامی با این نگاه مثبت به خشونت است که برای حل معضلات فرا روی خود، به قتل و تجاوز و شلاق رو می آورد. بنابراین، علت اصلی اعدام ها در جمهوری اسلامی این است که حکومت هم به خشونت اعتقاد دارد و هم آن را، راه حل می پندارد.
اما دلیل اعدام های اخیر بیش از این هاست. دستگاه ولایت پس از آن تقلب بزرگ به اشتباه محاسبه گرفتار شد. فکر می کرد که با مختنق کردن فضا مردم را به خانه بازمی گرداند. اما مشکل مردم فقط انتخابات نبود، مشکل سی سال تبعیض و اجحافی است که مردم ایران، از کرد و فارس و بلوچ گرفته تا آذری و عرب، با گوشت و پوست خود لمس می کنند. مشکل سی سال سرکوب و اختناق است. مشکل دستگاه فاسد ولایت و در راس آن ولی فقیه است که سرمایه مردم را به باد داده و آشکارا رو در روی مردم دروغ می گوید و فریبکاری می کند. در چنین شرایطی طبیعی است تا مردم پاسخی به مجموعه نابسامانی های خود نبینند، آرام نگیرند و به خانه باز نخواهند گشت. امروز مردم از هر مراسمی فرصت می سازند. هیچ مورد استثنائی هم در این هفت ماهه وجود نداشته است. از روز قدس و ۱۳ آبان و ۱۶ آذر گرفته تا مراسم یادبود منتظری و مهم تر از همه این ها، روزهای تاسوعا و عاشورا مردم به خیابان آمدند تا بگویند این دستگاه ولایت را نمی خواهیم. تا اعلام کنند دیگر تن به تبعیض نمی دهیم. مردم با حضورشان و طرح خواسته های خود به روشنی اعلام کرده اند که حکومت دینی نمی خواهند. سرکوب خشن مردم خصوصا در روزهای تاسوعا و عاشورا، نتوانست مردم را آرام کند. ترس و واهمه به تدریج بر تن حکومت نشسته است. ۲۲ بهمن در راه است. دستگاه ولایت آخرین تیر ترکش خود را بر کشیده و فشار را در حدی که توانسته است افزایش داده است. از سوئی دستگیری کسانی را که فعال می پندارد، گسترش داده و از روزنامه نگار و نویسنده گرفته تا فعال سیاسی و فرهنگی را به زندان انداخته است و از سوی دیگر، احکام را سنگین تر کرده و اعدام ها را وسعت داده است.
هدف از این اعدام ها، مرعوب کردن فعالان جنبش مردم ایران است. با این عمل وحشیانه می خواهند به افراد موثر این جنبش، ظرفیت خونریزی حکومت را نشان دهند. به مردم نیز اعلام کنند که بهای حضور در تظاهرات آرام و اعلام نارضایتی از وضع موجود، یعنی مرگ. همزمان نیروهای اصلاح طلب را برای تمکین زیر فشار قرار داده اند و با دسیسه های مختلف در نظر دارند آن ها را به تسلیم بکشانند. افزون بر همه این ها تهاجم و سرکوب و اعدام مردم توسط دستگاه ولایت، ناشی از ترس است. برای روحیه دادن به خود است. برای بالا بردن روحیه از دست رفته قوای سرکوبگر است. این آخرین تیر ترکش همه حکومت های سرکوبگر است که در آخرین روزهای حیات خود، به سوی مردم شلیک می کنند. آنان که از تخت فرو افتاده اند، نتیجه اش را دیده اند، اینان نیز، طعم تلخ و زهر شکست را خواهند چشید.
دستگاه ولایت همه راه ها را به روی مردم بسته است. راهی جز ادامه اعتراض و مبارزه باقی نمانده است. تمکین و حتی سکوت در برابر این گستاخی ها به تشدید اختناق خواهد انجامید. سکوت سران اصلاح طلب در برابر این اعدام ها به تنگ تر شدن محاصره آنان و سرکوبشان خواهد انجامید. حکومت می کوشد با ترفندهای مختلف بر فاصله آنان با مردم بیافزاید تا سرکوبشان سهل تر شود. راه مقابله و عقب نشاندن دستگاه ولایت ایستادگی است و محکوم کردن مشخص اعدام ها.
جنبش مردم نشان داده است که به پیشروی خود ادامه می دهد. ۲۲ بهمن مردم دوباره بر خیابان ها حاکم می شوند و خواسته های خود را فریاد خواهند کرد. حکومت هر چه در چنته داشته به کار انداخته است. در همین روز عاشورا مردم را با اتومبیل زیر گرفت، از بالای پل به پائین انداخت، گروه گروه و در ابعاد وسیع بازداشت و به زیر شکنجه برد، ترور کرد و .. اما به رغم این همه خشونت و وحشیگری امروز مقاومت و ایستادگی مردم ترس به جان دستگاه ولایت و سردمداران سپاه و وزارت اطلاعات انداخته است. بدون شک تهاجم بیشتر و شدید تر به مردم، حکومت را با خونریزی درونی مواجه کرده و با شدت بیشتری به زیر خواهد کشید. قدرت سرکوب در گام نخست از طریق شکستن روحیه سران و سردمداران حکومت رخ می دهد. نفس استمرار جنبش مهم ترین عامل تضعیف و از دست رفتن روحیه حکومتیان خواهد شد. ۲۲ بهمن ضربه دیگری است که تیغ دستگاه سرکوب را کند و رژیم از کار خواهد انداخت.