نقدی بر گفته های باقر مومنی
آقای باقر مومنی در سخنرانی خویش در مراسم بیستمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی که از سوی "انجمن دفاع از زندانیان عقیدتی و سیاسی" در پاریس برگزار شد[1]، ضمن ارجگذاری خاطره قربانیان این فاجعه ملی به نکاتی اشاره داشت که درخور تأمل اند.
درخور تأمل بویژه از این رو که آقای مومنی پژوهشگر تاریخ معاصر ایران هستند و بالطبع انتظار دقت و تاریخ نگاری بدون حب و بغض از ایشان می رود.
آقای مومنی در سخنان خویش از جمله در سه مورد اظهاراتی کرده اند که با اسناد و شواهد موجود خوانایی ندارد:
1.قربانیان همگی آگاهانه، تا پای جان پایداری ورزیدند، به آرمان خویش وفادار ماندند و در برابر فاشیسم مذهبی ایستادند و چشم در چشم قاتلان تکرار کردند که همچنان بر سر موضع خود می مانند.
2.معلوم نیست این مرد[اکبر گنجی] با کدام وکالتنامه از جانب از پاافتادگان اینچنین به حاتم بخشی از کیسه خلیفه[ بخشیدن اما فراموش نکردن] سخن میگوید.
3.همان مسیح مقتدای امروزی او [اکبر گنجی] به حواریونش میگفت" من برای صلح نیامده ام، من با شمشیر دو دم آمده ام".
با استناد به کتاب خاطرات آیت الله منتظری و بر اساس شهادت زندانیان آزاد شده یکی از جنایتکارانه ترین و رذیلانه ترین روش هایی که "هیئت مرگ" در زندان اوین و برخی دیگر از زندان های کشور در جریان کشتار سال 67 بکار برد، طرح سوالِ "بر سر موضع بودن یا نبودن" از زندانیان سیاسی بود بدون اینکه نامبردگان از پیامد پاسخ خویش آگاه باشند. این زندانیان که بسیاری شان دوران محکومیت خویش را سپری کرده بودند نمی دانستند که پاسخ "آری"، آنان را به دالان مرگ می برد. اینکه واقعا چه تعداد از زندانیان حتی اگر از هزینه "بر سر موضع بودن" که جانشان بود، از سوی دادگاههای سرپایی باخبر می شدند، باز هم بر نظرات و باورهای سیاسی خویش پافشاری می کردند، روشن نیست. اما قطعا می توان ادعا کرد بسیاری از قربانیان از مرگ رهایی می یافتند. چگونه می شود همواره به حق، از نحوه رذالت آمیز و ناجوانمردانه طرح سوال از سوی "هیئت مرگ" سخن گفت اما از سوی دیگر اعلام داشت که " قربانیان همگی آگاهانه، تا پای جان پایداری ورزیدند"؟
اکبر گنجی و دیگرانی که از "ببخشیم اما فراموش نکنیم" سخن می گویند نیز تنها نظرات و پیشنهادات خویش را در مورد عقلانی ترین و سازنده ترین برخورد در مواجه با این فصل خونین تاریخ معاصر ایران بیان داشتنده اند. روزنامه نگار شجاع ایران هیچگاه این نظرات را بنام و یا به نمایندگی از سوی قربانیان یا بازماندگان آنها مطرح نساخته است.اما سرانجام روزی می بایست چرخه انتقام و خشونت در ایران نیز پایان یابد. اکبر گنجی باوجود آنکه خود هزینه های زیادی برای آرا و عقایدش و مبارزه با استبداد پرداخته است، دعوت جرج بوش برای ملاقات با وی را به این دلیل که از سوی نیروها و جریان های سیاسی و مدنی نمایندگی یا وکالت نداشت، رد کرد.
همانطور که آقای مومنی و همفکران ایشان حق دارند اجرای عدالت یا سعادت و خوشبختی مردم ایران را در "نه ببخش و نه فراموش کن" بیابند، باید برای گنجی و دیگران نیز این حق را قائل بود که ایده "ببخش اما فراموش نکن" را برای گذار از موانع برقراری دمکراسی در ایران، مناسب تر بلکه لازم ارزیابی کنند، بدون اینکه افکار و عقاید دیروز آنها به عنوان چماقی برای تخطئه و تحقیر نظرات امروزشان بکار گرفته شود.
مسیح را به شمشیر مسلح کردن و او را پیامبر صلح ندانستن اما شاید شگفت انگیز ترین نوآوری آقای مومنی باشد. حتی اگر سنت و شناخت 2000 ساله افکار و اذهان از پیام مسیح را نادیده بگیریم، تورقی در انجیل ها از جمله در انجیل متی که ایشان بدان استناد کرده اند، گویای آن است که "آوردن شمشیر" و "نه صلح" ی که عیسی مسیح از آن سخن می گوید هزینه ای است برای ایمان به پدر، پسر و روح القدس، هشداری است به حواریون خویش درباره مصائب و مشکلاتی که پونتئوس پیلاطوس های زمان از یکسو و متعصبین از سوی دیگر، برای مومنان ایجاد خواهند کرد.
حميد فرخنده
hamid_farkhondeh@hotmail.com
زیرنویس
1. و زندگی ادامه دارد، متن سخنرانی باقر مومنی در مراسم بیستمین یادمان کشتار زندانیان سیاسی در پاریس، ششم مهرماه 1387، سایت عصرنو
http://asre-nou.net/php/view.php?objnr=662
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
