ای آنکه برسپیده ، نظر داری
تا بشکفد شکوفه ی بیداری
این گوهر ِ یگانه ی زیبا را
هشدار ! تا همیشه ، نگهداری
بنگر چگونه با تو فراز آمد
آواز ِ بیکرانه ی همیاری
شب ، گر چه در کمین ِ تو بنشسته ست
با جان ِ پُر ستاره ، چه کم داری
گلهای ِ نو دمیده ، چنان چون ابر
می خوانَدَت دوباره به سر شاری –
باران ِ مهربان ِ بهاری را
بربرگ برگ ِ تشنه ، فروباری
تا هر بنفشه از تو برآرَد سَر
تا لاله ها دوباره به پا داری
زاری مکن چگونه شد وُچون رفت
"کی رفته را به زاری، باز آری"
دشوار گشت از تو سخن گفتن
در اوج ِ ناگواری وُدشواری
ای دل نگفتمت که تأمل کن
بیگانه را یگانه مپنداری !
خون است در گذر گه ی تو ، ای دل !
براین گذر ، هماره ، گذر داری
گفتم : خطر ، هماره خطر میکُن
بگذرزرسم وُ راه ِ خطا کاری
آسوده نیست جانم وُمی دانم
فرسودم از جدایی ِ نا چاری
خاری به پا نشست وُ فروبشکست
این دلشکسته را به جگر ، خاری
دشنام ِ دشمنانه ، سزایت نیست
آری به نا سزا ، نه سزاواری
آئینه از زبان ِ تو میگوید :
بیرون فکن زخود ، غم ِ زنگاری
تا چند در کناره ، فروماندن
گویی نه پای مانده نه رفتاری
هنگام ِ درفتادن و هنگامه
گویی نه دست مانده ، نه دیواری
تا کی دلا فسرده شدن ، تا کی !
هنگام ِ دلسُپردن وُ دلداری
از چیست ؟ بر کناری تو از چیست ؟
این جان ِ خسته از چه ، می آزاری
زاری مکن ، فُسرده مشو ، منشین
بشکن ! شب ِ سترون ِ بیزاری
با رمزوُ راز ِ سبزه وُ جوباران
برخوان سرود ِ سبزه ی جوباری
شور ِ تو چون شکوفه برقصا نَد
دریاد ها ترانه ی عیٌاری
کم نیست شعله های بلند ِ عشق
با این بلند ِ شعله ، تو بسیاری
اینک سرود ِ رود ِ شکفتن ها
در جان ِ من ، به جانب ِ ما ، جاری
بردوش ِ ما چه با رِ ِ امانت ها
وان بار ِ ما شکفتن ِما ، آری
تااین شب ِ غریب ِ سیهکاران
از سر، نهد رسوم ِ سیهکاری -
هشدار ! تا دوباره به نفریبد
بیهوُ ده دل به بیهُده ، مسپاری
کار ِ جهان ِ عشق ، به سامان نیست
کاری بکن تو با من وما ، کاری
زیبایی ِ زمانه صدایت کرد
در این زمین ، هماره به همواری
خنیا گر ِ غمین ِ قد یمت هان !
خوانده ست این قصیده ، به غمخواری
با آینه دوباره مُدارا کن
خوبا ! در آستانه ی دیداری .
۱۲ فروردین ۱۳۶۷
reza.maghsadi@gmx.de
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
