از دار تا بهار

تقدیم به همه جانباختگان راه آزادی

در بهار ِ عکس ها،
روی پنجه ی پا هم بایستم
نمی توانم حتی شانه هایت را
لمس کنم
چه رسد به زمزمه در گوش ات
که تکرار تکواژه ی نام توست
بر زبانم.
تابستان گذشت،
لباس هایت لاجوَرد خورده
بر طناب ِ رخت
خبر از نم نم باران می دهد؛
بارش ِ پاییز ِ امسال اما
شور است
مثل اشک های من
در غیبت ِ ساده ی تو.
با خیال سبز ِ جوانت
پاییز ِ بُردبار هم
سپری خواهد شد
اما برف سرد ِ زمستان
بی ملاحظه ی تأویل ها
جز به توازن ِ کفه های داد
نمی اندیشد.
در ارتفاع ِ قضاوت ها
از دار تا بهار
تکثیر می شوی
و با لبخندی شوخ،
به آمیختگی ی فصول
نگاه می کنی.

لس آنجلس، پنج آذر ۸۸
برابر با ۲۶ نوامبر ۲۰۰۹