بامن چه کرده ای؟
ــ با خود چه کرده ای عزیز؟ ــ
تنهایی نجیب خویش را
چه تنها نهاده ای…
در جلوهٔ سکوت کنارت دمیده ام...…
***
هر روز؛
با صد پیام و عکس و ترانه به گوشیت
خود را به تماشا نهاده ای
ز آغاز روز به کار؛
شبْ خسته
بی قرار؛ مرا جا نهاده ای
مدهوش ِ هوش ِ برتری و در کمندِ او
سرها نهاده ای
دریای نور و نازش ِ آفتاب را
در قالب ِ سه بعدی ِ عکسی بدون جان؛
بر قاب ِ جعبهٔ سیم و الکترون
وانهاده ای …
***
دیگر کجاست خلوت ِشبهای انتظار
در شوق ِ دیدن ِ جادوگر ِ خیال؟
آن خنده های کوته ِگریه دار
وآن گریه های خامش و بی قرار؛
تا ماه کی دمد
از پشت ِابرِِ تیرهٔ آبستن ِ بهار…
تا یار کی نهد
پایی برهنه بر علف ِ ترد ِ سبزه زار …
دیگر کجاست راحت ِ صبحی پر آفتاب؛
شِستن کنار جویی و دیدن گذار عمر؛
کفْ جرعه نوشیدن از آن آب ِ خوشگوار؟
***
در جامهٔ سکوت کنارت غنوده ام...
چشمت بسوی دیگر و دستت گدای کیست؟
دستی ز حسرت ِ کامم گزیده ای؟
آهی از آرزو بَر ِ آبگین ِ دل کشیده ای؟
با ما چه کرده ای؟
تنهایی ِ نجیب ِ تو را
چه تنها نهاده ای …
محمد بینش(م _ زیبا روز)
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
