مهدی اصلانی ، با کلاغ و گل سرخی که بر منقار داشت ، بار سفر بست به شهرها و کشورهای مختلف رفت تا بگوید این منم جان بدر برده ی ای که مرگ را با زیستن در دیار غربت تاخت زد . آمد تا درد خود و بسیاران را باز گوید.
سال های متمادی درد و غم خانواده های زندانیان ، را از این سو به آن سوی جهان برد. نوشت و در عین حال از گفتن باز نماند. از شاملو غافل نبود ، شاعری که در بند زیستن را ، به جان خرید، ستیر با قدرت را تا واپسین دم وا ننهاد و سرافراز زیستن را فریاد شد .
جنبش فدایی نسل ما را ساخت ، پیکره ی تفکر آگاهانه ی مان مدیون از جان گذشتگی رهبران فدایی بود . انکار این واقعیت ، دور از شان انسانیت و آزاد اندیشی است.
مهدی اصلانی هم نسل رهروان راه فدائی ، عدالت اجتماعی و آزادی را ارج نهاد. در سطر سطر خاطره گوئی ها یش ، رد پای گذشته قابل انکار نیست .
از عشق رضا به فهیمه میگوید تا برسد به عشق مادر ،عاشق ترین انسان هستی ، از کتک خوردن های زندانیان می نویسد تا برسد به ضربه هائی که مادر در راه دیدار فرزندش متحمل شد.
زبان کافه رادیو، از فرهنگ اتو کشیده ها بدور است ، شاید بهتر است بگویم فاصله ی نجومی دارد. لازم نیست در طول زندگیت این الفاظ را بر زبان برانی ، کافی است سری به محله های فراموش شدگان بزنی تا در پسوند و پیشوند هر جمله این کلمات به گوشت بخورد. هرچه بیشتر می خوانی بهتر می فهمی که اگر برحسب تصادف یک نفر از این محله های نفرین شده پایش به دیار غربت باز شود ، فرهنگ گفتاری اش را با زبان کشور میزبان آشتی می دهد و با پراندن کلمات و اصطلاحات ، دق دلی اش را خالی می کند .
بی تردید اگر کافه رادیو را روشن کنی دستت به خاموش کردنش نمی رود . در آن دم که آخرین برگ کتاب را میخوانی و چشمانت را میبندی ، ندایی در درونت فریاد می زند : دریغا این نسل چه زود طعم جوانی را نچشیده ، به میانسالی رسید و همچنان در حسرت دیدار کوچه پس کوچه های ایران ، روز ها را به ماه ها وسال ها وامی نهد .
