بچه هامان را می آوریم، بچه های چشم آبی، بچه های چشم عسلی، آمده ایم که جشن، دسته های رژه، قدم های بلند زنهای جوان، پرواز باتون، درخشش در برابر آسمان که مثل میلههای برق میدرخشند را تماشا کنیم. آه، بچه ها را حفظ کنید، چرا که بعد شناورها میآیند. مایکی داک راببین! دونالد ماوس را ببین! سفید برفی سوار کالسکه کدو تنبلش میشود، تندتر و تندتر، به طرف ازدواج با پرنس، پر سرعت میتازد که بچه هارا بهش خواهد داد، بچه های چشم آبی، بچه های چشم عسلی، شبیه بچه های خودمان هستند – بچه های گم شده در رژه وجشن! بچه هامان کجایند، بچه هامان؟ همه جا آنها را جستجو می کنیم، دیوانه وار، همه کمک می کنند و فریاد می کشند: بچه هارا پیدا کنید! – ناگهان آنها را می بینیم. هیچکس تصور نمی کند، هیچکس نمیتواند آنهارا پیداکند. آنها بزرگ شده و سه فیت بلند تر شده اند. سبیل یا سینه ها شان جوانه زده، قاشق و شکر را با واکمن سونی عوض کرده اند، آنها را می بوسیم و در آغوش می کشیم، اما درخفا از قد وقامت جدید خارق العاده شان ترسیده ایم. میگویند:
" نترسید. ازتان مواظبت می کنیم. "
به اندازه کافی مطمئن، بهشان اجازه میدهیم رانندگی کنند و مارا به خانه برسانند، چرا که نگاه آنها تیز تر است، دستهاشان استوارتر است، راهی را میدانند که ما اغلب و بارها فراموش می کنیم. موهاشان را می افشانند و می گویند خونسرد باشیم.
روز شنبه، بچه هاکمک مان می کنند که بهترین تابوت را انتخاب کنیم. وقتی در مقابل آوردن تابوت به خانه و امتحان کردنش مقاومت می کنیم، ناراحت، اما تسلیم میشوند، چرا که نمیخواهندناراحتمان کنند. بعداز این که خانه را ترک می کنند و میروند سینما، میرویم توی تابوت و درش را روی خودمان می بندیم. فروشنده گفته بود انسان خیلی بزرگ نخواهد بود، گفته بود انسان به اندازه ی کافی بهداشتی نخواهد بود. خندیده بودیم. گذرعمر کوچک مان کرده بود. به اندازه ی کافی کوچک هستیم که در تابوت کاملا راحت بخوابیم. این تو به اندازه یک سینما تاریک است، از آن نوعی که قبلاً در ردیف عقب گردن می کشیدیم. حالا، البته، هیچ چیزی پخش نمیشود، فیلم کاملاً از حالت قفل شدگی خارج شده و تنها صداست، تکان خوردنِ انتهایِ آزادِ نخ است، دورِ تابوت...
