رخشنده حسین پور رودسری از خانواده های دادخواه خاوران در غروب روز ۱۲ آذر ۱۴۰۴ بعد از تحمل سالها بیماری در فرانکفورت درگذشت. علی مهدی زاده، همسر او از چهره های مبارز جنبش چپ و زندانی دوره شاه در پائیز ١٣٦٢ و رحیم حسین پور رودسری، در تابستان ١٣٦٧ در اوین اعدام شدند و در خاوران دفن هستند. برادر جوانترش، حمید حسین پور رودسری در سال ١٣٦٢ در کردستان جان باخت، محل دفن او هم نامعلوم است.
رخشنده که تحت تعقیب بود، ناچار شد ایران را ترک کند. فرزند در آغوش از طریق کوههای غرب ایران به ترکیه و سپس به آلمان پناه برد.
درد و غم سنگین از دست دادن عزیزان سبب نشد که رخشنده به انزوا پناه برد. از مبارزه دست نکشید، سکوت نکرد و در راستای دادخواهی، که در وهله نخست برای او روشن شدن حقيقت بود - به او و خانواده هیچ اطلاعی در مورد سرنوشت عزیزانشان داده نشد- تلاش کرد. آرزوی بزرگ او بود که روزی جنایتکاران های حکومتی به محاکمه کشیده شوند. با چه دقت و اشتیاقی محاکمه حمید نوری در استکلهم را که همزمان بود با یکی از دوره های تراپی دردناک او، دنبال می کرد.
ولی دادخواهی برای رخشنده تنها به گذشته محدود نشد. تا جسم فرسوده اش توان داشت در کارزارها برای آزادی زندانیان سیاسی و برای لغو مجازات اعدام شرکت می کرد.
آرزویش بود که روزی بتواند در کشور خودش زندگی کند، در ایرانی آزاد و گیلانی سرسبز که در خاطره داشت. «کی اینها می روند؟» برای رخشنده آمیخته ای از امید، آرزو و مبارزه بود.
تسلیت به فرزندش کرامت و خانواده اش در ایران
منیره برادران
