بازداشت ها در تهران
و ضرورت حضور گسترده ما در سراسر جهان

همزمان با اعلام رسمی حضور احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل، بازداشت های جدیدی در تهران به وقوع پیوسته و دفتر حزب اعتماد ملی مهر و موم شده است. آقای علیرضا بهشتی مشاور ارشد مير حسين موسوى و رئيس كميته امور بازداشت شدگان و کشته شدگان تاسیس شده از سوی موسوی و کروبی، همچنین آقای مرتضی الویری، مشاور آقای کروبی و نماینده او در کمیته پیگیری وضعیت آسیب دیدگان حوادث اخیر، پس از تفتیش منازل ایشان بازداشت شده اند. این بازداشت ها و تفتیش ها از یک سو هدف از بین بردن اسناد مربوط به شکنجه و تجاوز در زندان ها - که بخشی از آن ها توسط آقای کروبی افشا شده است- را دنبال می کند و از سوی دیگر گامی جهت تهدید و ارعاب هرچه بیشتر تمام کسانی است که بخواهند در آینده این ماجراها را پیگیری کنند. همه شواهد حاکی از آن است که حکومت در تلاش انکار همه آن جنایاتی است که در زندان ها و در جریان سرکوب اعتراضات مردم صورت گرفته است.
اما پس از سه ماه سرکوب خشن، در شرایطی که حکومت نظامی اعلام نشده در بسیاری شهرها حاکم است، دولت کودتا هنوز نتوانسته است همه وزرایش را به مجلس معرفی کند و علیرغم دستور «رهبر» سه وزیر آن رای اعتماد نیاورده اند.
در این میان در صحنه بین المللی تحریم های وسیع تر علیه ایران، از جمله امکان قطع فروش بنزین مورد مطالعه دولت های غربی قرار گرفته است. هنوز جواب رسمی دولت به درخواست های ۵ + ۱ روشن نیست، درست به همان گونه که حوادث مربوط به شرکت مجدد احمدی نژاد در اجلاس عمومی سران کشورها بعد از تقلب انتخاباتی دولت او.
تا حضور مجدد احمدی نژاد در اجلاس سران کشورها در نیویورک، تنها دو هفته دیگر باقی است. آن چه که از برنامه های اعلام شده تاکنونی بر می آید، ایرانیان خارج از کشور از هفته ها پیش، به طور وسیعی خود را برای اعتراض به حضور احمدی نژاد در اجلاس سازمان ملل در روزهای ۲۳ و ۲۴ سپتامبر آماده می کنند. به نظر من از آن جا که در ایران حتی برگزاری اعیاد مذهبی نیز از ترس حضور سبز مردم و مخالفان دولت در این روزها تعطیل شده و برای اولین بار پس از بیست سال سخنرانی در مقبره آقای خمینی هم که قرار بود در آن از جمله آقای خاتمی صحبت کند، لغو می شود؛ بسیار بجاست که ایرانیان خارج از کشور جای خالی تمام این تجمعات را در این دو روز در خارج از کشور پر کنند و از این جهت نیز، واکنش ها در این دو روز از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
تا ۲۳ و ۲۴ سپتامبر وقت زیادی باقی نمانده است. اما آن قدر وقت هست که بتوانیم این حرکت اعتراضی را هر چه با شکوه تر برگزار کنیم. بسیاری از کسانی که این برنامه ها را تدارک می بینند، در شعار " احمدی نژاد رئیس جمهور ما نیست" و "نه به احمدی نژاد" هم رای و هم نظرند. اما آن جا که به شعارهای اثباتی و آلترناتیو می رسد، اختلافات آغاز می شود. اختلافاتی که متاسفانه در شرایط کنونی، فقط باعث پراکنده تر شدن صف های ما می گردد. سوال اصلی این است که چگونه می توانیم علیرغم اختلافات نظری و عقیدتی، یک اقدام عملی هماهنگ را در این روز و روزهای آتی، در دفاع از مبارزات آزادیخواهانه مردم، مردمی که علیرغم سرکوب های وسیع، همچنان شجاعانه در هر فرصتی اعتراض خود را بیان می کنند، در خارج از کشور به نمایش بگذاریم و صفوف خود را هرچه فشرده تر سازیم.
بسیاری از ما تا به حال برای این که بتوانیم تظاهراتی گسترده و با حضور گرایشات فکری مختلف برگزار کنیم، تلاش کردیم که در آن هیچ عکس و نشان به خصوصی از عکس کاندیداهای ریاست جمهوری آقایان موسوی و کروبی گرفته، تا پرچم سبز و قرمز و پرچم شیر و خورشید نشان حمل نشود؛ یا به توافقی رسیدیم که سمبلی که نشان از هویت خاصی نیست حمل شود و در مواردی به دلیل اختلاف بر سر حمل سمبل ها و پرچم ها، ناخواسته عده ای خود را حذف کردند یا حذف شدند. اما امروز باید تلاش کرد راه حل های جدیدی را در برخورد به این مشکل یافت. ادامه سرکوب ها، تشدید فضای پلیسی در داخل و دور جدید دستگیری ها و بالاخره تشکیل دولت احمدی نژاد، ضرورت حضور گسترده تر و هماهنگ تر ما ایرانیان خارج از کشور را، بیش از پیش ساخته است. ما امروز وارد فاز جدیدی از مبارزه شده ایم، فازی که باید ضمن تاکید روی عدم مشروعیت دولت احمدی نژاد، پشتیبانی خود را از نیروهائی که امروز زیر بیشترین فشار هستند و به طور مستقیم از سوی دولت کودتا نشانه گرفته شده اند، نشان دهیم و با اعتراض خود، گامی حتی کوچک برای عقب نشینی دولت کودتا برداریم.
این که ایرانیان خارج از کشور نیز مانند ایرانیان داخل کشور دارای اعتقادات کاملا گوناگون هستند، بر کسی پوشیده نیست، اما به نظر می رسد ایرانیان داخل زیر تیغ سرکوب، خیلی راحت تر به هماهنگی و همدلی می رسند تا ایرانیان خارج از کشور در فضای آزاد و دمکراتیک.
این روزها بحث های زیادی بر سر «جنبش سبز» و هویت آن و اصولا هویت جریانات مختلف دخیل در جنبش اخیر، بین فعالین گرایشات گوناگون فکری در جریان است. هر کس از جنبش سبز تعریف خود را دارد. بعضی رنگ سبز را اسلامی یا متعلق به آقای موسوی می دانند، برخی نماد جوانان و موج جدیدی که برای خواسته های خویش به خیابان ها ریخت و بعضی سمبل جنبش اعتراضی. با توجه به این تعاریف متفاوت نیز عده ای به رنگ سبز در آمده اند و گروهی هنوز از ترس از دست دادن هویت خود با این مسئله در جدال اند که زیر پرچم سبز بروند یا نه.
واقعیت این است که گرچه در آغاز طرفداران آقای موسوی، با نماد سبز به میدان آمدند، اما پس از انتخابات و اعلام نتایج وارونه آن، بسیاری چه کسانی که طرفدار آقای موسوی بودند و به او رای داده بودند، چه کسانی که طرفدار وی نبودند و به وی رای داده بودند، چه کسانی که به آقای کروبی رای داده بودند یا اصلا رای نداده بودند، برای اعتراض به تقلب انتخاباتی، با نماد سبز در تظاهرات مسالمت آمیز شرکت کردند و بسیاری نیز جان خود را برای حمل تکه ای رنگ سبز، از دست دادند. به همین جهت رنگ سبز پس از آن به نماد اعتراض به دولت کودتا و حامیان آن تبدیل شد. تاکنون عده ای از هنرمندان ایرانی و غیرایرانی، روشنفکران، فیلم سازان، ... و همچنین نمایندگان برخی از دولت های اروپائی این رنگ را به عنوان نماد اعتراضی مردم ایران به رسمیت شناخته اند. این جا بحث بر سر رنگ سبز نیست، بلکه بر سر هم رنگی و هم دلی مردمی است که در مقابله با استبداد، به یک جنبش پیوسته اند و این هم رنگی، علیرغم اختلافات فرهنگی، زبانی، قومی، مذهبی، جنسی و ... ممکن شده است.
سوال این است که چرا هنوز علیرغم این همه، رنگ سبز در اعتراضات خارج از کشور همه گیر نگشته است. به نظرم بسیاری از این هراس دارند که اگر با رنگ سبز به میدان بیایند، هویت خود را در "همه با هم" گم کنند و تجربه بهمن ۵۷ تکرار شود. اما در این جا اشاره به چند نکته مهم است:
اول این که فرهنگ سیاسی در جامعه ما در طی سی سال گذشته دگرگون شده است. بسیاری از کسانی که با گرایشات گوناگون در بهمن ۵۷ حضور داشتند و فقط یک دید کلی از جامعه ای آرمانی در سر داشتند، امروز دید بسیار روشن تری از جامعه مورد نظر خویش دارند. نکته دیگر این که امروز با توجه به تغییر شرایط و جهانی شدن وسائل ارتباط جمعی و پراکندگی ایرانیان در سراسر دنیا، تبادل سریع اخبار، اطلاعات، افکار و نظرها، هر کس می تواند نظرات خود را به راحتی بیان کند و همچنین از آن چه دیگران می گویند مطلع شود. بنابراین امکان سانسور و یا حذف دیگران و هویت آنان بسیار کم تر شده است.
و بالاخره این که در طی این سی سال در بین جریانات مختلف چه اپوزیسیون و چه پوزیسیون حکومت که به تدریج از قدرت به بیرون پرتاب شدند، دگردیسی های زیادی با درجات متفاوت صورت گرفته که قابل بررسی است و باید با بازنگری دوباره به نیروها، یک بار دیگر آن ها را تعریف کنیم و ببینیم در چارچوب کدام خواست های حداقل می توان امروز جنبش اعتراضی سبز را علیه موج سیاه سرکوب، هر چه پرتوان تر کرد. این امر به هیچ وجه به معنای فراموش کردن خواست های حداکثری ما و یا ذوب شدن هویت ما در هویت دیگران نیست.
فضائی که در هفته های قبل از انتخابات ۲۲ خرداد و پس از آن ایجاد شد، فضائی بی همتا در طول سی سال حکومت جمهوری اسلامی بود. در پرتو این تحرکات، امید به تغییر دوباره جان گرفت. اما این فضای سیاسی نباید ما را با این توهم روبرو سازد که امروز وقت آن رسیده که هر کس با همه خواست های "خود" به میدان آید و پلاتفرم های سیاسی "خود" را که شامل برنامه های حداقل و حداکثری آن هست، روی میز مذاکره بگذارد و هر کدام از ما پرچم "خود" را به دست بگیریم و برای اهداف "خود" مبارزه کنیم و رقابت با یکدیگر را عمده کنیم.
ما با چنین روزهائی هنوز فاصله داریم. برای رسیدن به فضائی که فضای آزاد رقابت سیاسی نیروها در یک جامعه دمکراتیک است، راهی بس طولانی در پیش هست که باید در آغاز پشت سر گذاشته شود، راهی که فقط با همیاری، همفکری و اعتماد به یکدیگر می توان طی کرد. راهی که امروز همه کسانی که مخالف استبداد هستند، از روشنفکر دینی تا روشنفکر غیردینی، از جوان و پیر، از زن و مرد، همه و همه کسانی که در راه آزادی قدم زده یا به آن پیوسته اند را، به خود دعوت می کند.
امروز باید با حضور یکرنگ خود در روزهای ۲۳ و ۲۴ سپتامبر در سراسر جهان، اعتراض یکپارچه خود و استقامت خویش برای رسیدن به خواست هایمان که ازجمله برکناری و استعفای دولت کودتا و فراهم آمدن زمینه برگزاری انتخابات آزاد برای انتخاب رئیس جمهور منتخب مردم است را به نمایش بگذاریم. باید بدانیم که "سیمرغ" افسانه ای همان ۳۰ مرغ پایدار بودند که سختی راه را به جان خریدند و در پایان راه، خویشتن خویش و قدرت واقعی خود را یافتند.