درباره زمینه ها و موانع همگرایی دمکراسی خواهان در ایران

در این گفتگو از جمله به گسترش زمینه های همگرایی در اپوزیسیون پس از تحریم گسترده انتخابات پیشین اشاره کردم و گفتم که زمینه های عینی همگرایی در ایران پس از تحریم گسترده انتخابات پیشین به دلایل زیر افزایش یافته است:

۱ یکدست تر شدن حکومت اسلامی با روی کارآمدن رئیسی، بی رنگ شدن اصلاح طلبان که شکاف در اپوزیسیون ایجاد کرده بود، بی رنگ شدن پروژه تکیه بر قدرت های خارجی (که خود شکافی در اپوزیسیون ایران ایجاد کرده بود) با کنار رفتن ترامپ و به ویژه با مشاهده آخرین نمونه آن در افغانستان و رفتار دولت امریکا با طالبان و بالاخره برآمد بنیادگرایی اسلامی در افغانستان که تهدیدی علیه کلیه نیروهای سکولار، دمکراتیک، زنان، چپ، لیبرال و ناسیونالیست در منطقه است، زمینه همگرایی همه دمکراسی خواهان را در ایران افزایش داده است.

۲ در عین حال تاکید کردم که فقدان اعتماد سیاسی، فقدان پایگاه اجتماعی نیرومند اپوزیسیون در جامعه، توهم و خوش بینی بخشی از اپوزیسیون به موقعیت و جایگاه خود و حکومت، بی ثمری تا کنونی این گونه ائتلاف ها، سیاست حذفی دوگانه یا از طریق خصومت ورزی یا دعوت به همگرایی پوپولیستی حول یک فرد یا تشکل و حذف عملی عنصر رقابت سیاسی که در کنار همگرایی خود بخشی از فرایند دمکراتیزه کردن جامعه را تشکیل می دهد، خلاصه کردن همگرایی به وحدت نخبگان سیاسی برای تشکیل آلترناتیو و دولت های در تبعید به جای تمرکز بر همگرایی در تقویت جنبش های اجتماعی و... از جمله موانع همگرایی طرفداران دمکراسی در ایران است.

۳پیشنهاد کردم که در حوز های زیر می توان همگرایی عمومی را افزایش داد: با اتش بس سیاسی در حمله به یکدیگر و نشانه گیری همگانی علیه نظام، تلاش برای دستیابی به "توافق منفی" (بر سر چه نباید کردها)، تداوم گفتگوها در نحله های گوناگون اپوزیسیون که خود از فضای خصوت ها می کاهد، همکاری های موردی و حقوق بشری در حمایت از خیزش های اجتماعی و حقوق بشر و تقویت پیوند داخل و خارج و جستجوی راه های بیرون از حکومت اما از دورن جامعه و... می توان راه سومی از همگرایی مبتنی بر منافع ملی دمکراتیک را که رقابت های سیاسی پروژه های گوناگون اجتماعی را نیز حذف نکند به جای ائتلاف همه با همه یا جنگ همه با هم دنبال کرد.

به این میز گرد شنیدنی در کانال جمهوری تی وی با مدیریت کوروش پارسا می توان در لینک زیر گوش فرا داد.