در آغوشِ ابر وُ مرجانها

به زودی
شصت ساله خواهم شد
با
حسرتی به طول وُ عرضِ
یک جهان تنهایی
گَردُ غبارِ اتاقم
آغوشِ ابر را رها نمی کند
با دستانی پُر از خاطره
و
سینه ای از حکایات
رفتم
به سراغ دیروزها
اما نبود شمعی
تا روشن کنم
جاده ی تاریک را
آه......
تشنه بودم وُ خسته
نه چشمه ای
نه
قطره آبی
همه جا شوره زار
همه جا
گُلبرگها خشک
همه جا
ریشه هایی بی پناه
و
من
اما
به زودی
شصت سالگی ام را
با
مرجانهایِ دریائی
شرابی
می نوشم


17/07/2021
رسول کمال


این شعر را با صدای شاعر از این جا بشنوید