رویایِ ستاره ها،

قلب تان لخته های پوسیده
غرقاب در تالابِ سیاهی بود

قساوت،
آیه ای خشگیده،
بی نیاز از توصیف،
بر لبانتان-

گردش دانه های تسبیح
برانگشتانتان،
اورادِ صُلابه ای بود-
صبحگاهان،
بر گلویِ خونینِ سحر،

مرگ ما؛
آرزوی تان بود،
اما،
ما... هر روز از یاخته های
گلهایِ سرخِ سرزمین مان
زاده می شویم

زمین،
آبستنِ بذر و دانه هایی ست
که هماره بر این خاکِ غمین و معطر
شکوفه می بندند

و هر بار از پیکرِ خونین
و به خاک نشسته سپیدارها
آسمان،
ستاره باران می شود.

رحمان - ا ۲ / ۶ / ۱۴۰۰