آهویِ بیقرار

پیشکش به جنبش دادخواهیِ مردم ایران

می آیم
به دیدارت می آیم
ای پریچهره ی شعر وُ شادی ها
برمن نبار این همه اشکِ ابرت را
می دانم دلتنگی
من اما
عهدی دارم
با آوازِ کبوترانِ زخمی
و
مردمی که قلعه هایِ غرور شان
غرقِ در خون
کمی صبر کن
شاید آخرین شعر من
گواهی باشد
بر پیشانیِ عصیانشان
تو
بارانِ ابرت همه از دوریِ من
من
اما
گریستنم
همه از ناتوانی ها
نگاه کن
کوچه سارِ سیاه پوشِ شهر را
و
زلالِ بوسه هایِ دریائی
در سینه ی سرد سنگ را
می دانم دلتنگی
چشمانِ اشک آلودت
همه
در انتظار دیدار
چون
بره آهویی در مهلکه بیقرار
گریستن را
فریادی می کند دلخراش
کمی صبر کن
چیزی نمانده تا فردایمان
به دیدارت
همه ابرها را
با خنده ی آفتاب
عقیم خواهم کرد.

07/08/2021

رسول کمال


این شعر را از این جا بشنوید