چیزی از جنسِ هیچ
با
تیره غباری در نگاهش
و
عبا و قدم هایی
که
مضرابِ صدایش
مرگ را بی محابا
به وسعتِ سکوتِ جهان
به ارمغان آورد
چیزی از جنس هیچ
که
نه شیطان بود وُ
نه خدای را باور
ویا حتی
هیچ کس ندانست
زخمِ کدامین خنجر را
بر تنش نشانی بود
چیزی از جنس هیچ
که
زیباترین شادی اش
اشکِ تو بود وُ مرگ من
نه باغ
وُ
نه گُل وُ
نه جنگلی
نه آفتاب وُ
نه آب وُ نه باد
چیزی از جنس هیچ
که
با خود بُرد تو را و مرا
به
جهانی از هیچ
این جا کجاست
که تو نیستی
میانِ اندوهِ سینه یِ من
این جا کجاست
که
تپه هایِ ابر
پوشانده نگاهم را
از نگاهِ تو
این جا کجاست
آه
ای
نشسته در آسمانِ باور من
که
نمی بارد
قطره ای از خنده هایت
بر
ضجه یِ روز وُ شبهایِ من
این جا
به راستی کجاست
که
نیست نشانی از پنجه هایِ تو
براندوهِ سازِ گیتارم
این جا کجاست
کز میانِ واژه ها
زیباترین واژه
گریستن است
و
شادی گناهی
که
گوری از تاریکی را
خواب می بیند
این جا کجاست
ای قلندرانِ خاموش
که
محتسب می غرد
تا
تیره کند آفتاب را
و
بخواند به آیه ای
که
سیاهی ایمان است
وُ
اشک
شیره یِ جانِ تو
این جا کجاست
که
دور مانده دستِ تو از دستِ من
و
فاصله ها
زنجیر می زنند
تا نباشد
نگاهِ ما
به رقصِ گلزارها
این جا کجاست
که
نمی شود
تقسیم کرد
عشق را
وُ
فردا را
رودِ خروشانِ فریاد است
نه زمزمه یِ ناله ها
تاریخ دروغ نمی گوید
ای هرزه دروغگویانِ تاریخ
روز وُ شب را
دیگر فرقی نیست
همه جا تاریکی
همه جا عصیان
همه جا نشسته در انتظار
مردانِ بی شمار
زنهایِ داغدار
از بهرِ انتقام
تاریخ دروغ نمی گوید
که
چه مردانه بود حلاج
که
بر چهرِ زردِ خویش
خون کشید
و
به آ هی شوقِ اَن الحق
به جان خرید
تاریخ دروغ نمی گوید
ای حرامیانِ دین فروش
که
نشاندید تیرِ جهل تان را
به قلبِ فرزندانِ پُر خروش
تاریخ دروغ نمی گوید
روزِ مرگتان را
به خشمی سرخ
بر پا می کنیم
ای هرزه هایِ وطن فروش
چوبه های دار
