در یوزگانِ تباهی

در سبزه زارانِ بهاری
شکوفه هایِ رُستن را
حتی
خزانی زرد وُ سرد
بر پوست وُ گوشتِ
درختان نشسته
از
حدیثِ حماقت می گویی
تا
بِخاموشانی
بیداریِ جنگل وُ جلبک را
در کجایِ جهان
نشسته ای
همراه با عبایِ تباهی
کاین چنین
فریاد میزنی آزادی را
از
کدام سوراخ
((همچون فرخ))
آفتاب را به مهمانیِ شب زدگان
فریاد می کنی
راستی
آزادی را در نمازِ صبحگاهان
با شمشیر علی اقامه می کنی؟
هنوز
به یاد دارم
پیش از این
یارانت
آزادگی را با نامِ حسین
فریاد می زدند.

03/01/2021
رسول کمال

این شعر را با صدای شاعر بشنوید