لحظه های خوشبختی

از بهشت اخراج شده ایم. بهشت دوران کودکی بشریت بود. بهشت دوران کودکی من و شما بود. با خوردن میوه درخت دانش اخراج شده ایم.

ما در دو جهان زندگی می کنیم. در دو جهان موازی هم. در جهان زبان و اندیشه و در جهان واقعیت یا واقعیت ها. گاه این دو جهان با هم قلاقی می کنند. آن گاه ما احساس یگانگی می کنیم. احساس خوشبختی. سپس دوباره به جهان دوگانگی ها باز می گردیم.

ما تنها نزد خویش نیست که در دو جهان زندگی می کنیم، در پیوندمان با دیگری نیز به همین گونه است. من و تو در یک دوگانگی با هم زندگی می کنیم. و گاه این جا و آن جا با هم یگانه می شویم و دوباره به همان دوگانگی باز می گردیم. این جا هم یگانه شدن با دیگری به ما احساس خوشبختی می بخشد.

ما از بهشت اخراج شده ایم. این را به فال نیک بگیریم. به جهنم تبعید نشده ایم. جهنم آن جاست که ما با خویش در گسیختگی بسر بریم. در بیگانگی. جهنم آن جاست که ما با دیگری در گسیختگی بسر بریم. در بیگانگی. ما از این شانس نیز برخورداریم که در پیوستگی با خویش، در پیوستگی با دیگری بسر بریم. در دوران کودکی بشر ما با تصاویر و سمبل ها می ندیشیدیم تا با واژه ها. تفکیک زبان و واقعیت این گونه که ما امروز تجربه می کنیم هنوز متحقق نشده بود.

ما از بهشت اخراج شده ایم. اما بهشت ما را همراهی می کند. دوران کودکی بشریت ما را همراهی می کند. دوران کودکی خودمان ما را همراهی می کند. ما حامل تکه ای از بهشت در خویشیم. لحظه های خوشبختی دریچه ای بر روی بهشت اند.