«الیزاب»

"الیزابت" تنها آمده بود. بدون "تام".
آپارتمان "نسترن" بزرگ بود. به راحتی گنجایش بیست نفر جوان پر شور بیست و چند ساله را در خود داشت که می خواستند شبی را مست کنند و برقصند و ملال را یکجوری از توی دلشان بریزند بیرون. یک پارتی حسابی با کلی مشروب و پیتزا و غذاهای ایرانی و عربی و مکزیکی....
اوه، مرسی که اومدی! خیلی خوشحالم کردی. پس دوست پسرت کو؟
نسترن پرسید.
ا لیزابت دستپاچه گفت: دوست پسرم؟
آره. تام!
اوه... تام دوست پسرم نیست. دوستمه.
الیزابت می دانست که همه این را از او خواهند پرسید. برایش مهم نبود. تام دانشجوی رشته فلسفه بود و الیزابت یکجوری با او احساس همبستگی و راحتی می کرد. یک دوستی خوب و عمیق. تام یکجوری کاملش می کرد.
از وقتی که الیزابت وارد خانه شده بود، "فوٌاد" توی نخش بود. گویی تمام روز طرح آن را ریخته بود که هر طور شده در پارتی نسترن به او نزدیک شود و او را مست کند. همسر و بچه هایش برای تعطیلات تابستان برای دو ماه به ایالت دیگری سفر کرده بودند. و حالا فوٌاد تنها بود. چند تار موی سفید روی موهای سیاه و زمختش روییده بود که او قبل از آمدن به پارتی آنها را با قیچی از بن چیده بود.
الیزابت قدری احساس غریبگی کرد. نسترن همکلاس دوره دبیرستانش بود. پگی را هم می شناخت. فوٌاد را هم چند بار اینجا و آنجا دیده بود. و دیدار هایشان در یک سلام و احوالپرسی و چند جمله کلیشه ای خلاصه می شد. اما چهره های دیگر برای او غریبه بودند. هر چند ممکن بود که آنها را در محوطه دانشگاه دیده باشد. شعر، کتاب، دوستش تام که گاه به گاه با او قهوه می نوشید، و همچنین خیره شدن در ذات تنهایی، مشغولیات زندگی اش بودند.
فوٌاد، از زمان ورود الیزابت، با شیطنت او را زیر نظر داشت. نمی خواست بیاد بیاورد که چهل و دو ساله شده است و مهمانان همه بیست و چند ساله اند. نمی خواست عرب بودنش حس غریبگی اش را صد چندان بکند. با دستپاچگی چند جرعه اسکاچ نوشید. در قسمت بار، در یک لیوان دیگر قدری اسکاچ ریخت با چند قطعه یخ و بطرف الیزابت آمد.
الیزابت، چه خوبه که دوباره می بینمت... نسترن بهم گفته بود که تو هم امشب میای...
و لیوان را بطرف او دراز کرد.
اسکاچ با یخ؟
الیزابت قدری سرخ شد و از سرخ شدگی اش بشدت بیزار بود. هر چند شب بود. اما فوٌاد آشفتگی اش را به سرعت حس کرد.
حتمن!... می بخشین اسمتون رو فراموش کردم...
اوه، البته... من فوٌادم. در دپارتمان زبان و ادبیات انگلیسی درس می دم. من تو رو گاهی در دپارتمان شعر می بینم.
الیزابت لیوان مشروب را از او گرفت.
فوٌاد که مشغول نوشتن تز دکترایش در باره شاعر انگلیسی جفری چاوسر Geoffrey Chaucer و قصه های کانتر بری در قرن چهارده انگلیس بود، شروع کرد درباره چاوسر صحبت کردن. بعد صحبت را به طاعون سیاه کشاند و با ظرافت موضوع را چرخاند به تئاتر ابزورد، ساموئل بکت و مسئله زبان و مشکل ارتباطات انسانی در دنیای جدید... و حس غربت و تشویش و بیگانگی... الیزابت با تشویش جرعه جرعه مشروب اش را می نوشید. در حقیقت بی آنکه لذتی از مشروب ببرد قورتش می داد. و با دستپاچگی به حرف های فوٌاد گوش می داد...
صدای قطعه های یخ بدون مشروب در لیوان، حرف های فوٌاد را قطع کرد. فوٌاد خندید و لیوان خالی را از دست الیزابت گرفت. الیزابت به لیوان خالی با یخ نگاه کرد و او هم خندید. زاویه دید فوٌاد در تشریح حس بیگانگی و معنا باختگی هستی برایش بشدت جذاب شده بود. حس کرد کمی از تشویش او کاسته شده است.
فوٌاد گفت: میرم لیوان رو دوباره پر کنم.
و رفت بطرف بار. الیزابت چیزی نگفت. به اطراف نگاه کرد. صدای موسیقی را حالا می توانست بشنود و صدای خنده های بلند گاه و بیگاه را. و چشم های درخشان را در رگه های نور شمع و آباژورها... و بازوان در هم فرو رفته...
به خود گفت: چه شب متفاوتی!
فوٌاد با لیوان پر برگشت. و در حالی که آنرا بدست الیزابت می داد، گفت: می خوام امشب تو رو مست کنم.
الیزابت لیوان دوم اسکاچ را گرفت. کمی گرم شده بود. به خود گفت: آیا من دارم مست می شوم؟
او عادت نداشت به پارتی های شبانه برود و مثل خیلی از همسن و سالهایش شب زنده داری کند. هرگاه که با تام به یک مهمانی سه چهار نفره دعوت می شد، معمولن بیشتر از دو لیوان شراب قرمز نمی نوشید. لیوان دوم را هم تمام نمی کرد. اما اتاق نشیمن نسترن پراز آدمهای جور واجور بود. اسکاچ هم قوی بود. و او از فرط دستپاچگی به سرعت آن را نوشیده بود. حس کرد کاملن خود آگاه است و چیزی در او عوض نشده جز اینکه حس تشویش و خجالت در او کمرنگ شده بود. و احساس سر زندگی و نشاط می کرد. از اینکه از خانه بیرون آمده و تغییری درمود و روزمرگی اش داده بود و یکجوری با خودهمیشگی اش فاصله گرفته بود، احساس رضایت می کرد. صدای موسیقی دلچسب بود. حالا می توانست به چینش واژه ها به ملودی ها دقت کند و با شفافیت معنا یشان را بکاود و تصویر سازی کند.
موسیقی اوج گرفت. "پگی" و "جان"، "ملیسا" و "پیتر" شروع کردند به رقصیدن. رقصی آرام با ریتمی تکراری. یکنوع تکان دادن دست ها و پاها که بیشتر به حرکات نرم ورزشی می مانست.
فوٌاد فکر کرد حالا که کمی با الیزابت خودمانی شده است با تقسیم زندگی خانوادگی اش، الیزابت را می تواند کنجکاو کند. به خودش، به ملیتش و به فلسفه زندگیش. بسرعت گفت: من دو تا پسر دارم. می دونستی؟
الیزابت با یکنوع احترام گذاری ذاتی گفت: نه...
اما نگاهش به رقصندگان بود و تمام فکرش روی واژه های شعر متمرکز.
فوٌاد گفت: دلم بد جوری برای پسر بزرگم تنگ شده!
الیزابت گفت: چطور؟ مگه پسرت باهات زندگی نمی کنه؟
چرا! اما برای تعطیلات تابستانی با همسرم و پسر کوچکم رفتن به رود آیلند پهلوی فامیل های همسرم.
اوه....
مادرم همیشه می گفت که پدر و مادر ها برده بچه بزرگشون هستند. و بچه ها برده پدر مادر هاشون... حالا می فهمم که اون چی می گفت!
چطور مگه؟ بچه بچه س. بزرگ و کوچیکی نداره که آدم بینشون تبعیض بذاره...
فوٌاد کمی مکث کرد. همینجا بود که موسیقی عربی با ریتمی پر شتاب نواخته شد. "هانی"، دانشجوی فلسطینی موسیقی را بلند کرد. دست پارتنرش "بکی" را گرفت و با چرخشی شور انگیز او را به صحنه کشاند. ضرباهنگ پاهایش روی فرش نازک اتاق، لرزش ماهیچه های ران هایش و بازوانش و پیشانی بلندش و ابروهای شکیل سیاه و لب های مرطوبش، ناگهان او را مسحور و فریفته در جا میخکوب نگه داشت.
بازوان هانی مرطوب شد، عرق از پیشانیش سرازیر شد. تن الیزابت گرم شد. کف دستهایش را عرق پوشاند.
الیزابت به خود گفت: چه اروتیسم ناب و خالص و یگانه ای!
دوست داشت توی این بازوان کشیده و قهوه ای رنگ بلغزد و این مرد غریبه او را بچرخاند و خودش هم بچرخد دور او و آنقدر بچرخند تا روی قالی نازک شلال بیفتند و شورانگیزانه با او و در او بلولد... و مهم نبود اگر تام او را روی همین قالی نازک ببیند که دارد توی بازوان این مرد که اصلن نمی شناسدش به اوج یک سفر ماوراء تصور برود.
الیزابت؟
تام؟
نه، تام کنارش نبود. فقط صدایش را شنیده بود. یک صدای درونی. یک دیالوگ که به صدا در نیامده بود.
تام؟ تو فقط یه بار لب هامو بوسیده بودی. خیلی سرد. بعد هم همه چی تموم شده بود. ما فقط دوست موندیم. من از کجا بدونم که تو همجنس گرا نیستی؟ خودت که چیزی به من نگفتی. با هیچکس هم به رختخواب نمیری...
فوٌاد پرسید: چی گفتی؟
هیچی!
اوه
این مرد ... لبنانیه؟ مثل تو؟
هانی؟ اوه، نه...اهل فلسطینه. منهم عراقی ام!
اوه....
فوٌاد سعی کرد که خودش را به الیزابت نزدیک کند. الیزابت مثل یک ماهی لغزید و تنش را به یکسو چرخاند. نگاه فوٌاد وحشی بود. زل می زد به تمامی اجزاء چهره اش و با چشمهایش با او عشق می ورزید. عشق که نه... سکس می ورزید. آیا این یک شکل از فرهنگ ارتباطی در جهان خاورمیانه است؟ یکباره احساس نزجار کرد و از او فاصله گرفت. فوٌاد خود را اندکی کنار کشید.
میدونی! من یه آدم احساساتی هستم.
می بخشی. سرو صدا نذاشت صداتو بشنفم.
گفتم که من یه آدم احساساتی هستم. با مادرم و خواهرام بزرگ شدم.
اوه....
پدرم سه تا زن دیگه هم داشت و یه گله بچه های قد و نیمقد!
چهار تا زن؟
آره. پدرم اصلن منو نمی شناخت.
رقص هانی تمام شده بود. همه با ریتم موسیقی دست می زدند. خودشان را تکان می دادند و سوت می زدند. سوت زدن ها که آرام گرفت، هانی نشست روی یک چهارپایه و با دستمال کتانی سفید و سیاه فلسطینی اش عرق سر و صورتش را پاک می کرد. بکی پرید توی بغلش و لب هایش را بوسید. و هر دو رفتند بطرف آشپز خانه. الیزابت هانی را دیگر نمی دید.
فوٌاد با زبانی به زعم خودش زن پسند، خواست الیزابت را به دنیای عجیب و غریب زنان عشایر عرب دعوت کند. نگاه الیزابت به در آشپزخانه دوخته شده بود. دم در آشپزخانه، در نیمه تاریکی اتاق، نسترن دو بطری آبجو را به دو جوان دیگر می داد و خودش شراب سفید می نوشید. و هر از گاهی مثل "خانم دالووی" ویرجینیا ولف سر به سر مهمان هایش می گذاشت و خشنودانه نگاهی می انداخت به سراسر اتاق، تا جرقه های شادی را در چشم هایشان ببیند.
الیزابت به فوٌاد نگاه کرد. یک نگاه که خودش نمی دانست بخاطر احترام گذاری به او برای تقسیم خاطره است یا چیزی دیگر.
فوٌاد ادامه داد: میدونی! پدرم اصلن منو نمی شناخت. وقتی که شونزده سالم شد، به خودم جرأت دادم که بهش نزدیک بشم. پدرم داشت با دوستاش ورق بازی می کرد. دادزدم: پدر! دوستاش کمی مکث کردن. گفتم: من دارم مستقل میشم! با بی اعتنایی بدون اینکه سرش رو بلند کنه و نگاهم کنه، گفت: خب که چی؟ دوباره گفتم: امروز 16 سالم شده. من دارم مستقل میشم! گفت: برو...برو....برو خونه....
الیزابت با چشم های گرد فوٌاد را نگاه کرد.
فوٌاد ادامه داد: من بطرف خونه دویدم و دویدم. رفتم توی پستو و تموم روز رو گریه کردم.
الیزابت لیوان خالی را روی میز گذاشت. و به دهان فوٌاد خیره شد.
فوٌاد مکث کرد. الیزابت پرسید:
بعد چی شد؟
بعد رفتم پی زندگی خودم... این تنها ارتباط من با پدرم بود!
چیزی توی دل الیزابت تکان خورد. اصلن نمی توانست بفهمد چرا در تمام طول پارتی ایستاده است این گوشه اتاق و دارد به فوٌاد گوش می دهد. به سرعت معذرت خواهی کرد که برود دستشویی. حس بغرنجی داشت. هانی با او بود. فوٌاد هم با او بود. تام هم انگار از دور داشت به او نگاه می کرد. در آیینه دستشویی به چهره اش نگاه کرد. انگار برای اولین بار به رنگ آبی چشم های خودش واقف شده بود و به درخششی که درعمق آنها مثل جریان مواج الکتریسیته جریان داشت. چرا هیچوقت به چشمهای خودش خیره نگاه نکرده بود؟ آب دهانش را قورت داد طعم بادمجان و بامیه می داد....غذایی که احتمالن فوٌاد پخته بود یا شاید هم هانی.... توی سرش چهار زن در کنار هم و فوجی از بچه های قد و نیمقد مثل لانه زنبوران وول می خوردند... تصاویر نا متناجسی که در فیلم ها دیده بود و در مجله ها... حالا یکی از این زنبورها در مقابل او ایستاده بود.
به ساعتش نگاه کرد. ساعت یک و پنجاه دقیقه نیمه شب بود. چرا زمان اینگونه سریع گذشته بود که او غافل از حرکت لحظه ها بود. با نوشیدن دو لیوان اسکاچ و یک بشقاب غذای خاور میانه ای با طعم بادمجان و بامیه و سیر.... اینهمه را فوٌاد برایش مهیا کرده بود. و برایش توضیح داده بود که ترکیبات این غذاها چه هستند. و بادمجان شکلش چگونه است و بامیه چه خاصیتی دارد. انگار مثل اولیس به یک سرزمین عجایب رفته بود. سفری به دنیایی با رقص و موسیقی و شور و خنده ... و صداهای بلند. و با مردی غریبه روی یک فرش نازک عشقبازی غیر مترقبه ای کرده بود و به اوجی رسیده بود که هرگز این اوج را تجربه نکرده بود. و در لحظه اوج مرد دیگری در دهانش دانه های انگور چکانده بود. اما حالا زنی در یک حرمسرای مردانه..... مثل فیلم های سینمایی... پس این چه پاراپاگاندایی بوده است که برای او تصویر سازی کرده بوده اند که مردان خاور میانه ای همیشه با چشمهای دریده ، در یکدست خنجری را حمل می کنند و با یک دست دیگر گلوی زنی را می فشارند. و با ضربه ای بشدت کاری سرش را از تنش جدا می کنند؟
الیزابت به خودش گفت: دختره احمق ساده لوح نژادگرای سفید پرست!! چرا داری مثل استعمارگران و اربابان و برده داران فکر می کنی؟
در دستشویی را که باز کرد هانی دم در ایستاده بود. الیزابت ناگهان دستپاچه شد. اما با گرمی تنش و آرامش درونی اش احساس کرد که یکجور مستی دلربایی در اوست که دوست دارد ماندگارش بکند. دست بکی در دست هانی بود. هانی با یک ملایمت دلنشین به الیزابت نگاه کرد و گفت: نمی خواستیم بدون خداحافظی از تو پارتی رو ترک کنیم!
بکی بازوی هانی را نوازش کرد و با لبخندی شاد و دوستانه ای به الیزابت گفت: خداحافظ "لبی"!
الیزابت به خود گفت: فقط دوستان نزدیک و خواهر و برادرم مرا "لبی" صدا می زنند. و نفهمید چرا بکی او را "لبی" خطاب کرده بود!
هانی گفت: خداحافظ. و گونه الیزابت را بوسید.
الیزابت گفت: خداحافظ. و هیچ چیز دیگری نگفت. فکر کرد: چه چشمهای دلنوازی! سیاه ... مثل یک شب ناشناخته!
سایه هانی و بکی را دنبال کرد تا از در خارج شدند. بکی سرش را برگرداند و نگاهش مکثی داشت توی چشم های الیزابت. الیزابت نمی دانست معنی نگاهش را چگونه تعبیر کند. به ساعتش نگاه کرد. ناگهان به خود آمد. با اندکی تشویش، سیندرلا وار برای پیدا کردن تلفن به اطراف نگاه کرد. به نسترن گفت: اشکالی نداره از تلفنت استفاده کنم؟ باید یه تاکسی بگیرم!
فوٌاد به سرعت گفت: من تو رو می رسونم.
متشکرم. اما...
خونه تون ده دقیقه بیشتر با اینجا فاصله نداره!
الیزابت فکر کرد چطور و چگونه او آدرس خانه مرا می داند؟
فوٌاد در ماشین را برایش باز کرد. الیزابت نشست. ماشین بوی عطر درخت کاج می داد که از یک خوشبو کننده ی اسفنجی در بالای آیینه ماشین می تراوید. فوٌاد ماشین را به حرکت در آورد. و گفت: میشه نگاهت به چراغ قرمز باشه؟
الیزابت خندید: چرا؟
آخه من مستم. نمی خوام چراغ قرمزرو رد کنم. یه بار که مست بودم، پلیس ماشینمو متوقف کرد و کارت شناسایی ازم خواست. گفتم: "کارتم باهام نیس!" گفت: "باید ببینم تو کی هستی!" منم گفتم: "ان دیک من العراقیه"
و شروع کرد بلند بلند خندیدن. الیزابت نه معنی جمله اش را فهمید و نه معنی خنده هایش را. اما با ملایمت نگاهش کرد و بدون آنکه بفمد چرا، او هم خندید.
فوٌاد گفت: نسترن یه شعر قافیه دار به عربی برام خونده بود که می گفت خواهر بزرگش برای کلاس عربی توی دبیرستان باید اونو از بر می کرد. شعر اینجوری شروع می شد: "ان دیک من الهندی" . یعنی من یک خروس از هندوستان هستم!! و دوباره بشدت خندید. آره...من یه "دیک" هستم. یه "خروس"... اما نه از هندوستان!
الیزابت صحبت شعر که می شد ناگهان شکفته و کنجکاو با حسی از طراوت و سر زندگی به حرف های گوینده گوش می داد. انگار هر واژه، ریتم، تصویر و موسیقی او را به آفرینش دعوت می کرد. به زبان جدیدی از شعر و بیان شاعرانه.... دوست داشت بیاموزد... به خود مطمئن بود که مثل سیلویا پلات، دنیا را جور دیگری می بیند. می خواست مثل سیلویا پلات بنویسد و زندگی کند با تمام سیلویا پلات بودنش... اما با تمام حس همذات پنداری اش با او در یک چیز با او متفاوت بود: شجاعت سیلویا پلات.
فوٌاد گفت: می دونی... شعر برای من یعنی زلالیت!
منظورت چیه؟
میدونی، من از ارتباطات دروغین و سطحی آمریکایی ها بیزارم ...
منظورتو نمی فهمم!
میدونی، من با عادت شرقیم به همه سلام می کنم حتا اگه کسی جواب سلام منو نده! یکی از همکارام که یه آقای میانساله و توی دپارتمان ما درس میده همیشه جوری به من نگاه می کنه که انگار من وجود ندارم. محوم. وقتی بهش سلام می کنم روشو بر می گردونه انگار که منو ندیده و جوابمو نمیده! یه بار توی یه پارتی ما رو بهم معرفی کردن. من گفتم که می شناسمش. اما اون گفت که منو نمی شناسه. من هر بار که می دیدمش باهاش سلام و علیک می کردم پس چطور می گفت که منو نمی شناسه؟
راستش نمی دونم... آدمای جور و واجور همه جا پیدا می شه.
اما نا دیده گرفتن آدما، خصلت های کسائیه که خودشون رو برتر می بینن... بهش میگن ویژه گی های خصلت های امپریالیستی!
ببخشید... چی؟
ویژه گی های خصلت های امپریالیستی!
الیزابت معنی امپریالیسم را نمی فهمید. ناگهان احساس کرد که یکجوری در عین خرد شدگی غرور ملی اش، حسی از آزادی و رهایی در او شکفته می شود. نمی توانست دلیلی برای این تغییر ناگهانی در خود پیدا کند. اولین بار بود که سوار ماشین یک مرد خاورمیانه ای می شد. در شهر کوچک هزار نفری شان تا هفده هجده سالگی هیچ مردی را حتا با چشم های قهوه ای روشن و موهای قهوه ای ندیده بود. به کلیسایی که می رفت عیسا مسیح هم موهای بلوند داشت و چشم های آبی. حالا سوار ماشین مردی غریبه شده بود با چشم ها و موهای سیاه براق، که در تمام طول پارتی کنارش ایستاده بود و مشتاقانه نگاهش می کرد.
الیزابت متو جه شد که لحن فوٌاد دارد نرم تر و آرام تر می شود با یک لرزش جذاب در ادای هر واژه ای. فوٌاد یکریز حرف می زد.
میدونی الیزابت، من آدم پر شوری هستم.و همیشه بخاطر این احساسات زیاد دچار مشکل میشم. گاهی هم گریه می کنم.
فوٌاد بغضش را فرو خورد. دست الیزابت را توی دست هایش گرفت و بوسید. الیزابت متوجه شد که فوٌاد در مقابل هر چراغ قرمزی می ایستد.
فوٌاد به آرامی گفت: اشکالی نداره دستتو لمس کنم؟
الیزابت چیزی نگفت.
فوٌاد گفت: ناراحت نمیشی من دستتوببوسم؟
الیزابت خنده اش گرفت. اما با حسی متضاد و متناقض گفت: نه! تو "آلردی" دست منو بوسیدی!
در کوچه ای نزدیک به خانه الیزابت، فوٌاد راهش را کج کرد.
الیزابت گفت: باید مستقیم می رفتی.
فوٌاد گفت: می خوام راه رو طولانی تر کنم! اشکالی نداره؟
الیزابت گفت: نه!
چشم های دلنواز هانی را بخاطر آورد. نگاه آرام تام را هم. بطور عجیب و شگفت آوری کنجکاو شده بود. فوٌاد یک بسته آدامس را باز کرد و آدامسی را توی دهانش گذاشت. به الیزابت تعارف نکرد. شاید یادش رفته بود! بعد ازاندکی سکوت دوباره انگشتان الیزابت را بوسید. الیزابت سرد بود مثل یک تکه یخ.
ماشین توقف کرد دم در خانه الیزابت.
فوٌاد پرسید: می تونم بیام خونه ات و یه لیوان آب بنوشم؟

الیزابت گفت: البته...فقط برا یه لیوان آب...
فوٌاد با خنده گفت: هنوز نیومده داری بیرونم می کنی؟
الیزابت خندید. از بی معنایی خنده خودش و این گفت و گوی پوچ و ساده لوحانه در این اتاقک کوچک در ماشین ، یکجوری به ستوه آمد. حس کرد این مرد با داشتن همسر و دو بچه مثل یک پسر چهارده – پانزده ساله بدنیا نگاه می کند. مردی که مثل پیتر پن نشسته است کنارش روی صندلی ماشین و دارد او را به خانه اش می رساند.
الیزابت کلید انداخت و در خانه را باز کرد. فوٌاد وارد شد. به اطراف نگاهی انداخت. اتاق نشیمن الیزابت کوچک و ساده بود. با یک مبل کرم رنگ، تلویزیونی روی یک چهار پایه قهوه ای رنگ، یک میز ناهار خوری با دو صندلی و کتابخانه ای کوچک.
الیزابت گفت: بهتره بلند صحبت نکنیم. نمی خوام همخونه ام "مری" بیدار بشه.
الیزابت به آشپزخانه رفت و با یک لیوان آب به اتاق برگشت. فوٌاد نشسته بود روی مبل و به قفسه کتابها نگاه می کرد. لیوان آب را گرفت و نوشید.
فوٌاد گفت: میشه خواهش کنم کنارم بشینی؟
الیزابت کنارش نشست. فوٌاد شروع کرد به نوازش کردن موهایش.
چه موهای نرمی!
موهایش را بو کرد.
... چه خوشبو! مثل گلهای بهاری... توی دشت های وسیع و سر سبز...


لای پنجره باز بود. الیزابت برخاست و پرده را کشد. دوباره نشست کنارش. و با نفس های عمیق موهایش را بو کشید.
بوی بابونه و گلهای وحشی.... بوی نرگس های بهاری....
فوٌاد الیزابت را بسرعت در آغوش کشید وگفت: دوستت دارم الیزابت، باورکن دوستت دارم.
الیزابت خندید و گفت: خواهش می کنم این حرف رو نزن!
و یکی از دو چراغ روشن را خاموش کرد.
فوٌاد پرسید: اشکالی نداره که....
و انگشتانش را کشید روی بازوان نرم الیزابت.
اشکالی نداره که....دارم اینکارو می کنم؟
و انگشتانش را سراند به پایین.
نه...اگه اشکالی داشت از همون اول بهت اجازه نمی دادم....
الیزابت توی حرکات و حرف های خودش درمانده مانده بود. خودش هم نمی فهمید چرا به مردی که تمام شب کنارش ایستاده بود و غذاهای عجیب و غریب می گذاشت توی دهانش و برایش مشروب می ریخت، اجازه می دهد که تنش را لمس کند. آیا بخاطر ارضاء حس کنجکاوی اش بود یا اینکه حقیقتن به محبت نیاز داشت؟ به خود گفت: بیست و چهار ساله ام و چقدر تنها هستم! یکبار، چهار پنج سال پیش، جوانی که با او به جشن پرام دبیرستان رفته بود، به او گفته بود "دوستت دارم" ... اما رابطه شان از وقتی که او به دانشگاه بوستون رفته بود، کاملن قطع شده بود.
به چهره اش که در دستشویی خانه نسترن خیره شده بود، برای اولین بار الیزابت دیگری را می دید. الیزابتی با چشمهاو لب ها ی زیبا و پوستی روشن و لطیف. با موهایی گرچه کم پشت، اما بلوند و درخشان و نرم... پس چرا اینقدر تنهاست؟
فوٌاد چراغ دیگر را خاموش کرد. نور کمرنگی از پشت پنجره به اتاق می تابید.
فوٌاد پستان های گرد و سفت الیزابت را لمس کرد و به رانهایش دست کشید. ..ران هایی که از کودکی با زندگی درطبیعت فرم گرفته بودند. ران هایی محکم که در مزرعه پدرش و کار در کشتزارهای ذرت و لوبیا و نخود، شکیل و متناسب شده بودند. با دویدن بدنبال گوساله های بازیگوش و اسب های زحمتکش و پر کار...
فوٌاد قبل از اینکه دومین لیوان اسکاچ را برای الیزابت آورده باشد به او گفته بود که: تو دختر بسیار حساسی هستی!
و الیزابت خندیده بود. یکجوری حس کرده بود که او همین جمله را تاکنون به زنان بسیاری گفته است.
فوٌاد دستش را پایین آورد، الیزابت گفت: نه...
فوٌاد پرسید: چرا؟
نمی خوام!
آخه چرا؟
الیزابت چیزی نگفت.
فوٌاد گفت: تو بسیار صادق و بی ریایی! بی ریایی تو منو بطرفت جلب کرده...
موهای خشن فوٌاد، دست های زمخت و بوی ادوکلن ارزان قیمتش الیزابت را به حس هاس متضاد و غریبی می کشاند. گویی اجزایی از این خصیصه ها و تصویر ها و بوها را در قصه ها خوانده بود و در فیلم ها دیده بود. آدمها و چهره هایی که گویی یک زمان نه چندان دوروقتی که اولین بار به شهر شیکاگو رفته بود از کنارشان رد شده بود و آنها با نگاه وحشی شان او را یکجوری توی خودش مچاله کرده بودند. و انگار مثل لاکپشت مجبورش کرده بودند که تمام وجودش را توی لاک خودش پنهان کند. همانجا که برای اولین بار آدمهایی را دیده بود با پوستی سیاه و لب هایی ضخیم.
فوٌاد گفت: دوستت دارم الیزابت، باورکن.... از همان لحظه ای که تو رو دیدم عاشقت شدم!
الیزابت گفت: تو رو خدا این حرفا رو ول کن!
اما فوٌاد در دنیای دیگری سیر می کرد.
الیزابت خودش را کنار کشید و گفت: یه سوأل ازت دارم.
بگو.
اگه همسرت هم بخواد با کسی ارتباط برقرار کنه، همینطور آزاد و راحت... تو می پذیری؟
انگشتان فوٌاد روی یک نقطه ثابت ماند. من و من کنان گفت:
البته! ... اما من اونو به انجام اینکار ترغیب نمی کنم!
سکوت بین شان برقرار بود.
الیزابت در اتاق نیمه تاریک به چشمهای فوٌاد خیره نگاه کرد. فوٌاد چشمهایش را چرخاند به سویی دیگر. جرعه ای دیگر آب نوشید. بعد از اندکی سکوت گفت: من از همسرم متنفر نیستم. فقط دیگه بینمون چیزی نیس! چیزی که ما رو به هم متصل کنه... میدونی من با زنهای زیادی بودم.
برا چی داری اینو به من میگی؟
هیچی . همینطوری... من حتا توی یه رابطه سه نفره هم بودم... روی یه تختخواب با دو تا زن...
خب... که چی؟
هیچی! مسئله اینه که ... وقتی که تو استاد دانشگاه باشی، خیلی ها می خوان باهات باشن بدون اینکه تو ازشون توقعی داشته باشی!
خب، برا چی اینا رو بمن میگی؟
برا اینکه تو رو دوس دارم!
این حرفو دیگه بهم نزن... اصلن نمی خوام از دوست داشتن حرف بزنی.
چرا؟
برا اینکه دوست داشتن برام خیلی مهمه...
برا منم مهمه!
اما اینکه میگی دوست داشتن نیس!
پس چیه؟
برای اینکه کسی که منو دوست داشته باشه من از چشمها و حرکاتش می فهمم. همین برام کافیه....
تو آدم مشکلی هستی.
شاید...
تو منو دوست نداری؟
نه!
ازم خوشت میاد؟ حتا یه کم؟
خوش اومدن یه چیز دیگه س....
اما من تو رو دوس دارم... خیلی... خیلی دوستت دارم...
قلب فوٌاد شروع کردن به تپیدن. گردن کشیده الیزابت را شورانگیزانه بوسید. گوش هایش را هم. لب هایش را هم. نفسش تند تر شد و تند تر... بوی ادوکلنش حال الیزابت را دگرگون کرد.انگار بوی این ادوکلن او را می برد به یک اتاق کوچک در محله ای خوابگونه، با پرده های پریده رنگ که زنی جوان در ازاء چند دلار تنش را برای همخوابگی به مردی می فروخت. همین صحنه را توی یک تئاتر دیده بود. در همین شهر...در دپارتمان تئاتر.... اما چرا در این لحظه بخصوص ناگهان این صحنه را به خاطر آورده بود؟
تن الیزابت لحظه به لحظه سردتر می شد. و تن فوٌاد گرمتر...
فوٌاد گفت: لمسم کن!!
الیزابت سرد بود. حس کرد در همان اتاق کوچک در محله ای خوابگونه نشسته است روی یک تختخواب مندرس و بوی این ادوکلن ارزان قیمت احاطه اش کرده ... خودش را بسرعت از فوٌاد کنار کشید. فوٌاد خودش را به او نزدیک تر کرد.
فوٌاد گفت: چرا لمسم نمی کنی؟
الیزابت دگرگون شد. فکر کرد مردی که در اولین همخوابگی، از زنی برای ارضای تمناهایش چیز ویژه ای را بخواهد، چه ارتباطات موحشی را بدنبال خواهد داشت!
الیزابت فریاد گونه گفت: بس کن! دیگه بس کن!
فوٌاد در لحظه پایانی بود. با تکرار جملات "بس کن" الیزابت ناگهان به اوج رسید. الیزابت بسرعت خودش را کنار کشید. خشمگین بود و مستأصل. فوٌاد به زمین غلطید. الیزابت از جا برخاست. سر و صورت و لباس هایش را مرتب کرد. و ایستاد کنار دیوار.
فوٌاد گفت: حس می کنم آماده نبودی!
الیزابت چیزی نگفت.
فوٌاد گفت: نمی خواستم اینطوری بشه!
الیزابت چیزی نگفت.
می تونم یه کم دیگه آب بنوشم؟
می تونی بری توی آشپزخونه لیوانتو پر کنی.
فوٌاد لباس هایش را پوشید.
فوٌاد گفت: واقعن نمی خواستم اینطوری بشه!
فوٌاد آب نوشید. صدای قورت دادنش بلند و زنگدار بود. الیزابت در خانه را باز کرد. آسمان اندکی روشن شده بود.
ببین هر چی می خوای بهت می دم... فقط از من متنفر نباش!
در گاراژ خانه بغلی صدای روشن شدن ماشینی می آمد. فوٌاد خانه را ترک کرد. الیزابت در را بست. "مری" همخانه الیزابت به توالت رفت. الیزابت به دیوار تکیه داد. حالت تهوع داشت. از پله ها بالا رفت. می خواست استفراغ کند. اما "مری" توی دستشویی بود. و در توالت بسته بود. چشمهایش را بست. دلش هم برای خودش می سوخت هم برای فوٌاد.

تابستان 1990 آیواسیتی