زمان زمانۀ حسرت
زمانه قاتل ِ عشق
بگو به قحط ِ صداقت،
بغل بغل گل ِ دوستی از چه آوردی؟
نفس نفس نگرانم که شیشۀ دل را
به سنگ ِ بازی ِ دزدانۀ که آوردی؟
مباد دشنۀ پنهان ِ شوخ ِ بد مستی،
به داغ و درد خلد در دلت زسرمستی
خمار ِ عشق، بسوزاندت همه هستی
***
"مرا به پیش،خود نخواند ه تا براندم از خویش
جنون عشق دواند در رگ این مستی
تفاوتی نکند،
به خشم وکین بکُشد یا وفا اگر ورزد،
هر آنچه می کشدش دل به جان ما زیباست
که هر سخن شنوم، بت ِ شیرین زبان ِ ما زیباست
به جرعه ای ز می چشم او بدانستم
خمار ِ ساغر ِ ابرو کمان ما زیباست
به یک نگاه، نظر کرد و صید برد ورمید
ز هر طرف بدود، آهوی رمان ما زیباست
چه سرخوش است که دل بشکند به چشم و زبان
سرش به سنگ نیامد، جوان ما زیباست
دو روز می بردش خوش، به زیر ِ ران ِ غرور
چو خنگ ِ عمر کهن شد، "روان"ِ**ِ ِ ما زیباست
به شکوه گفتمش : "ای گل در این صفای بهار
بخند یک دم و بینم جهان ما زیباست
به غمزه گفت، بینش فراق دید و ندید،
هر آنچه می رسدش دل میان ما زیباست"
_____________________
* مانی چو نقش آن بت بد مست می کشد
چون می رسد به ساعد او دست می کشد
( شوکت بخارایی)
شوکت بخارائی یکی از شاعران اواخر دوره صفوی ست که به سبک هندی غزل می سراید
** واژۀ روان ایهام دارد به دو معنی روح و رونده
خوانش شعر با صدای شاعر
https://www.youtube.com/
