سُخن سُروده ای از آبتین آیینه
پیشکش به پرستاران، پزشکان، بِهیاران و کارکنان:
مهربان دلاورانِ درمانگرِ میهنِ بازهم مانده دربند.
پَدیده ی کُرونا!
ای کُرونای جانگیر
پَدیده ی جهانگیر
آوردگاهِ زمینگیر
شورشگرِ زمانگیر
ای کُرونای تاجی
ای کُرولله ی گازی
همه را کشاندی بازی
آنجا آمدی، اینجا نشستی
فروشگاه بستی، اسلام شکستی
آخوندها شدن گریزان
با همسری شتابان
مَکه را بستی؛ زیارت کوفتی
رضا را رُفتی، معصومه شُستی
فریبِ نشان؛ اسلامِ ترسان
رفته پیِ وام، راهِ سرِ بام
به امیدِ فرجام؛
پوششِ برجام
در پیِ سد دام
ای کُرونای تاجی
ای کُرولله ی گازی
از دشمنِ سینه چاک
زمین شده پُر از تاک
آسمان، آبیِ پاک
آبها روانند
بادها آرامند
مردم می خوانند:
کربلا شده بادِ هوا
نجف شده پُر بلا
کُم (قم) گشته نینوا
آخوندها در پیِ کلاه
دستارها انداختند به چاه
داد می زنند ای گناه!
همه در پیِ این بازی
شستشوی دست نازی
رازِ الکلِ رازی
ای کُرونای تاجی
ای کُرولله ی گازی
از چین و ماچین
ایران و فرنگ
کشاندی به چنگ
از واتیکان رُم
تا آخوندانِ کُم (قُم)
پوچ شد باورِ شوم
ای شهبازِ بازی
کیمیاگر رازی
گر دانش همه گیر شود
دردِ جهان درمان شود
ایران ما آزاد شود؟
ای کُرونای سرفراز
درمانگرِ این پرداز
رزمایشی چو پرواز
هم می کُشی از آن سری
هم می زنی کاکُل سری
هم می گیری همسری
بسته دیگه دوگانه
آشویگرِ دیوانه
همبسترِ بی دانه
بسته دیگه گلندَر (قلندَر)
شدی بی دست تو «حیدر»
الدَنگ رهبر؛ سَمَندَر*
ای کُرونای هوشیار
برو دیگه ستمکار
پدیده ی آدمخوار.
فروردین ۲۵۵۹ آزادی (ایرانی)
آوریل ۲۰۲۰ ترسایی (میلادی)
گوتنبرگ ـ سوید
_______________________
* نگینِ نگاه به سَمَندَر جانورِ افسانه ای است که در آشوبِ آتش زندگی می کند.
سعدی شیرازی می گوید:
به دریا نخواهد شدن بط غریق
سمندر چه داند عذاب الحریق؟
