تهاجم ناگهانی و مرگبار ویروس کروناوشیوع سریع آن در پهنه گیتی برای طبقات واقشار کم در آمد و تهیدست افزون بر رهاورد مرگ ، پیامدهای فاجعه بار وفلاکت باری را در عرصه اقتصادی و معیشتی خواهد داشت،اقشار تهیدست جامعه که امکان دسترسی برابر به لوازم ایمنی بهداشتی و بیمارستان و دارو را ندارند، در برابر این ویروس آسیب پذیر تر هستند و بیشتر در معرض خطر مرگ قرار دارند.
در کشور ما که بخش زیادی از زحمتکنشان از راه دستفروشی، کارگری ساختمان و یا کارهای موقتی امرار معاش می‌کنند واغلب درآمد یک‌روزه شان در همان روز هزینه می‌شود،اکنون به علت بیکاری و نداشتن پس‌انداز با فقر بیشتری مواجه خواهند شد واگر زمان قرنطینه به درازا بکشد، این بخش از جامعه از خط فقر و زیر خط به سراشیبی فلاکت ودر ماندگی سقوط خواهند کرد. رژیم جمهوری اسلامی تاکنون هیچ طرح و برنامه اساسی برای یاری رسانی در نطر نگرفته است، هر چند تجربه سالیان اخیر نشانگر این واقعیت است که رژیم در مصائبی مانند زلزله و سیل و دیگر بلایا در رساندن کمک‌های ضرروری و کافی از کارنامه بسیار غیر مسئولانه‌ای برخوردار است، واین مردم نوع‌دوست و فداکار بودند که با احساس مسئولیت در سراسرایران به یاری هموطنان خود شتافتند،اما شرایط کنونی و قرنطینه امکان کمک‌رسانی از سوی مردم رابه آسیب دیدگان با مشکلاتی مواجه خواهد کرد.
رقم نگران کننده وجود جمعیت ۲۰ ملیونی حاشیه‌نشین که دراین روزهای بحرانی درآمدهای ناچیز خود را از دست داده‌اند، ابعاد فاجعه پیش روی جامعه مارا آشکار‌تر می نماید، پیامدهای وعده‌های دروغین مدعیان عدالت گستری که شعارارجحیت کوخ‌نشینان را بر کاخ نشینان سر می‌دادند را در دو شهر مقدس مشهد و قم باید جست، دو شهر ام‌القرای اسلام یعنی مشهد و قم به نسبت جمعیت بیشترین آمار حاشیه‌نشینان را دارند،آمار حاشیه نشینی در ایران با درآمد سرشار نفت و گاز در مقایسه با دیگر کشورها به‌مراتب بیشتر است، چنان‌که کشور ترکیه با ۸۰ ملیون جمعیت، ۲ ملیون نفر حاشیه نشین دارد و کشور فقیر و توسعه نیافته زیمبابوه با ۳۰ ملیون جمعیت ۳ ملیون حاشیه نشین دارد.
اکنون ۲۰ ملیون هموطن حاشیه نشین ما در کپرهای استان‌های خوزستان، بوشهر، هرمز گان و بلوچستا ن و هم‌چنین زاغه‌ها و حلبی آبادهای دیگر در سراسر ایران به علت بیکاری و تهیدستی با فقر و گرسنگی دست به گریبان‌اند و هیچ امیدی و چشم اندازی برای تامین هزینه های زندگی خود از سوی دولت ندارند و کمک‌های کمیته امداد و یارانه‌ها نیز مبلغ اندکی هستند که فقط می‌توانند بخش ناچیزس از هزینه‌های زندگی فقیرانه آنان را تامین کند، از سوی دیگر به علت شرایط خاص قرنطینه همان‌گونه که قبلا ذکر شد مردم هم نمی‌توانند مانند گذشته به یاری هموطنان بشتابند، از این‌رو برای جمعیت انبوه حاشیه نشین و هم‌چنین کودکان خیابانی و کارتن‌خواب‌ها آینده‌ای بس دشوار در پیش است که افزون بر فقر واستیصال بیشتر، پیامدهای اجتماعی ناگوار و نابهنجاری‌هایی را در پی خواهد داشت
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
