ترانه‌ی حوا

پستانهای من زيباست
و سُرين‌های من زيباتر.
چرا برهنه نبودن؟
چرا برهنه نكردن؟
اي آبهای عدن
كه به چار رود می ريزيد
گواه من باشيد!
من برهنگی خود را
در آينه‌ی شما ديدم
و خدا بر من نبخشيد.

از پشت انجيربُن‌های بزرگ می‌آمديم
و بوسه‌های ما
چون دانه‌های رسيده‌ی انجير می‌شكفت.
انگشتان آدم
چون ماری كنجكاو
بر پوست من می‌لغزيد
و برگهای ساتر، دانه‌دانه
از اندام من فرو‌می‌ريخت.
آنگاه صدای گامهای ترسناك ترا شنيديم
و آذرخشِ خشم تو
ما را بر زمين فرو‌كوبيد.

از پشت ديوارهای بلند گلين
دزدانه نگاه مكن!
جهان گسترده‌ای
در برابر ما دامن گشوده است.


چهارم ژانویه هزار‌و‌نهصد‌و‌نود‌و‌یک