بارديگر پرونده ج.اسلامى ايران «روى ميز» قدرتهاى جهاني ست حرف اپوزيسيون حكومت چيست؟

مناسبات جمهورى اسلامى با جهان خارج بويژه غرب و كشورهاى منطقه امروز به سرخط خبرها و محور ديپلماسى طرفين تبديل شده است.
پرونده هسته اى بار ديگر باز مى شود ، محتمل ترين حالت اين استكه بدون دست زدن به توافق پيشين كه در سال ٢٠١٥ ميلادى به امضاء ٥+١ و حكومت اسلامى ايران رسيده است مبحثى باز شود كه پس از سال ٢٠٢٥ تداوم كنترل بر برنامه هاى هسته اى ايران به چه صورتى تداوم مى يابد و هم امروز دو موضوع حضور و دخالت نيروهاى ايرانى در يمن و سوريه ، كه يكى مسئله مقدم عربستان و دومى اسرائيل مى باشد به چه نحوى سرانجام بيابد و دوم سرنوشت كار بر روى موشكهاى دور برد ايران كه نمونه اى ازآن به سوى منطقه ِتحت اشغال داعش در سوريه از خاك ايران پرتاب شد به كجا مى انجامد .

اين فرمول كه مورد پشتيبانى اروپائيان مى باشد به نظر مى رسد راه را بر يك دور جديد مذاكرات باز مى كند و يا بهتر است گفته شود باز كرده است . چرا كه پس از ديدار امانوئل ماكرون ، رئيس جمهور فرانسه از آمريكا و مذاكره ترامپ -مركل و همينطور ترامپ با ترزا مى نخست وزير بريتانيا ، نوبت به گفتگوى تلفنى ماكرون -روحانى رسيده است و طى روز هاى گذشته اين دو بيش از يك ساعت در اين باره صحبت كرده اند . فحواى كلام وواكنش حكومت در ايران پس از اين مكالمه تلفنى، هنوز آفتابى نشده است و مطبوعات فرانسوى نيز چيزى در اين باره ننوشته اند اما همه شواهد گواه اين واقعيت است كه اين تنها تير تركشى مى باشد كه اروپا براى نجات روابط تجارى خود با ايران ِپس از برجام و همينطور بستن دهان دول دوستشان چون عربستان ، امارات متحده عربى و اسرائيل در كمان دارند . ورود در مذاكرات بنا به تجارب پيشين زمانبر خواهد شد و چون جوانب چند گانه منطقه اى و بين المللى را شامل مى شود مى تواند از تنش فورى در مناسبات ايران و آمريكا بكاهد. آلترناتيو اين راه حل همانى است كه امروز سياست رسمى و يا اهرم فشار دونالد ترامپ است ، يعنى پا پس كشيدن دولت آمريكا از برجام و دشوار كردن كار بر همه طرفهاى درگير از روسيه و چين گرفته تا اروپا و برخى كشورهاى منطقه خاورميانه و البته فشار همه جانبه بر حكومت و مردم ايران .

در اين ميان بد نيست به اين نكته هم برسيم كه هرچند وزن نيروى منتقد و مخالف رژيم جمهورى اسلامى در حدى نيست كه بر مجموعه اين تحولات تأثير تعيين كننده داشته باشد ، يا به عبارت ديگر جريان سوم اين تحولات و گفتگو ها باشند ، اما رفتار آنها چه باشدهم موضوعى على السويه نيست . بويژه اگر روندهاى تنش آميز بالا بگيرد و طرفين دعوا احتياج به يارگيرى در صفوف اپوزيسيون داشته باشند . بنا بر تجربه مى دانيم نيروهاى منتقد و مخالف رژيم حاكم بر ايران بسته به جهتگيريهاى ايدئولوژيك و صفبنديهاى تاريخى كه داشته اند ، هريك بسته به نقش و موقعيت امروزخود، سياست و روشى اتخاذ مى كنند كه گاهاً ١٨٠ درجه در مقابل يكديگرند .چه از جهت جستجوى متحد و چه شيوه روياروئى جهان خارج با حاكميت ايران.

به اعتقادمن بحث ، گفتگو و حتى مذاكره و امضاء توافقنامه در اين باره اگر از ساير وجوه همكارى اپوزيسيون با اهميت تر نباشد كم اهميت تر هم نيست .

سالها پيش كمى پس از حمله آمريكا و متفقين اش به افغانستان و قبل از تهاجم دولت جرج بوش پسر به عراق ، در يك مطلب تحليلى، تحت عنوان « نگذاريم ديگران براى ما تصميم بگيرند » به يك جمعبند، به عنوان ختم مبحث و نزديك شدن به يك سياست در مناسبات بين المللى اشاره داشتم كه فكر مى كنم با اينكه بيش از پانزده سال از آن مى گذرد هنوز هم مسئله روز است ، بخصوص كه زمان براى وقت كشى بيشتر هم باقى نمانده است .

راه حل من پانزده سال پيش بر نكات چهارگانه زير متمركز بود، فكر مى كنم اساس آن هنوز هم به روز است .

در آنزمان اگر چه حكومت ايران دخالتهائى در برخى كشورها داشت و حتى هنوز هم به ترور در خارج از ايران ، به طور عمده در ميان مخالفين ايرانى خود مشغول بود اما حضور نظامى به شكل امروزى آن در عراق ، سوريه و يمن و .. نداشت. امروز اين حضور نيز بر زمينه تحولات سالهاى اخير در خاورميانه و بعضاً به يارى آمريكا و ساقط كردن دول و ديكتاتورهاى رقيب آنها افزوده شده است و جا دارد در قبال آن نيز موضع و راه حل مشخص اتخاذكرد.

و اما آن چهار نكته :

«۱ –بغرنجي شرايط ايران به گونه ايست كه اتخاذ سياست و اقدامي به ظاهر متناقض اجتناب ناپذير شده است. شايد اين طنز تلخ تاريخ ماست ،كه مي بايست ، ضمن مطالبه از اتحاديه ي اروپا مبني بر محدود ساختن روابط خود با جمهوري اسلامي وتابع قراردادن آن به رعايت ميثاق هاي بين المللي ، از جمله رعايت حقوق بشر ، تلاش كنيم تا رابطه اي رسمي وعلني در چار جوب عرف بين الملل بين ايران وآمريكا بر قرار گردد . دلايل اين امر بسيار است ،جهت كوتاه كردن سخن، تنها به اين واقعيت اشاره ميكنم كه از مقطع اشغال سفارت آمريكا در تهران تا به امروز ، در اساس مردم ايران بوده اند كه بهاي سنگين اين مناقشه را پرداخته اند و برعكس ، قطع ارتباط با آمريكا وحضور سايه ي سنگين “شيطان بزرگ” بر فضاي ايران ، صرفا مصرف داخلي داشته و وسيله ايي در دست“خط امامي هاي” ديروز در قبضه ي قدرت وپس از آن منبع تغذيه ي قدرت “ذوب شوندگان در ولايت ” وهمچنين دستاويز سركوب نيروهاي آزاديخواه ، به اتهام وابستگي به دشمن .

بنا بر اين يكي از مطالبات اپوزيسيون مي تواندخارج كردن مناسبات ايران وآمريكا از پشت صحنه وبند وبست هاي پنهان و كشاندن آن در نرم ومعيارهاي پذيرفته شده در سطح بين المللي باشد .

۲- احتمالا انجام اين امر با دشواري بزرگي روبرو خواهد شد .آقاي خامنه اي “باغيرت” تر از آن است كه منا فع عمومي كشور مارا بر افكار ومنافع فردي وارتجاعي روحانيت حاكم ترجيح دهد . مگر اينكه اين قدرت به طور جدي در مخاطره قرار گيرد .بنابر اين با اعتقاد بر اينكه تنها ملتي مي تواند از مصالح ومنافع خود دفاع نمايد كه قبل از هر چيز حق حاكميت بر سرنوشت خود را داشته باشد ورأي واراده ي آن منشأ تصميم وتغيردر اين يا آن سياست گردد ،بايد به مبارزات خود در راه آزادي ودمكراسي شتاب بخشيد ، با وفاداري به اين پرنسيب كه آزادي در فقدان استقلال دست نيافتنيست ،به تمام راحل هائي كه ممكن است گشايش بن بست سياسي ودستيابي به آزادي را در خارج از مرز ها جستجو نمايداميد نبست و با احساس مسئوليت تمام در تلاش بود تا استبداد حاكم را با اتكاء به مبارزات مردم به عقب نشينى و شكست كامل كشاند.

پ.ن ١:مردم در ايران طى اين پانزده سال گامهاى بزرگى به جلو برداشته اند و اين تغيير در مطالبات و شعارهاى آنها كاملاً منعكس است

۳- البته حمايت جامعه ي جهانى از مبارزات آزاديخواهان ، مشروط بر اينكه در چار جوب ميثاقهاي مورد قبول سازمان ملل متحد ، طلب وظيفه ومسؤليت دولت ها وبا نظارت بين المللى صورت گيرد مي تواند در پيشر فت اين مبارزات نقش مهمي داشته باشد .

رعايت حقوق بشر ومخالفت با نقض آن در هر گوشه اي از جهان از جمله وظيفه ومسؤليت كشورهاي عضو سازمان ملل و امضاءكننده ي اين ميثاق مي باشد .نقض حقوق بشر متأسفانه در بخش عمده اي از جهان به امر عادي تبديل شده است و واكنش كشورهاي با نفوذ در اين سازمان نيز تابعي از منافع سياسي و اقتصادي آنها شده است . انتقاد از اين روش ومراجعه دادن دولت ها به رعايت وظايفي كه عهده دار مي باشند ،مي بايست جزئي از مبارزه ي ما تلقي گردد .

متأ سفانه طي سالها ي اخير ايالات متحده آمريكا در مراجع بين المللي وحتي در مواردي بر فراز اين نهاد ها ،نقشي تعين كننده يافته است . همانطور كه باره ها شاهد بوده ايم در اوضاع كنوني جهان حرف اول وآخر اين كشور مى زند بنا براين ناديده گرفتن چنين وزني دراتخاذ سياست خطائي ست بزرگ .

۴- در اوضاع كنوني مراجعه به نهادهاي بين المللي به اشكال مختلف ، مذاكره با احزاب وسازمانهاي خارجي ( اعم ازاحزاب حاكم ويا دراپوزيسيون ) نه تنها مشروع ، بلكه ضروري ست. اپوزيسيون در جريان مذاكرات خود مي تواند ضمن مخالفت با سياستهاي جنگ طلبانه، ديدگاه هاي خود نسبت به روند تحولات ، تقويت اشكال مبارزات مردم وراه هاي تضعيف استبداد و خود كامگي حاكم بر كشور را مورد گفتگو قرار دهد .»

در پايان ذكر اين نكته هم ضروريست كه كار نيروهاى مترقى ، مستقل و آزاديخواه كه همزمان ، هم با دخالت خارجى در امور كشور خود مخالف اند و هم زير تيغ سركوب حاكميت مى باشند ساده نيست اما مسئوليت ايجاب مى كند كه به طور جدى به اين امر مهم فكر شود.

پ.ن ٢:ما اگر نفهميم بعنوان يك ايرانى حوزه تأثير گذارى امان قبل از هر چيز در خود ايران است و در ايران ، فعلاً مانعى مهم بر سر راه آزادى ،استقلال ، صلح و امنيت وجود دارد كه حاكميت مستبد و تا بن دندان فاسد به لحاظ اقتصادى ، اجتماعى و حتى اخلاقى است ، هرفرياد « ضدامپرياليستى » و غيره هم سر بدهيم تنها و تنها با جوتبليغاتى رژيم همسو شده ايم و بس .