قاف تا قاف،
بَر اُفقهای جهان
کران تا کران،
موی به دو نیم شِکافتَم
در هر واژه که یافتم!
حکایت ِ بن بست های سکون را
شنیدم و باور نکردم
نمیکنم؛ نخواهم کرد باور!
سُخَن امّا مرا گزید
به نیش ِ زنبور عسل
وکامَم شیرین شد.
و اینک مانده ست این که بگویم:
این مثنوی را پایان نیست
آخرین مصراع آن
آغازِ بیتی نوین است
بر حکایاتی تازه تا در هم تنیده دارد،
پوینده جانهای نا آرام را!
************************************
4دسامبر 2017 واشینگتن دی سی
