موج خیزِ وسوسه

شب ‌ها به لای لائی من گوش می‌‌کنی‌
شهدِ شرابِ شعرِ مرا نوش می‌‌کنی‌

چون موج خیزِ وسوسه خوابِ شبانه را
با بوسه‌‌های تب‌ زده مغشوش می‌‌کنی‌

بالینِ من که برکه‌ی آرامِ لحظه هاست
با خواهشی عطش زده مخدوش می‌‌کنی‌

بی‌ پرده ر‌ه به پرده‌ی ممنوع می‌‌بری
گیرم حریمِ شرم فراموش می‌‌کنی‌

کم کم حجابِ حجب ز جان برمی‌ افکنی
آئینه را به غمزه هوس پوش می‌‌کنی‌

دشتِ مرا که تشنه‌ی شوقِ شکفتن است
با چشمه‌های نوش هم آغوش می‌‌کنی‌

وانگه مرا ز نشٔه‌ی دلخواهِ اشتیاق
در خلسه می‌‌نشانی‌ و مدهوش می‌‌کنی‌

گردابِ لذتی تو که عطشانِ شعله را
در خویش می‌‌کشانی و خاموش می‌‌کنی‌

تا می‌‌دمد سپیده، تو از راهِ شیطنت
دعوت مرا به عیشِ شبِ دوش می‌‌کنی‌

من شِکوه می‌کنم که سحر،گاهِ رامش است
اما مگر به لابه‌ی من گوش می‌‌کنی‌ ؟!