پرچمِ صلح

مانند هر نوزادی، با حجاب به دنیا نیامده بود
اما از زمانی که به یاد می آورد دیده بود
بر دیوارهای شهر با خطِ درشت
از سوی دفتر تبلیغات امام نوشته اند
«خواهرم، حجابِ تو، سلاحِ توست»
و باز بارها دیده بود ماموران مسلح، زنانِ بی سلاحی که موهای خود را کاملاً نپوشانده اند
را دستگیر و مورد توهین و تهاجم قرار داده اند
او مادر بود و اهلِ جنگ نبود
جنگی نداشت مگر با همان روسری که مدام گلویش را آزار می داد و همیشه راهِ تنفسش را می بست
اما همان حجاب می توانست به سلاحی تبدیل شود تا روزی آزادی را برایش بیاورد
پس، از آن پرچمِ صلحی ساخت بر فراز بیرقی در میدانِ انقلاب!
برای او که در چهارراه «وصال»، در کنار دانشگاه ایستاده بود
و بی هیچ حرفی پرچمِ سپیدش را به نشانه نیتِ نیکش، صلحجویانه تکان می داد
اما مگر کلامی لازم به گفتن بود؟
پرچمِ سپیدش فراتر از کلمه بود، فراتر از بحث ها و سازش ها
فراتر از ساخت و پاخت ها و نمایشِ خودی ها
پرچمِ سپیدش در تبلیغ حجاب نبود
زیرا که آن را بر سر نکرده بود
بلکه آن را از سر برداشته بود
او گیسوانِ بلندش را از قید سنت های پوسیده و بندهای دین رها کرده بود
در لباسی سیاه، در عزای آنچه از دست رفته است
بر سکویی تنها، یک تنه ایستاده بود و با کردنی برافراشته بی کلام پرچم سپیدش را تکان می داد
پیامش از طریق همین تصویر گویا از طریق شبکه های اینترنتی سریع به دنیا پخش شد
و حرکتش برای همگان، تصویر آشنایی شد
هیچکس نامش را نمی دانست
همه از او با نام «دختر خیابان انقلاب» یاد می کنند
در مدتی کوتاه، میان مردم ایران بسیار محبوب شد
طرحش را کشیده اند
در موردش نوشته اند
شجاعتش را تحسین کرده اند
حتا در مریوانِ کردستان، جوانان مجسمه برفی اش را درست کرده اند
مردم ایران پی برده اند که او گرچه «زینب»، دختِ پیامبر نیست
بلکه یکی از دخترانِ نیکِ ایران زمین است.

مهستی شاهرخی
25 ژانویه 2018 پاریس