« دارند می آيند»

می بينم که ارواح قربانيان سرتاسر تاريخ،
دارند به سوی ما می آيند.
همان قربانيان بهشت های موعود!
آنها می آيند تا انتقام خود را از همه ی وعده دهندگان به دروغ، بگيرند!
انتقام گيرندگانی که هيچ بازی سياسی را بر نمی تابند!
آنها می آيند تا بنياد اين جهان بناشده بر " زر و زور و تزوير" را از جای برکنند و "دانائی و عدالت" را در آن مستقر سازند.
آنچه می بينم، کابوس هائی هستند که نه با چشم های بسته،
بلکه با چشم های باز،
نه در خواب،
بلکه در بيداری می بينم.
کابوس هائی که بافته ی خيال نيستند
بلکه حقايقی هستند که ريشه در واقعيت های پنهان و آشکار همين جهان دارند.
هم اکنون،
و در همين لحظه که من دارم از کابوس هايم با شما سخن می گويم،
مردمی هستند که دارند برای استقرار"دانائی و عدالت" می جنگند!
مردمی که دارند کشته می شوند
و مردمی که برکشته ها می گريند
و مردمی که بی تفاوت از کنار آنها می گذرند.
انسان هائی که دارند شکنجه می شوند،
انسان هائی که در انتظار اعدام،
دارند آخرين دقايق زندگی شان را شماره می کنند
و همه ی آنها،
از درون همين ديوارهای پيرامونمان،
به ما خيره شده اند و از ما می خواهند که کاری کنيم!
پای برگرده ی شب می گذارم از ديوار افق بالا می روم؛
آه! می بينمشان!
دارند می آيند!
نگاهشان می کنم:
لبخند می زنند.
جل الخالق! با چه سرعتی هم دارند می آيند!
زمين را کنار بکشيد از سر راهشان،
اگر می توانيد!