برای دلاوران ِ خیزش ِ راپرین ِ (انقلاب ِ) نوین ِ ایران
که خروش ِ آزادیخواهی و آبادیخواهیشان
در گستره ی گیتی نگین ِ هر نگاه گشته است.
غروب ِ خاکستری ِ هفتم ِ دی ماه
ترانه ی تندیس ِ مه گرفته ی بی ماه
پشت ِ شیشه ی شناوری شنگرفی
زیبایی ِ سنگبرفها و جویبارها را
چونان آهوی گریزان می گریزانند
هنوز پس ِ زمین‌لرزه ی کرمانشاهان
خشک گردانی ِ میهن ِ بازهم مانده دربند
چکه های اشک را
در خشک گردی ِ گردش ِ فرنگی می گرداند
تا یادواره های یادِستان ِ کولبرهای کُردستانی
بیابان نشینهای بلوچستانی
خوان رسانهای خوزستانی
آتش نشانهای آذرآبادگانی
خور افشانهای خراسانی
کاست شناسان ِ کاسپینی
بخت ِ دلاوران ِ بختیاری
پیمان گردانهای پارسی
گداییشان را گُرد گردانی
بر گُرده ی خدایی ِ «آقا»، سوار ببینم
با باز ِ بازگشت، تنهایی ِ خویش ِ خویشتن
رُخدادهای را باز گشودم
بازگویی ها را باز در گوش نشانم
ناگهان خروش ِ خیزش ِ خراسانیان
خور ِ خوراک و خُرناس ِ خواب را
چون پنجه ی پهلوانی بر پیشانیم کوبید
گویی از زیر آوار ِ خواب بیداری
و خاموشی ِ فراموشی
بیدارخوابی و خروش ِ خیزش
راپرینی (انقلابی) نوین، پدیدار گشته است
تا در پس ِ پس لرزه های چله ی ایران زمین
زمان در خیز ِ خیزش، راپرینی نوین
پیشگفتار هر گفتار، پایانه ی این زمستان
نوین روز، آغازه ی آستانه
آهوی آرامش ِ آزادی
دروازه ی آسایش ِ آبادی گردد
تا آرزوهای رفته با باد را
با بانگ فریادهای سراسری ایرانیان:
از کانون ِ خراسان و خشکیده هامون
تا آبی ِ روان ِ چراغ سوی چاربهار
پایتخت آبرفته ی فلامینکوها
همیشه کوردان ِ زاگرُس
دلاوران ِ پاینده لُرستان
زایشگاه ِ زاینده بدرود
سر تا سر ِ گیتی را
در کام ِ شگفتی
فرو کشانده اند
«می‌جنگیم، می‌میریم
ایران را پس می‌گیریم»
با بازستاندن ِ ایران، شاهرگ ِ رهایی
گیتی از بند ِ گُسل ِ گسستگی ِ اسلامستان ِ الله
رها، آزاد می‌گردد
تا دلاوران ِ میهن با بخشش ِ جان ِ خویش
نه غزه، نه لبنان»
«جانم فردای ایران
ساز ِ سازشکاری را
از سُخن افکنیهای دشمنان ِ دیرین
و دوستان ِ خوش نشین، بستانند
اصلاح طلب، اصولگرا»
«این است همه ی ماجرا
تا سر ِ سرکوبگران، دیو ِ دیوانستان ِ الله را
سرنگون، رژیم ِ درهم ِ اسلامی را
را واژگون، زندگی ِ زیبازیستی
بر هر دانه، دام و آدم
ارمغان آورند
تا هیولای هراس و بیمستان ِ بیم ِ ترس
خاموشی و ناامیدی
دوباره پس ِ این زمستان ِ چهارده سد
بر جان و روانمان چنگ نیاندازند؛
هر هنگامه ای بر سوگ ِ جانریختگان
ساز ِ چپ* ننوازیم
تا از بام تا شام، لشگر ِ گرسنگان و ای یاران (عیاران)
پیشاپیش ِ هر پگاه تا پساپس ِ هر شبانگاه
گرگهای گرسنگی و ایسم های وابستگی را
در آذرخش ِ خشم ِ فریادهای زنان ِ چاوشگر
و مردان کاوشگر، ناپدید گردانند؛
ناچارگی ِ چادر ِ بردگی و
پرده ی پوشش ِ اسلامی را
برای همیشه به گور بسپارند
«این همه لشگر آمده
به جنگ ِ رهبر آمده»
تا شال ِ سپید ِ دختر ِ ایرانی
بر بام ِ سُرخ ِ جهان
نِماد ِ رهایی و آشتی گردد
تا نیلوفران ِ رنگین با دستانی گُلگون
هرآنچه می خواهند از دادِستان ِ دادگری
یا یادِستان ِ شاهزاده ی ایرانی
یا هرآنچه شایسته تر می دانند؛ برگُزینند
تا واپسین سُخن را
در گوش ِاین اهریمنان بنشانند
«این آخرین پیامه
هدف فقط نظامه»
تا دیگربار در هر بزنگاهی
هر هنگامه ی نابه هنگامی
در میانراه ِ خیمه شب بازیها
بدی از بدتری بر روان و جانشان سوار نگردانند
تا شایستگان؛ خوبترها از میان خوبان
آرامش ِ آسایش و سُروش ِ رامش را
برای همگان، آواز ِ پروازِ گردانند
تا کارگران، خداوندان ِ کار
بر خوان ِ خانه ی خویش سوار
در چالشگاه ِ چپ ِ وارونه
در گردشگاه ِ راست ِ شاه گونه
در بندستان ِ بیم و بندگی ِ گرفتاری
گرفتار ِ روش ِ رفتار ِ هر نام و نشان نگردند
تا دیگربار گلوله ی گلوی و پرش ِ نگاه ِ سپید ِ ندا
دهمین پرتو ِ پرتاب ِ نگاره های گیتی نگردد
این هنگامه چه زیباست
جای ندا هم پیداست
بدینسان گرد ِ هر ریزگردی، شبنم ِ برگ ِ درخت بانو
گدایی ِ هر نیازمندی، شهریار ِ شهروندی
رود ِ روان ِ ایرانرود*؛
ایران تو، او و من، ایران همه
شهر ِ شهروندی، فرهنگشهر ِ ایرانشهر گردند.
گوتنبرگ- سوید
دوازدهم دیماه 2556 ایرانی
دوم ژانویه 2018 ترسایی
پانویس:
* نگین ِ نگاه به ساز ِ چپ است؛ هنگام سوگواری درگذشته های نه دور در بیشتر ِ استانهای ایران ساز چپ می نواختند؛ هم اکنون در استانهایی که لُرهای بختیاری زندگی می کنند بندینسان می باشد.
* نگین ِ نگاه به ایرانرود است؛ پیوند ِ دریای پارس (خلیج پارس و دریای عمان) به دریای مازندران (کاسپین) می باشد تا از دو کویرستان ِ لوت و نمک دریای ایران پدیدار گردد.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
