سیلاب شهامت

بر خاسته ای تا شب ،از ریشه فروریزد
خورشید دَمد، ایران، یک پارچه برخیزد

با پرتو پر مهرش، بیدار شود آرش
رستم ز کتاب آید، با خلق بیامیزد

هر خدعه شود عریان، بر مردم با ایمان
تا ظلم بلرزانـَد، بس زلزله انگیزد

سیلاب شهامت را، بیند وطن تشنه
لا جرعه از آن نوشد،بی واهَمه بستیزد

بیداد که می بیند،بی تاب، زوالش را
از نو به سخن آید،از خدعه نپرهیزد

از خدعه ولی دیگر،بی چاره شده " رهبر"
فرجام چو می داند، وقت است که بگریزد

برخیز زنو آید خورشید که می زاید
فردای رهایی را،تا سرو بپاخیزد

ویدا فرهودی
دی ماه ١٣٩٦