تناقضات سیاسی سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت)
در حوادث اخیر ایران

سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) در انتخابات خرداد 1388 رژیم جمهوری اسلامی شرکت کرد. این سازمان اعلام کرد که با رای سفید در انتخابات شرکت می کند. این شرکت پیامی ندارد بجز به رسمیت شناختن رژیم و انتخاباتش. سازمان فداییان اکثریت با این عملش ثابت کرد که به شعار برکناری رژیم اعتنایی ندارد و این شعار را بدون هیچ دلیلی زیر پا گذاشته است. سازمان فداییان اکثریت خوب می داند که در رژیم جمهوری اسلامی مسئله ای بنام انتخابات وجود ندارد، همهء قدرت در دست ولایت فقیه است که امری غیر اتنخابی می باشد. این سازمان همچنان خوب می داند که در ایران آزادی انتخابات وجود ندارد، چون همهء اپوزیسیون از دخالت در انتخابات منع گشته اند. رژیم جمهوری اسلامی طی 30 سال حاکمیت هر آنکه نام اپوزیسیون واقعی را داشته است، سرکوب کرده است. نقض شدید حقوق بشر در ایران انکار ناپذیر است. در بعد دیگر در جمهوری اسلامی ظرفیت انتخابات واقعی خیلی کم می باشد و اگی انتخاباتی هم باشد، همانا در میان لایه های رژیم است و بس. در این میان سازمان فداییان خلق ایران (اکثریت) با ندانم کاریهای خود تنها آب به آسیاب جمهوری اسلامی می ریزد. این سازمان بهترین روش را می توانست انتخاب کند که همانا بی اعتنایی به همچنین انتخابتهایی می باشد. چون اگر رژیم قصدش بازیها با اذهان بود، با این بی اعتنایی کار رژیم باطل می گشت.
در ایران در پی حرکات اخیر بخشی از مردم، بازهم سازمان فداییان اکثریت به نوعی سعی در برانگیختن مردم کرده است و در اطلاعیه های پی در پی و گاها دو یا سه خطی مردم را تشویق به رفتن به خیابانها می کند. این سازمان با این وسیله خط بطلان دیگری بر شعار خود مبنی بر داشتن منش سیاسی مسالمت آمیز است. روش مسلمت آمیز معنایی بجز دوری از هرگونه خشونت ندارد. مردم ایران گرفتار رژیم هاری هستند که اگر بتواند به هیچ مخالفی که از نوع خودش نباشد رحم نمی کند. فرستادن مردم و نزدیکان به مکام این دژخیمان چه سودی جز ضرر مردم دارد. آیا یک سازمان مسئول مردم را تشویق می کند که به پشتیبانی از موسویها و کروبیها بروند یا اینکه آنها را تشویق می کند که در دام خشونت گرفتار نیآیند. آیا جلوگیری از کشتن و حتی زخمی شدن یک نفر مهم است یا اینکه خود را مطرح کردن. همگان خوب می دانند که همهء مردم ایران هنوز با فرهنگ دمکراسی آشنایی کامل ندارند. این فرهنگ یک شبه بدست نمی آید و تا مردم یا بخش بزرگی از آنها به این فرهنگ با تعمق و تفکر وشناخت نرسند، همانا منافع آنها بسان انقلاب 1357 مورد سواستفاده عده ای قرار گیرد. رسیدن به دمکراسی در ایران که از یک فرهنگ استبدادی و بسته برخوردار است با تظاهرات خیابانی بدست نمی آید. مگر نه این که همه در ایران دم از نوعی دمکراسی می زنند، اما در عمل فرهنگ استبدادی دارند. همین دارودسته خامنه ای هم از بهترین دمکراسی سخن می گویند و طرف دیگر آنها آن را مانند نقل و نبات پخش می کندو در میان اپوزیسیون هم دیگر سخن دیگری است. در همین سازمان فداییان اکثریت هنوز فرهنگ دمکراسی یک ناخنش هم پیدا نشده. نگاهی به احزاب جوامع آزاد و دمکراتیک این را براحتی ثابت می کند.

به هر صورت در ایران بهترین کار، همانا دعوت مردم به آرامش است نه فرستادن آنها به میدانهای تیر. برای رژیمی که عمری در کشتار مردم خبره شده است، کشتن مردم کاری آسان است. دشوار کردن کار رژیم همانا تشویق مردم به آموزش فرهنگ خود بودن و دمکرات بودن است. این کار یک شبه نیست و زمانی طولانی می خواهد. در کشورهای دمکرات صدها سال طول کشید تا مردم به دمکراسی به قول خودشان ناقض امروزی رسیدند. مردم ایران باید از خود شروع کند تا هر کسی با نام دمکراسی از آنها سواستفاده نکند، همانطور که در این 100 ساله اخیر کرده اند. سازمان فداییان اکثریت هم بجای رفتن در لاک انقلابیگری که آنرا کنار گذاشته بود، بهتر است خود اول دمکرات شود که آنهم راهی طولانی دارد و آنگاه به مردم کمک کند تا به آرزوی دیرینه شان برسند، آنهم از راه کاملا مسالمت آمیز و متمدنانه که به مردم ضرری نرساند. راه مردم ایران دیگر از میان بیراهه ها نمی گذارد. مردم نباید هیچ ضرری ببینند. آنها را به خیابانها نباید فرستاد. هر گروه و سازمانی که می داند رژیم اینقدر قصی است و همچنان مردم را به قول خود به میدان مرگ و خون می فرستند، بعدا باید در برابر رنجی که مردم برده اند، جوابگو باشد.

25.6.2009
azadal@hotmail.com