جنبش مدنی سبز، ابطال انتخابات ۲۲ خرداد است

"ناقوس بر تارو پود بافته خلق می دمد
با هر نوای نغش راز نهفته را تعبير می کند
از هر نوازش اين نکته گشته فاش
کين کهنه دستگاه تغيير می کند"

بعد از تثبيت نظام جمهوری اسلامی که جمهوريت آن منزلگهی بود برای مردم که آزادی، وحقوق شهروندی خود را در آن ترسيم نموده بود، اندک زمانی کوتاه و با قلع و قمع دگرانديشان به حکومت تمام عيار اسلامی مبدل گشت، و همه ی آرزوهای آن که خون های بسياری از بابتش ريخته شد با ناکامی روبرو گشت.
اما تحولات در بطن جامعه و تلاش های مدنی آحاد ملت و در پيشابيش آن زنان کشورمان دمی از حرکت بازنايستاد.
به پشتوانه همين تلاش ها بود که حرکت های اعتراضی و مطالباتی در ۲ خرداد ۷۶ در شکل دولت اصلاحات محمد خاتمی نمادين شد.
دولت اصلاحات برآمده از ۲ خرداد با سنگ اندازی های بسياری از سوی متحجرين و بنيادگرايان به رهبری علی خامنه ای (ولی فقيه) که با حکم حکومتی،فراقانونی عمل می کرد، مواجه شد، (نظير جلوگيری از بررسی طرح لايحه مطبوعات در مجلس ششم) از سوی ديگر اشتباهات و مصلحت گرايی ها ی بيش از اندازه خاتمی که در چهارچوب فکری عدم خدشه و تهديد به ساحت نظام صورت می گرفت، اصلاحات را به ناکامی کشاند و امکان بازگشت بنيادگرايان اسلامی و تصاحب کرسی رياست جمهوری را برای تماميت خواهان فراهم نمود.
گرچه تلاش های دولت بنيادگرای محمود احمدی نژاد به سمت بازگشت جامعه به وضعيت دوران پيش از دوم خردادبوده است، اما ريشه دوانيدن عنصر مدنی و دموکراسی در ايران مانع از آن شد و اين دولت را با بحران مقبوليت مواجه ساخت، و به جريانات ۲۲ خرداد و روزهايی که هم اکنون ناظر آن هستيم، دامن زده شد.
در جريان ۲۲ خرداد يعنی زمانيکه که احمدی نژاد عزم خود را جزم کرده بود تا بار ديگر بر صندلی رياست جمهوری تکيه زند، مردم ايران که طعم تلخ نامرادی های دولت او را در چهار سال گذشته چشيده بودند به گونه ای گسترده به ميدان آمده تا به اين دولت و در چهاچوب همين قوانين جاری انتخابات، (که ناعادلانه و غيرآزاد است)، نه بگويند و گفتند، اما، به ناگهان و در برابر چشم همگان با کودتای انتخاباتی (که زمينه آن از قبل و با امنيتی کردن کشور آغاز شده بود) از سوی محمود احمدی نژاد و صدا و سيمای جمهوری اسلامی (بعنوان صدای تبليغاتی ستاد کودتا) و وزارت کشور و شورای نگهبان با ياری و همدستی سپاه پاسداران، بسيج و لباس شخصی ها با مرکزيت نهاد رهبری و شخص ولی فقيه، مواجه شدند.
اما اين توطئه بزرگ، آتش زير خاکستر نارضايتی عمومی از دولت احمدی نژاد را شعله ور ساخت و اعتراضات خفته مردم را به خيابان های شهرهای ايران کشاند و می رود تا خرمن دروغ و رياکاری را بسوزاند و با نشان سمبل سبز جمهوريت نظام را باز پس گيرد.
ما وظيفه داريم تا در اين راه که سعادت مردم مان در آن رقم خواهد خورد، مردم را تنها نگذاريم و با پشتيبانی از خواست به حق شان يعنی ابطال اين انتخاب مخدوش و کذايی صورت گرفته و انتخابی مجدد با گماردن ناظران بی طرف و معتمد، اهتمام ورزيم.
تجربه انقلاب ۵۷ را به ياد آوريم، گفتيم "تا شاه کفن نشود اين وطن وطن نشود"، بر مبانی همين شعارها و معيارها بود که مردم ايران به شورش های کور دعوت شدند، شاه کفن شد ولی وطن وطن نشد. در شورش های کور است که ديکتاتوری با هر نوع مظهری چه بنام پرولتاريا باشد و يا سلطنت و چه از نوع ولايت مطلقه فقيه بستر سازی می شود. گروهای سياسی ای که همچنان در حال و هوای ۵۷ غوطه می خورند و به قول معروف پنجاه و هفتی اند بايد بفهمند که ايران در حال گذار به دموکراسی ست، معنايش اين است که جامعه ايرانی به لحاظ عنصر مدنی پيشرفت شايان توجه ای کرده است، و هر نوع نشان دينی وايدئولوژيک در ساختار حکومت و دولت مذموم می گردد، از اين رو بايست انديشه و سياست حزبی را با اين فرايند تنظيم نمود.
پيوستن به سبز و رأی به آن هميشگی و هدف نهايی نيست بلکه ضرورت انطباق سياست با شرايط بحران موجود در راستای غلبه بر آن از طريق راهکاری مسالمت جويانه و متمدنانه به منظور اجابت حق مردم برای ابطال اين انتخاب کذايی و عقب راندن کودتاگران انتخاباتی که خود می تواند فضای جديد سياسی را دامن زند، می باشد. مبارزه مدنی و غيرخشونت شايسته مردم ايران است، آنرا خدشه نسازيم و بدان بپيونديم.
niki_olad@hotmail.com