شهریورانه ی ۹۶

اي بادِ نرمِ بامدادِ كوهساران
ابرِسپیدی را بباغ ما بباران

ابری که موجی سبز و شور انگیزو دانا
از بارشش گردد روان در جویباران

ابری که باران توانای عدالت
از آن فرو بارد براین چشمْ انتظاران

زان بارشِ هُشیارموجی شرزه خیزد
تا بركند از ريشه بنيادِ جماران

وآن قومِ زشتْ اندیش را آواره سازد
در جستجوی لانه ی موشان و ماران

ويرانه سازد دستگاه رهبري را
بر چيندش از پهندشت روزگاران

اين ظلم و استبداد را از ُبن بشويد
بیمی در اندازد به جان پاسداران

دیوار زندانها فروریزاند از جای
گل بر سر زندانیان ریزد چو باران

ای ابرِ کوهستان بباران شادمانی
بر باغهای تشنه ی ما سوگواران
فرسودْ جان، ازخشكسالي های بیداد
جاري شو اي خوشتر نسيم كوهساران

بر خيز و برخيزان جوانان وطن را
اين صحنه را سرشار كن از نامداران

ديريست بانگي بر نمي خيزد زسويي
پُر كن زمين را از هيا هوي سواران

اين آسمان سيمرغ را پرواز گاه است
از دامنش انبوه كركس را بتاران

گر بر حريم خاوران افتد گذارت
آرامتر بگذر ز مرز بي مزاران

با دامنی از عطر زنبق های کوهی
لختی بیاسا در دیار نامداران

با دسته های گل بپوشان دامنش را
صدها درود از ما رسان بر آن هزاران

از ما بگو آن سرفرازان زمان را
خوشنامِ تاریخید ای گمنامْ یاران

بیست شهریور ۹۶