سال شصت وهفت کابل رادیو زحمتکشان .شاید سخت ترین کاری که در تمام سال های فعالیت سیاسی ام در سازمان بر عهده ام نهاده اند، مسئولیت نوشتن زندگی نامه ویاد بود اعدام شدگان کشتاربزرگ سال شصت هفت بود! مرتب گزارش ها از ایران می رسیدند . همراه با عکس، یاداشت ووصیت نامه های اعدام شدگان و نامه برخی مادران. بسیاری را می شناختم با آن ها چه روزهائی را سپری کرده بودم! روزهای شور و سرمستی اوایل انقلاب با آرزوهای بزرگ که از عشق عمیق به توده ها ی مردم سرچشمه می گرفت. سیما های جوان وعاشقشان با صدها خاطره از مقابل چشمانم می گذشتند! حال من باید در سوک آن ها می نوشتم. با تک تکشان در دهلیز های تاریک در سلول ها می چرخیدم! به اطاق ترسناک گروه مرگ می رفتم. می لرزیدم، فریاد می کشیدم و سرانجام تلخی درد، رنج و ستم و ترس طناب دار را برگلو و یا گلوله را بر سینه ام حس می کردم.
روزهائی که با کوچکترین تلنگر اشگ در چشمانم می نشست همین گونه که اکنون! باور نمی کردم اما می نوشتم. بغض وکینه عمیق از خمینی،از حکومت اسلامی، از تمامی آمران این کشتار قلبم را لبریز می کرد. بغضی که هنوز با هر یاد آوری بر گلو گاهم احساس می کنم. در تمامی این سال ها هر گز تصویر این جانیان از ذهنم پاک نشده است و هرگز پاک نخواهد شد. وقتی برای نخستین بار عکس گروه پنج نفره را دیدم از سیمای پور محمدی چندشم شد. چهره یخ زده وچشمان بی احساس رئیسی ترسی مبهم را در دلم ریخت! چشمانی که در نی نی آن ها بیرحمی لانه کرده بود. به یاد چشم شیشه ای افسر آلمانی رمان (زیر یوغ )افتادم مات چون چاهی ژرف وترسناک بی هیچ حسی!
در تمامی این سال ها چندین چهره است که هرگز از مقابل چشمانم کنار نرفته اند و رئیسی یکی از آنانان است. مردی که بعد از آن قتل ها خود به تنهائی در هیئت مرگ به کار خویش ادامه داد و هرگز قلم خون بار خود بر زمین ننهاد. حال به قولی او کاندید برای ولایت است.از شنیدن آن تعجبی نکردم! زیاد برایم سخت نبود. چرا که برای ولایت فقیه که در اسم نماینده خدا و امام زمان است ودرعمل برگزیده هارترین وسرکوبگرترین جناح حاکمیت چنین چهره ای بایسته! امری که فرا تر از اراده مردم صورت می گیرد و در آن قبول یا عدم قبول مردم مطلقا محلی از اعراب ندارد. اما زمانی که به عنوان نماینده جمهور مردم مطرح شد جدا از وقاحت نهفته در این گزینش تحقیر ملتی را دیدم که حکومت خواهان رای دادن مردم به اوست. مردمی که آن ها را جز «خس وخاشاک» نمی داند. تحقیری که روحانی نیز با انتخاب پور محمدی به وزارت برمردم روا داشت! حال با کاندید کردن رئیسی تف پر وپیمان حکومت و فرد جانی را بر چهره مردم و خود می بینم. چه می توان کرد؟ در این سرزمین که بیشترین بخش تاریخ آن یا حتی تمامی تاریخ آن داستان مستبدین است. درد است ! اندوه وطاقت آوردن زیر شمشیر خون ریز جباران و غازیان! شنیدن ناله مادران «مادری آنک بر سجده در نماز وحشت خود / خسته می ساید برخاک کودکان خود جبینش را / مرد چوپان ونی اش افتاده خون آلود جائی / خسته دردی می نوازد باد آهنگی خزین را.»
قرن هاست این آهنگ حزین در این سرزمین سوخته نواخته می شود .حزنی تاریخی که جان وروح مردم را فرسوده ساخته است و این حکومت سر آمد این فرسوده کنندگان روح ملت.این انتخابات نیز هیچ نشاط هیچ رضایت و هیچ حسی ازتغیر و دیدن سیمای کاندیدی که نماینده واقعی مردم باشددرخود ندارد. اما بازی چنان پیچیده است که تورا مجبور می کند این بار نه بین بد وبدتر! بل بین آمر جنایت تف کننده بر صورتت و روحانی که حداقل مستقیم چنین نقشی نداشته یکی را انتخاب کنی . من به تفاوت های این دو به وابستگی های جناحی آن ها، به نگاه تخصص گرای روحانی که تا حد زیادی در این شرایط پیچیده جهانی با واقع گرائی گره خورده کاری ندارم! چرا که در کنار این تفاوت ها روحانی نیز بخشی از همین حاکمیت ارتجاعی است. کسی که تنها به خاطر محدودیت های رژیم نیست که لب از لب نمی گشاید وحداقل اشاره ای به زخم عمیق کشتارها سال ۶۷ نمی کند بلکه بن مایه خود او نیز از همین رژیم است ورشد یافته آن . لیکن در این بازی صرف افشای جانی و ندادن رای به او مانع از بالا آمدن او نیست. تنها راه نشان دادن نفرت و ممانعت از بالا آمدن چنین موجود ی ناگزیرا دادن رای به روحانی است . رای بالائی که بتواند راه تقلب را ببندد و میزان نفرت یک ملت را نشان دهد. نفرت نه تنها نسل پیر شده در غربت وزجر دیده در میهن را بل نفرت نسل جوان امروز را نیز نشان دهد . نسلی که می گویند بی تفاوت است ! حافظه تاریخی ندارد! تنها منافع خود را دنبال می کند و فاقد آرمان خواهی است .حال آن که در وجه غالب این چنین نیست .این نسل حماسه سبز را با خود دارد و دنبال رای خود تا کهریزک ها رفته وده ها شهید داده است .برای آن ها نیز این رای دادن ها هرگز اید آل نیست! اما برای حذف رئیسی این تنها راه است چه برای منافع کوتاه مدت وچه برای طولانی مدت آن ها.
این بار نه با شعار رای من کو؟ بلکه با شعار(رای من این است!) نه به منتخب ولی فقیه! نه به سرداران! نه به جمنائیان دلواپس ! نه به امامان جمعه! نه به تن پروران حوزه های علمیه! نه به جنگ افروزی ودشمن پروری! درست است که رائی است به روحانی! اما نه بزرگی است که در بطن خود نفرت از نظام و ارگان نظام را دارد. نه به رئیسی! نبخشیدن وفراموش نکردن جنایت هولناک سال۶۷ است وجنایت کارانی چون رئیسی.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
