رشک به دریا

ای دریا!
چرا نمی‌توانم
مثل تو باشم؟
آسمان بغرد
یا زمین بلرزد
تو سر جایت ایستاده‌ای
و میگذاری مرغان ماهیخوار و کاکائیها
بر فرازت بال بگشایند
و ماهیان قزل‌آلا و دلفینها
در آغوشت دم بجنبانند.

خانه‌بدوشی و تباهی
مرا نشانه گرفته
اما فکرِ کارهای ناتمام
نمی‌گذارد که توقف کنم.

ایکاش من
مثل تو بودم
تا از کنار نیمکتهای ساحلی که میگذشتم
میتوانستم به خانه‌بدوشان لبخند زنم
و دست بسویشان دراز کنم.

مجید نفیسی
ششم فوریه ۲۰۱۴