گاهی فقط گفتن بهانه است!، نه شنیدن!

www.shooram.blogspot.com
سه شنبه ۱۳ مهر ۱۳۹۵ - ۴ اکتبر ۲۰۱۶

بخشهایی از این داستان به زبان گیلکی با ترجمه فارسی ست.

داشت می گفت. برایم داشت حرف می زد. حرفش اندوهی نداشت اما یک حسِ ملانکولی در صدایش بود که مرا به گوش دادن به او کشانده بود. طوری بود که دنبال پاسخی از من نبود. انگار که فقط گفتن بهانه بوده باشد، نه شنیدن!.

من هم ساکت به حرفهایش گوش می دادم. برابر من ایستاده بود. طوری که انگار کنار رودی نشسته باشی نگاهی از ته آب به تو خیره شده باشد. نگاه گمی که همچون برگی بر آب، بالا و پایین شود. بالا پایین شدنی که به رقص بیشتر شبیه است. چهره ای گاه چنان آشنا و ملموس و محسوس، گاه بیگانه ای که انگار سالهای سال از من دور بوده است.

داشت می گفت که بر گور مادر زانوزده نشسته بود. گاه گاه دستی روی آن می کشید. برگ یا شاخک خشکی از آن می زدود. سر بلند می کرد. تا دورهای گورستان چشم می دوخت اما به هیچ چیز مشخصی نمی نگریست. می دید و نمی دید. بر بال خیال نشسته بود. رفته بود. یعنی نه اینکه رفته بود بلکه برده شده بود. گذشت زمان دستش نبود. حواسش نبود چقدر گذشته یا چقدر خیره مانده بود.

شبهای زمستانی را بیاد آورد. رختخوابی پهن شده، مادر سرگرم تا کردن لباسهای شسته ای بود که کنار رختخوابها تلمبار کرده بود. گاهی پیراهن نیمه تا شده روی پایش مانده بود و با حرفهایش چشم به پنجره ای دوخته بود که سیاهی شب از آن آینه ای ساخته بود بر دل دیواری که پرده ای کنار کشیده شده تا زیر طاقچۀ زیر پنجره پایین، آویز مانده بود. طوری که با خودش حرف می زد اما مرا مخاطب می داشت، می گفت:

زای بوم کی مرا مردا داد.
( بچه بودم که شوهرم دادند)

آهی می کشید و ادامه می داد:

می پئر خو پئرو ماره مرا جه قزوین باموبید رشت بازین هایا بسابید. ها خانا بیهه بید ها پیله باغه مرا ولی....

( پدرم با مادرم از قزوین به گیلان آمده بودند سپس همینجا ماندند. همین خانه را خریدند با همین باغ بزرگ ولی.....)

موی حناشده اش را که روی پیشانی اش افشان شده بود، کنار می زد، دستی به لبهایش می کشید. کمی فکر می کرد. با زبانش لبان خشکش را تر می کرد، ادامه می داد:

نه می پئر کشاورزی دانستی نه می مار. باغا هاچین واش دوبو تا چکره. آمی همساده گا گلف آمویی می ماره مرا کله گب زه یی بازین هوو........

( نه پدرم کشاورزی می دانست نه مادرم. همۀ باغ تا زانوعلفهای هرز شده بود. همسایه ما گاهگاهی می آمد و با مادرم گپ می زد سپس همان.......)

یک پای تا شده اش را دراز می کرد. به آهی دست بر زانویش می کشید. می گفت:

نانم چره آ درد جه من دس اونسانه. هاچین کوشتان دره مرا بلا روماتیس بیبی!

( نمی دانم این درد چرا دست از من برنمی نمی دارد. این درد دارد مرا می کشد. بلا رماتیسم بشود-کنایه از نفرین است- )

زیر چشمی نگاهم می کرد. می دید بیدارتر از او نگاهش می کنم. لبخندی می زد. سر بلند می کرد. به سقف خیره می شد. ستونهای چوبی که به فاصله از هم کشیده شده بودند نمایی چشم گیر به سقف داده بودند که میانشان را آب و آهک زده بودند.نقش تیرکهای چوبی بر سقف سفیدشده از آب و آهک، زیبایی ساده و دلنشینی به آن داده بود. می گفت:

آ واشانانا جه آمی باغه داران واوه ییم. ایتا اوستا ایسابو کی گاجمه چاکودی بازین نجاری یام کودی. هون آمی نجاری کارانا کودی. بیچاره تا نفس داشتی کار بوکوده بو بازین هوتو خو دوکانه مئن تومانا کوده بو. همه کس اونا شناختی. هاچین قیامت بوبوسته بو وختی اونا خاستید خاکا کونید.

( این دیرکهای سقف را از درختان باغمان بریدیم. استادی بود که خیش درست می کرد. در همان حال نجاری هم می کرد. هم او کارهای نجاری ما را انجام می داد. بیچاره تا آخرین نفس داشت کار می کرد سپس روی کار در دکانش تمام کرده بود. همه او را می شناختند. درست قیامت شده بود وقتی می خواستند او را خاک کنند.)

دامنۀ پیراهنی که داشت تا می کرد روی پایش مرتب می کرد. این طرف آن طرف می کرد. آستینش را که تا زده بود دوباره بازش می کرد. آن را روی پایش دراز دراز می کشید. رو به من می کرد می پرسید:

چی گفتان دوبوم؟

( چه داشتم می گفتم؟)

بی آنکه منتظر پاسخ از من می ماند لبخندی می زد می گفت:

حواس نمانسته مره کی! آها مرا یاد بامو!

( حواس برایم نمانده است که! آها یادم آمد)

سپس ادامه می داد:

گفتان دوبوم کی......گفتان دوبوم کی می پئرو مار کیشاورزی نانستیدی. می پئر هرچی قزوین داشتی بوفروخته بو می ماره ایرثی یا ویگفته بامو بو گیلان بازین هر چی بوو یو هر چی داشتی ها باغو خانا بیهه بو. ایتا کوچی دوکان وازا کوده بوو کی اول علافی بوو بازین همه چی فوروختی. جه بزازی بیگیر تا نجاری! جه حلواقومی تا جوشانده.......

( داشتم می گفتم که.....داشتم می گفتم که پدر و مادرم کشاورزی نمی دانستند. پدرم هر چه در قزوین داشت با ارثیۀ مادرم برداشته بود و یه گیلان آمد سپس همین باغ و خانه را خریده بود. یک دکان کوچک باز کرده بود که اول یک برنج فروشی بود سپس همه چیز می فروخت از نساجی بگیر تا نجاری. از حلوای قمی بگیر تا گل گاوزبان.....

بی آنکه نگاهم کند با حالتی که انگار به سالهای کودکی اش رفته باشد و حواسش به هیچ چیزِ اکنونش نباشد، خنده ای می کرد می گفت:

هر وخت شوییم می پئره ویرجا مره چرچر بوو. هرچی خاستیم اوسادیم. گایی ده یی ایتا موشته نوخودکیشمیشم می دامن پره مئن دوکودیم آمویی بیرون. بیچاره می پئر هیچی نوگفتی. گاگلف می مار گفتی اگه همه تا موشتری تی مانستن ببه تی پئرا واستی آب ببره.

( هر وقت پیش پدرم می رفتم برایم خوش و فراوانی بود. هر چه می خواستم برمی داشتم گاهی می دیدی یک مشت نخود و کشمش بر دامنم جا می دادم و بیرون می آمدم.بیچاره پدرم هیچ نمی گفت. گاهگاهی مادرم می گفت اگر همۀ مشتریها مانند تو باشند پدرت را باید آب ببرد.)

هم در کنار رختخواب با من بود و هم نبود. چنان خنده ای می کرد که از خنده اش قاه قاه میخندیدم. نگاهم می کرد. چشمانش برق می زد. با همان حال خنده اش می گفت:

آمی همساده ایتا پسر می سلامال داشتی. اونه مرا بازی کودیم. آمی همساده زناکا دوخادیم خالا اونه مرداکام گفتیمی خالا مرد. زباله کی بوستی همساده پسره که مرا شوییم باغه مئن بازی. امه را حالی نوبوستی. زای بیم. بازین می پئره دوکانه مئن کی چکچی اوسادیم آمی همساده پسره که مرا خوردیم . جوخوسبازی کودیم تا اینکی می مار مرا دوخادی. بازین ده بودو جه او سره باغ دو وستیم آموییمی ماره ویرجا.

( همسایه ما یک پسر به سن و سال من داشت. با او بازی می کردم. زن همسایه را خاله صدا می کردم و به شوهر او هم شوهر خاله می گفتم. نیمروزهای گرم که می شد با پسر همسایه به باغ می رفتیم و بازی می کردیم. چیزهایی که از دکان پدرم برمی داشتم با او می خوردم. قایم موشک بازی می کردیم تا اینکه مادرم صدایم می کرد. آن وقت می دویدیم می آمدیم خانه کنار مادرهامان.)

کمی سکوت می کرد. بفکر فرو می رفت. با اندوهی می گفت:

همساده مرداکه دانه گاگلف مستا کودی بازین تا تانستی خو زناکا زه یی. بیچاره زناکه صدا هفتا کوچا دوارستی. بیچاره همیشکام واستی جه خو مرد بوگروخته بی باموبی آمی خانه بازین می پئر شویی همساده مرداکا آراما کودی. همساده مردای می پئره احتراما خیلی داشتی اونه حرفانا گوش کودی. همساده زناکه دانه می ماره دسخاخور بوبوسته بوو. ها همساده زنای بوو کی می مارا یاد بدابو چوتو باغه مئن سبزی بکاره یو باغا بداره. بیچاره جیوان جیوان بمرده بوو هیکسام نانستی چی اونا بیگیفته بو کی بمرده بو. دوکتوران اونا جیواب بدابید. گفتیدی کی هیچ کاری نشا کودن. نانم اونه ناخوشی چی بو. مردومام کی هیزارجور حرف زه ییدی. ولی یک ماه یام جه اونه ناخوشی نوگذشته بوو کی تومانا کوده.

( مرد همسایه گاه گاه مست می کرد آن وقت تا می توانست زنش را می زد. بیچاره زن صدایش از هفت کوچه هم می گذشت. همیشه هم می بایست در می رفت سپس به خانه ما می آمد آنگاه پدرم می رفت مرد همسایه را آرام می کرد. مرد همسایه به پدر من احترام می گذاشت و از پدرم حرف شنوی داشت. زن همسایه با مادرم دوست صمیمی شده بود. همین زن همسایه به مادرم یاد داده بود که چطور در باغ سبزی بکارد و باغ را نگه دارد. بیچاره در جوانی مرده بود. هیچ کس هم نمی دانست چه اش شده بود که مرده بود. دکترها جوابش کرده بودند می گفتند که هیچ کاری نمی شود کرد. نمی دانم بیماری اش چه بود. مردم هم که هزار جور حرف می زدند. ولی یک ماه هم از بیماری اش نگذشته بود که تمام کرد.)

آهی می کشید. آهی که انگار غمش تازه شده باشد. به نقطه ای از سقف خیره نگاه می کرد. همیشه همینطور بود. وقتی برایم حرف می زد و اندوهی را گرفتار می آمد، به سقف نگاه می کرد. بارها دنبال نگاهش را گرفته بودم ببینم به کجا و چه نگاه می کرد اما هیچ چیزِ خاصی به نگاهم نمی آمد. تا اینکه سرش را برمی گرداند. نگاهی به من می کرد به ادامه حرفش باز می گشت می گفت:

آمی همساده زناکه بمرده پسی، ده هیچی هوتو نوبو. همساده دانه بوشوبو. همساده مردای بوشوبو ایتا شهره دیگه اونه پسرام به سابو اونه عمو ویرجا که پیربازار خانه داشتی. همساده پسر گاگلف آمویی آمی محل. می مار اونا دوست داشتی. آمی خانه می مرا بازی کودی تا اینکی غوروب شویی خو عمو خانه. هاتو آمی مرا پیلا بوسته بو. می سلامال. مدرسه شو کی بوبوسته بیم می مرا مدرسه آمویی. جه پیربازار آمویی آمی خانه می مرا راه دکفتی شوییمی مدرسه. هاچین ایتا روح بوبوسته بیم دو تا جانه مئن. هرچی پیله ترا بوستیمی همدیگه یا ویشتر عادت کودیمی تا ایوخت که اونه عمو می پئره مرا حرف بزه پسی امه را همدیگه ره نامزدا کودید. می درسا نتانستم تومانا کونم. می پئر گفتی وختی بوشویی تی خانه سر، بازین تانی تی درسا دوو واره سرا گیری بخانی یا نخانی تی پا. منام کی چاره ناشتیم تازه می همساده پسرا خاستیم. هاتو سالانه سال بوگذشته می پئر بمرد. می مار تنا بمانسته بو می مرا. می پئره بمرده پسی، می همساده پسر می مارا دس فارس بوو کی آمی دوکانا بداره. می مار یکسال دن وارسته می پئره بمرده پسی بمرد. من بمانسته بوم می همساده پسر کی ده می مردای بوبوسته بو. ترا شکم داشتیم کی تی پئرا ماشین بزه بوکوشت.

( پس از مرگِ زنِ همسایه ی ما هیچ چیز همانطور نبود. همسایه ی ما رفته بود. مرد همسایه به شهر دیگری رفته بود پسرش پیش عموی او که در پیربازار خانه داشت. پسر همسایه گاه گاهی به محل ما می آمد. مادرم او را دوست داشت. با من در خانه ما بازی می کرد و غروب به خانه عمویش برمی گشت. همینطور با ما بزرگ شده بود. هم سن و سال من. مدرسه رو که شده بودیم با من به مدرسه می آمد. از پیربازار به خانه ما می آمد با من راه می افتاد به مدرسه می رفتیم. درست یک روح در دو جسم بودیم. هر چه بزرگتر می شدیم به همدیگر بیشتر عادت می کردیم تا یک وقت پس از حرف زدن عموی او با پدرم ما را با هم نامزد کردند. درسم نتوانستم تمام کنم. پدرم می گفت وقتی به خانه خودت رفتی می توانی درسَت را دوباره شروع کنی. درس بخوانی یا نخوانی، پای خودت است. من هم که چاره نداشتم تازه پسر همسایه مان را می خواستم. همینطور سالهای سال گذشت. پدرم مرد. مادرم تنها مانده بود با من. پس از مرگ پدرم پسر همسایه کمکِ مادرم بود تا دکان را اداره کند. مادرم یک سال از مرگ پدرم نگذشت که مرد. من مانده بودم با پسر همسایه که دیگر مرد من شده بود. ترا باردار بودم که پدرت را ماشین زد و کشت)

آهی می کشید می گفت:

ماشین باورده بید ولی اونه فرهنگا ناشتیمی

نگاهم می کرد طوری که توجه مرا خوب بخودش جلب کند می پرسید:

تره حالی به چی گمه؟

( حالیت میشه چی می گم؟)

به چشمانم خیره می شد. لبخندی می زد ادامه می داد:

ماشینه فرهنگا ناشیتمی. هاتو گابکی اونه پوشت نیشتیدی بازین ایفاده یام کودیدی. هاچین هاچین اونا زیرا گیفت. بوکوشت. بوکوشته پسی یام چی شاستی کودن! هر چی بوکودیبی یام زندا نوبوستی کی!

( فرهنگِ ماشین را نداشتیم. همینطور مانند گاو پشتش می نشستند پُز هم می دادند. بیخود بیخود او را زیر گفت. کشت. پس از کشتن هم چه می شد کرد! هر کاری هم می کردی زنده نمی شد که.)

دستی بر روی گور کشید. غبارش را با دست پاک کرد. با نگاهش را از پایین تا بالای گور دوانید، رسید کنارۀ آن که چمباتمه زده بود.

با خودش لبخندی زد. سرش را تکان داد. دستی به موهایش کشید. انگار همین دیروز بود که روی ایوان خانه نشسته بود. مادرش داشت کنار حوضچه ظرفها را می شست. دیوار آجری چاه خزه بسته بود. سبز سبز انگار گوشواره ای بود که به گوش حیاط خانه آویزان شده باشد. یا گوشواره نه. گوشواره نمی شد. مثل یک سینه ریز مثل یک مدال سینه، به پهنای حیاط خانه آویز بود. با پرچین باغ یک قدم هم فاصله نداشت. درخت نارنج در فاصله ای دورتر از چاه، میان باغ جلوه می فروخت. آن سوترش درخت انجیر بود که همیشه باید با تکه چوبی گنجشکها را از آن فراری می داد. درخت صنوبری هم در انتهای باغ بود که یک روز هم نبود که بالای آن را نگاه نکند ببیند زاغی بر آن نشسته است تا خبری خوش داشته باشد. روز بارانی بود که روی ایوان نشسته بود و با خودش زمزمه می کرد:

- یک یکی یکی... یک دو تا دوتا.... یک سه تا سه تا ....یک چهارتا چهارتا.......

ناگهان صدای مادرش در آمده بود:

ترکمه تی حیساب جغیرز یک یکی یکی هیچی ده ناره؟

( شیطون. حساب تو غیر از یک یکی یکی هیچی دیگه نداره؟)

داره! چره ناره!!

( دارد. چرا ندارد!)

خاب چره یاد نیگری؟

( خوب چرا یاد نمی گیری؟)

گیفتان درم!

( دارم می گیرم)

هان کی گی یک یکی یکی!؟

( همین که می گی یک یکی یکی؟)

آها

چره نیگی شیش شیش تا سی شیش تا....شیش هفتا سی پنشتا..

( چرا نمی گی شیش شیش تا سی شیش تا ...شیش هفتا سی پنشتا...

چِلو دوتا

( چهل و دوتا)

چی؟

چلو دوتا....

خاب چلو دوتا! ولوَله! چره بازین همش گی یک یکی یکی! خاب خوب یاد بیگیر تی درسا ایچی بوبو.

( خوب چهل و دوتا! بچه پر رو! پس چرا همیشه می گی یک یکی یکی! خوب درست را خوب یاد بگیر چیزی بشو)

تو ولانی کی!

( تو نمی ذاری که!)

خنده ی مادرش یادش آمد که با خنده جواب داد:

من ولانم!؟

( من نمی ذارم!؟)

آها

آخه زای جان من های ترا فان درم دینم هوتو گی یک یکی یکی.... یک دوتا دوتا...

( آخه بچه جان من هی دارم نگات می کنم می بینم همونطور می گی یک یکی یکی.... یک دوتا دو تا....)

خاب اگه والی فاره سمه ده. بازین....

( خوب اگه بذاری، می رسم دیگه. بعدش....)

بازینو زهرمار.... هامما یاد بگیر هاچین مرا گوز بجیبا نوکون!

( بعدشُ زهر مار... همه اش رو یاد بگیر. بیخود منو گول نزن.)

همیشه وقتی می خواست لجش را در بیاورد می گفت:

من درس خاندان درم یا توو!؟ من واستی یاد بیگیرم یا تو...

( من دارم درس می خوانم یا تو!؟ من باید یاد بگیرم یا تو....)

همیشه هم وقتی جوابی نداشت هرچه دم دستش بود بسویش پرتاب می کرد. ولی آن روز فرق می کرد. همیشه هم یادش می انداخت می خندید. آن روز هم وقتی لجش در آمده بود ناگهان دست بلند کرد بشقاب چینی را بسویش پرتاب کند همانطور بشقاب را بالا گرفته، خشکش زده، مانده بود.

می دانست که بشقاب را پرتاب نمی کرد. برای همین گفته

بود:

اگه تانی تاوَد ده! تاود بیدینم!

( اگر می تونی بینداز! بنداز ببینم!)

مادرش بلند شد بیاید بگیردش حسابی کتکش بزند که از جا بلند شد. آنقدر در حیاط خانه دنبالش دواند که بیچاره از نفس افتاد. بر کندۀ درختی نشست. تنها نفرینش هم این بود که می گفت:

جیوان نیمیری زای! پیللا بوستید بلا بوستید!

( جوان نمیری بچه! بزرگ شدید بلا شدید!)

سر بلند کرد. به آسمان بالای سرش خیره شد. بلند شد. راه افتاد. راه افتادنی که سلانه سلانه دست در جیبهایش گذاشته، آرام آرام روی سنگفرشِ خزه بسته، می رفت. داشت فکر می کرد. فکری که بیشتر به حرف زدن خودش با خودش بود یعنی اصلا داشت باخودش می گفت. چند وقتی نگران می گفت:

این روزها نمی دانم چرا با خودم حرف می زنم! دیوانه نشده باشم خوبه!


آدمی چه موجود شگفتی ست. یک وقتهایی هست که سالها را در یک فاصله ای حساب نشدنی، مرور می کنی. وقتهایی که هزار یاد و خاطره، در یک چشم بر هم نهادنی، از برابر نگاهت می گذرند. گذشتنی که حتی نتوانی آغاز و پایانش را بسنجی. بدانی. آدمی پیچیده تر از آن است که بتواند در یک بیان بگنجد. یک وقت است که آدمی با یک کنش یا واکنش حتی بی آنکه انتظارش بوده باشد، همه ی بیانهای شناسانه را بهم می ریزد. انسان شگفتی آفرین است. شگفتی ای که خودش هم از آن وا می ماند.

دلش گرفت. سایه اندوهی بر نگاهش نشست. گاهانی بود که روزها و شبهای اندوهباری داشتند. مادرش

خداوندگار امید بود در اوج نا امیدی. همیشه چیزی می گفت، کاری می کرد که اندوه اگر یک کوه هم

می بود!، در تو فرو می ریخت. اثری از آن نمی ماند. نیرو می گرفتی. نگاهت عوض می شد. جور دیگری می دیدی.

خوب همین است. در اوج سردی و خاموشی داغ می شوی. در اوج سیاهی و تاریکی به یک جرقه ای به چنان روشنایی ای کشیده می شوی که انگار همان نبودی که همه ی دنیای تو تیره و تار شده بود.

شادیِ تو شاید همین باشد که در اوج اندوهباریِ روزگارت حس خندۀ کودکانه ای را دریابی که از دورهای نگاهِ حیرانت در تو جان می گیرد. همچون نُتِ گم شده ای بر لبانت بنشیند. بگیری اش، حسش کنی. زمزمه ای کنی. سری تکان دهی و به یادی یا خاطره ای سر در پهنه ی نگاهت بگردانی تا شاید نشانی از آن بیابی. دنبالش کنی به حسی در خودت، همچون سربرآوردن سبزانه ای از دل خاکِ سردی که بهار را از دل زمستانی سرد می آغازد.

هر دگرگونی ات به خودِ توست. خودِ تو هنگام که در چنبرۀ هزار اندوه روزگارت واخورده آه می کشی چنانکه هست و نیستت را بگیرانی، یک لبخند، یک بازیگوشیِ سادۀ کودکانه ای که دل از تو می برد و ترا می کشاند به آن حسی که فاصله ات می شود با اندوهی که دمار از تو در می آورده است.

نبودن در بودن و زیستنِ مرده وار در هستهای کنونت، همان تسلیم است به هر آنچه که ترا در کلاف سر درگمِ هزار گره ات پیچانده است، واگشادنِ آن شاید به همین باشد که به سادگی خندۀ کودکانه ای بخودت می آیی. جرقه ای که در تو آتشی می گیراند تا روشنای از دل سیاهیِ اندوهان تو باشد.

هنر آدمی شاید هم همین باشد که در نهایت استیصال قد راست کند. دستی به دستی بکوبد. هایی بگوید. دنیایش را دگرگون کند.

می دانی!؟ همه چیز به همان آغازی ست که سر می گیری. اولین کلام، اولین گام، اولین کنشی که بروز می دهی. هیچ پایانی نخواهد بود اگر آغازی نیاغازی. همیشه راهها از اولین گام آغاز می شوند. اولین گام، نشان از بیرون آمدن از ایستایی و در جا زدن است. هرچه که باشد غیر از آن ایستایی ای که دمار از تو در می آورد اگر بخودت نیایی!، و وقتی به خودت بیایی که دیروزت همۀ تو باشد و فردایت دیگر چنان دورِ دور بوده باشد که مجال پرداختن به آن نباشد. حسرتِ دیروز با همۀ اندوهانش حتی از کنونت بکند، وا دهدت، ببردت به ژرفای دست از پا کوتاهتری که در دیروز و فردا گم شوی و امروزت را به باد دهی بی آنکه دانسته باشی. کاش "کارکرد"، همچون "گفتن"، راحت بود.

این را همینطوری نمی گویم. این که می گویم همینطور دیمی بزبانم نیامده است. "عمر جهان بر من گذشته است"! یادم می آید که اول بار چنان شکوهی به تماشایم نشانده بود که جا خورده بودم از آن همه پابرجایی و استحکامی که به هر گامش مرا می برد وقتی لحظه لحظه ای که از خود گفت و گفت و وا رفت که به هر چه نگاه و برداشت و حس خودم شک کردم.

حالا که حرف به اینجا کشیده است بگذار میانگریزی بزنم بگویم که هر کسی زخمهای پنهان خودش را دارد که خودش می داند. باید نگاه بیگانه ای از خودت را در آینه ات دیده باشی تا بدانی چه می گویم. هنگام که نگاه تو با تو بیگانه است. بیگانه ای که نهیبت می زند. نگاه بیگانه در آینه!، زل می زنی و زخمهایت را مرور می کنی. زخمهایی که فقط خودت می بینی اش. زخمهایی که یادآوری خام بازیهای روزگار بی پرواییهای توست. زخمهایی که جای پای بلندپروازیهای جوانی ست. سالهایی که سختسرانه پای لج می کوبیدی به آنچه که باورت بود و درستش می پنداشتی.

او هم همین زخمها را داشت. همین زخمهای مانند من، تو و بسیارانی شاید. یعنی اینطور می پنداشتم. بعضی زخمها را ممکن است مرهم بگذاری و یا حتی درمان کنی اما چرایی آن همیشه با تو است بخواهی یا نخواهی.

بارها پای صحبت هم بودیم. بارها شده بود که از گفتنهایش وا می رفت و کلامی بزبان نمی آورد و سکوت تنها فریاد او بود که می شنیدی. سکوتی که هزار حرف داشت بی آنکه حرفی بزبان آورده باشد.

چیزی این میانه همه چیز را به هم ریخت. چیزی که مانند خروس بی محل آوازِ نا بهنگامش را سر داده باشد. مرا از حال و هوایی که بودم به این زمان و این مکان من پرتاب کرد. حواسم نبود که مرا بخود آورد. تازه دریافتم خودم را دنبال می کردم. خودم را می دیدم. پای حرفهای خودم نشسته بودم. ولی آن ماجراها پس چه بودند!؟ بر آن گور، در آن خاک مادری، آن همه چنین و چنان گذشتنها، اینها چه بودند که گذشت بر او!؟ چه حسی داشتم، چه........آخر ....نه!.........مگر می شود!؟...... به سرم زده است! نه! امکان ندارد!؟ آه! سرت را برده ام! چقدر حرف زده ام! خوب! گاهی فقط گفتن بهانه است!، نه شنیدن!

اینطور نیست!؟

همین!