انتصابات و انتخابات در جمهوری اسلامی
ویا آزادی ، دموکراسی ، جمهوری اجتماعی

یخ بندان زمستان و وزش باد سرد شکست انقلاب 1357 ایران، روپوشی سفید به رنگ تسلیم بر مطالبات انقلابی سرخ کشیده است. بسیاری ازدوستان و رفقای سابق سنگرها را خالی کرده اند. روی برگرداندن از توده های مردم و روی آوری به بازی انتخابات فرمایشی ـ از بالاـ به نام دموکراسی و موئی از خرس کندن را غنیمت دانستن ، مد روز شده است. از مسوولیت درگیرشدن مستقیم با رژیم ، گریبان رها کردن و چسبیدن به کار و کاسبی ای حقیر در خارج از کشور و یا زندگی ای بی دغدغه ی خاطر در داخل، معجون آرام بخش بعضی ازسیاست بازان و فعالان سیاسی شده و در این رهگذر،گوشه ی عزلت وگرمی آرمیدن و دادسخن دادن درباره ی دموکراسی قدم به قدم مشغله فکری آنها است . اما تاکتیک کاچی به از هیچی به کمک صد ها سایت و هزاران صفحه کاغذ را با اباطیل سیاه کردن، سی سال است که تجربه شده و نتیجه ملموسی نداده است.دوم خرداد با سید محمدخاتمی، تو دهنی محکمی به طرفدارانش بود؛همان رفرمیستی که درزمان ریاست جمهوری او در 18 تیر، دانشجویان را در کوی دانشگاه با ضرب، شتم و پرتاب از پنجره ، وادار به سکوت و تعداد بیشماری را دستگیر و شکنجه کردند.
و اینک که نوبت به اصلاح گری دیگر رسیده به ناگاه دوباره احمدی نژاد از صندوق های راءی بیرون می آید. هرچند این انتخاب در سطح بین المللی در بر گیرنده ی خطرات جدی برای ایران است، ولی نباید فراموش کرد که این رژیم، در زمان جنگ هشت ساله با عراق ، با خرید اسلحه از اسرائیل و یا درهنگامه ی حمله آمریکائیان به عراق و افغانستان و با همکاری ناگفته با آنها، توانائی آداپتاسیون بسیاری از خود نشان داده است .
ولی مگرهمین آقای خامنه ای که در رهبری بلامنازع ولایت مطلقه فقیه تکیه زده ، قبلا" رئیس جمهور نبود؟ اگر اصلاحاتی و یا تغییراتی برای حفظ حکومت لازم باشد، با حکم حکومتی ، ایشان خود وارد میدان می شود و از بالا ، آن را با فرمان به گماشته گان خود امر می کند.
حال پرسش این است که این رژیم دیگر چه احتیاجی به روءسای جمهوری چون رفسنجانی ، خاتمی ، احمدی نژاد و انتصاب چهار کاندیدای جدید ریاست جمهوری در انتخاباتی پر سرو صدا دارد و چرا به مردم اجازه داده می شود از بین کاندیداهای منصوب رژیم یکی را انتخاب کنند؟
واقعیت این است که چهارده قرن فاصله با دوران صدر اسلام و آناکرونیک بودن رژیم ، آنها را مجبور می کند که به سرکوب وهزاران حیله ازجمله انتخابات توسل جویند تا عمرحکومت طولانی ترشده و رژیم ،باب روزجلوه کند. افتخاررژیم جمهوری اسلامی این است که از حکومت اسلامی محمد بن عبداله در دوران بعد ازجهالت درجزیره العرب پیروی می کند. به همین جهت ولی فقیه خود را چوپان و مردم را رمه ی گوسفندان به حساب می آورد. حال چگونه در چارچوب جمهوری اسلامی با ولایت مطلقه ی فقیه وسلسله ی خلفای شیعه ی اثناعشری و با قانون اساسی آن که رونوشت برابر اصل توضیح المسائل و حکومت اسلامی سید روح اله خمینی است ؛ این رژیم ابسکورانتیست می تواندآمادگی پذیرش رفرم را دشته باشد؟
تفاوت انسان ها در چیست ؟ در استفاده از وسائل مدرن تکنولوزیک است یا در فکر و اندیشه ی آن ها؟آیا ماهیت رژیم جمهوری اسلامی با وجود زیر بنای سرمایه داری و با استفاده از وسایل پیشرفته امروزی تغییر می کند؟ چگونه آزادی و دموکراسی با این رژیم ایدئولوژیک ممکن است؟ با این گونه انتخابات این رژیم مثل مار پوست می اندازد اما همان است که هست.
این است که رژیم جمهوری اسلامی ایران؛ توهین به رنسانس و عصر روشنائی ، توهین به سباستین کاستلیون سمبل مداراگری و توهین به فرانسوا ولتر مظهر آزادی خواهی ومبارزه با دین است .
این رژیم نماد توهین به روشنفکران ایران، دهن کجی به صدسال مبارزات دموکراتیک مردم و انقلاب آن هاست. توهین به خون هزاران مبارز جان بر کف از امیر پرویز پویان تا کشتار اخیر دانشجویان است.رژیم جمهوری اسلامی مایه ی ننگ جنبش چپ ایران و توهین به خون خفته گان دهه ی 1360 و کشتار پنج هزار زندانی سیاسی در تابستان 1367 و بی احترامی به گلزار خاوران است . وجود جمهوری اسلامی نه تنها به زنان ایران بلکه توهین به زنان سراسردنیاست. نادیده گرفتن سی سال ستم بر مردم ایران وسی سال مبارزات کردستان قهرمان، تبریز رزمنده، ترکمن صحرا ،بلوچستان و خوزستان روا نیست .
باتوجه به این اوضاع اسفناک داخلی ، در سطح بین المللی نیز، دردهه های اخیر، با فرو ریختن دیوار برلین و سقوط اردوگاه روسیه شوروی ، یاءس و دل سردی از انقلاب با شدت بیشتری به چشم می خورد و عامل ناامیدی به آینده ، چشم پوشی از مطالبات به جا ، روی آوری به لیبرالیسم دنیای غرب و دموکراسی های کاذب آن ها ازطرف بسیاری از جریانات چپ شده است. هر روز و هر شب در رادیو و تلویزیون های دموکراسی های سرمایه جهانی شده، با آب و تاب فراوان و با دلسوزی برجنایات پل پت در کامبوج، استالین در روسیه و کشتار میدان تیاننمن در پکن اشک تمساح ریخته و آن را بر سر کمونیست ها می کوبند تا دنیای دیگری بدون سرمایه داری را افسانه و ناممکن جلوه دهند. اما جنایات خود را در سراسرگیتی به عنوان گذشته تاریخی به دست فراموشی می سپارند. کشورهائی مثل آمریکا ، انگلستان، فرانسه و آلمان که بزرگ ترین جنایات جنگی، جنایت علیه بشریت ،اشغال و تجاوز را در سراسر تاریخ معاصر انجام داده اند، دائم آزادی و دموکراسی خود یعنی همین راءی دادن و انتخابات آزادشان را به رخ دنیا می کشند.
اما نمونه ای در تاریخ وجود دارد که عامدا" سعی می شود به دست فراموشی سپرده شود، زیرا پاشنه آشیل عدم وجود آزادی در رژیم های سرمایه داری دولتی کشورهای به اصطلاح سوسیالیستی سابق در آن وجود ندارد و آزادی های واقعی و نه آزادی های قلابی رژیم های غربی به صورتی کامل ، انسانی و کاملا" دموکراتیک درآن رعایت شده وبه موازات آن جنایت پیشه گی سرمایه داری به صورتی وحشیانه در آن به نمایش درآمده است .
کمون پاریس ـ شهرآزاد
آیا کمون پاریس آرمان شهر بود؟ هرچه بود واقعی بود.ایده آلی بود برای دنیائی بهتر و عادلانه تر.هم چون ستاره ای سرخ در آسمان تیره جنگ ، گرسنگی ، شکست و خفت و خواری خلقی مبارزه و رزمنده درخشید. پاریس شهر رستاخیز طبقه ی کارگر، شهر دفاع مسلحانه ی توده ای برای آزادی ، برابری و جمهوری سوسیال و جهانشمول بود. در بهار 1871 ، پاریس شهرگلباران، نمونه ی آزادی و دموکراسی توده ای یعنی حکومت مردم برای مردم و توسط مردم بود.
با کمون پاریس می توانیم سرخود را بالا بگیریم و بگوئیم آری، جهانی دیگر بدون نظم سرمایه داری ممکن است.
کمون پاریس مظهر رفرم های سنجیده و اصلاحات اساسی، روابط اجتماعی مدرن، سازمان دهی جامعه و کار بر مبنای برابری واقعی و خودگردانی موسسات صنعتی و اقتصادی به شیوه ای انسانی و خالی از نظم ، روابط و ضوابط سرمایه داری بود.
شکستن گیوتین و ممنوعیت اعدام و مجازات های غیر انسانی، شرکت فعال زنان در جامعه و برابری حقوق آنها با مردان، کم کردن ساعت کار و ممنوعیت کار شبانه برای زنان و کودکان، جدائی جدی دین از دولت، دوری از تنگ نظری های ناسیونالیستی و شوونیستی، آزادی هنری در تمام ابعاد آن، کارتئاتر و نقاشی، نویسندگی و شعر، برپائی انجمن ها، کلوب ها و سندیکاها، کاندیداتوری و انتخابات آزاد و عزل منتخابان در هر زمان که لازم باشد، ووو... این همه دست آوردهای کمون است.
کمون پاریس محصول اراده ی توده های به پا خاسته و پرولترهای پاریس بود تا جمهوری ای از نوع جدید بر پا کنند.
کمون پاریس بانی حقوق بشر و اومانیسم واقعی بود ونه آن حقوق بشری که به درستی رژیس دبره ازآن به عنوان" دین مدنی حقوق بشر" یاد می کند.
کمون پاریس زاده ی تئوری های ناب، قالبی ، خالص و پیش گوئی های پیامبرگونه نبود. نه سوسیالیسم خرده بورژوائی و نه سوسیالیسم تخیلی بلکه واقعیتی زمینی بود که روی داد.
کمون پاریس نه آرمان شهربلکه حاصل پراکسیس طبقه کارگر در جمهوری ای اجتماعی و جهانشمول بود.حاصل پنج قرن مبارزات آزادی خواهانه از دوران عصر روشنائی تا انقلابات توده ای و پرولتری در اروپا و نیز سوسیالیسم فرانسوی با تکیه برنظرات بابف ، سن سیمون، اگوست کنت، پرودن، بلانکی و در پایان انجمن بین المللی کارگران بود.

کمون پاریس درغلیان می جوشید و می خروشید و در پی جامعه ای نوبود که به قول کارل مارکس رنگی از پیر کفتار زمان گذشته را با خود نداشته باشد. اما حکومت ورسای در جستجوی ارواح پلید گذشته گان تاریخ و در پی جمهوری پارلمانی بود.




شکست کمون پاریس : آستانه پیروزی جمهوری اجتماعی و جهانشمول
کمون پاریس طی " هفته خونین " 28ـ21 مه 1871 به خاک وخون کشیده شد. هزاران نفردر هر کوی و برزن، کمونار وغیرکمونار باهم قتل عام شدند .ترو خشک با هم سوختند. در این هفته و روزها بعد از آن هرکس دستانش سیاه بود به این معنی بود که دست به باروت زده و کمونار است ، هرکس کفش زرد رنگ ، مارک گودینو، که کفش اونیفرم گارد ملی بود، به پا داشت، فدره یعنی سرباز کمون پاریس محسوب شده و در جا اعدام می شد.
پیام سرمایه داری به کارگران نافرمان این بود: هر کس به حریم مقدس سرمایه، تجاوز کند سرنوشت شهروندان پاریسی در انتظار اوست . کمون پاریس را نابود کردند و چه بی رحمانه. بر سرش ریختند، از هر سوی ، تا در نطفه خفه اش کنند. اتوپی اش گفتند تا دست نایافتنی جلوه کند. اسناد و مدارک همین اتوپی دست نا یافتنی را تاسالها پنهان کردند و به دست فراموشی سپردندش. اما دست آوردهای آن همچنان اعتبار خود را خفظ کرده و در هر جنبش دموکراتیک و انقلابی خود را نشان می دهد.
پایان سخن
امروز، ایرانیان مشتاق، شیفته و هیجان زده برای تغییرات اساسی درزندگی خود هستند. نسل جدید انقلابی ایران در جستجوی جامعه ی مدرنی است که با خواسته هایش مطابقت کند ولی پیران شعبده بازی که با لباس روحانیت بر ایران حکومت می کنند، با نوآوری و ابتکارات نسل جدید در تضاذ آشتی ناپذیرقراردارند.
تشویق ایرانیان به راءی دادن به یکی از کاندیداها و یا راءی ندادن، یعنی حفظ شرایط موجود و ادامه حیات رژیم جمهوری اسلامی که راه به جائی نبرده ، بلکه انرژی ها و امیدها را به هدرداده و آنها را در بلاتکلیفی بیشتر فرو می برد. بالائی ها به جان یکدیگر افتاده اند( اسب ها در سر بالائی یکدیگر را گاز می گیرند)، زیرا دیگر نمی توانند با شیوه های سابق حکومت کنند و پائینی ها دیگر نمی خواهند مثل سابق بر آنها حکومت شود. راه چاره از درون رژیم نیست. راه حل جامعه تب دار ایران، جستجوی ارواح پلید رژیم های سابق نیست. شکست انقلاب 1357 به کابوسی وحشتناک شبیه است و آنچنان به نام انقلاب ، انقلاب بد نام شده که بسیاری در تردید به سر می برند. اما نسل جدید برای زورآزمائی انقلابی از خود توانائی های بسیاری نشان می دهد. نباید آنان را ماءیوس کرد. این نسل چشم به راه آلترناتیوی دموکراتیک است.
جمهوری اسلامی از هیچگونه مشروعیتی برخوردار نیست و باید برای درهم دریدن تاروپودش کوشید. این رژیم مانع اصلی هرگونه تغییر دموکراتیک در ایران است. جنایات جمهوری اسلامی کم تر از جنایات حکومت ورسای در کمون پاریس نیست. تاریخ معاصرایران نشان داده که مردم همیشه در مبارزاتی توده ای ، حاکمان مستبد را به رزم آوری طلبیده و آنها را به زیر کشیده اند. بدون شک انقلابی دیگر و مبارزه ای مسلحانه و توده ای در افق آسمان تیره ی ایران خود نمائی می کند. این بار نباید فرصت را از دست داد. نباید اجازه داد ضد انقلابی دیگر بر انقلاب سوار شود.همچنان که کمون پاریس پیکاری آوانگارد در اروپا بود، جنبش توده ای و انقلابی ایران نیز رزمی سرنوشت ساز در منطقه ی خاورمیانه است . این نسل می تواند همچون کمونارد ها بر فراز باریکارد ها فریاد بزند:

.Nous sommes ici pour l’Humanité
ما اینجا هستیم برای انسانیت
ـ پاریس یکشنبه 24 خرداد 1388
شهزاد سرمدی