شهروند

«زبونم مو در آورد،از بس گفتم برو دنبال کارای گرفتن شهروندیت. تموم وقت با بهانه های من درآریت قضیه رو سنبل کردی. امشب بااین شیشه شراب پر توی ناب پرتقال اومده م تا تکلیفمو باهات روشن کنم. دیگه ولت نمیکنم، قانعم نکنی، فردا خرخره کشون میکشونمت اشتات هاوس، وادارت میکنم فرمای درخواست شهروندی رو پر و تکمیل کنی...»
«بازهنوزنخورده رفتی رومنبرموعظه؟عوض جفنگیات،بامراسم مخصوصی که تنهاازخودت ساخته است،گردن شیشه شراب پرتوروبزن تاهمه غمای دنیارو بریزیم توهندق بلا...»
«عقل کل،بفرماچیجوری فهمیدی مراسم گردن زنی شیشه شراب پرتوفقط ازمن ورمیاد؟»
«واسه این که سالای ازگاربارتندروگارسون مخصوص گرونترین رستوران-بارای این گرونترین شهرجهان بودی.»
«گردن شیشه روجوری زدم که هوش ازسرعاقل ودیوونه میبره.بفرما،این یه جفت گیلاسم به سلامتی تموم آدمای ناآروم دنیابندازیم بالا.حالاجون مادرت بهم بگوواسه چی مثل همه آدمای عاقل هلاک گرفتن شهروندی نیستی؟»
«مگه شهروندی ممکلت خودم میخ داره که شهرونداینجابشم؟»
«می فهمی چی بلغورمیکنی!میلیون میلیون آدم جون میدن که شهرونداینجابشن!تودیگه چه صیغه آدمی!بیگیر،یه گیلاس دیگه م بندازبالا،شایدعقلتوردیف کنه.یه کم فکرکن،بعدحرف ازدهنت بندازبیرون.حالیت نیست چی میگی.»
«اینجاکه هیچ،شهروندی تهرونم که نه دهم عمرموتوش تلف کرده م قبول ندارم.»
«فقط شهروندی بوته روکه پاش روخشت افتادی قبول داری؟»
«صددفه گفته م،من توقریش آباد،کنارقبرخیام وچسبیده به شهرنشابورروخشت آفتاده م.»
«بچه قریش آبادوکنارقبرخیام ونشابوربودن چی افتخاری داره؟»
«افتخارش اینه که ازته مونده های خواجه قشیری سربه دارنشابورم،کجاش ازاین مملکت کمتره؟»
«تموم این چرندیاتوبگذاردرکوزه،یه آبم روش.»
«ایرادکاراینه که عقلت قاصره،تاقیامتم باهات چونه بزنم فایده نداره،این رشته سری درازداره،یه گیلاس دیگه پرتوی حیات بخش ناب بریزکه دوای تموم دردای هردوتامونه.»
«دیگه ته شیشه روبالاآوردیم.مملکتی که واداربه فرارت کرده،کجاش جای اینهمه دلبستگی داره؟»
«حرف دهنوبفهم مردناحسابی،به اندازه موهای سرت تومملکتم خاطره دارم.اگه یادآوری وزندگی بااین خاطره هانبود،تواینجاکه یه آفتاب درست وحسابیم نداره وبه چشم یه خارجی نگام میکنن تاحالاهفتاکفن پوسونده بودم....»