بر آمیزی و بگریزی و بنمایی و بربایی
فغان از قهر لطف آلود و زهر ِ شکّر آمیزت !!
... سعدی
به قدوم نوبهاری سفری به سوی ما کن
دل دردمند یاری به نوازشی رضا کن
بنواز تا درختان ز پرند ِ سبز پوشند
دم ِ سرد ِ بلبلان را به نوایت آشنا کن
که ز مستی ِ صدایت همه گرم و خوش سرایند
گل ِ نو شکفته ات را به ترانه جانفزا کن
به خزان، پی بهاران سفر وطن گرفتی
ز پیام ِ مهر بارت غم ِ غربتم دوا کن
ــ ز چه اسب آرزو را تک و تیز می دوانی
نه بگفتمت دل ِ ساده ! فغان خود خفا کن؟
که جوان و سرخوش است او، به جمال خود خوش است او
چو ز ناز ، سرکش است او، به خیال او صفا کن؟ ــ
همه کس کنار یاری، سر ِ بوسه و کناری
ز خیال ِ ناز نینت دو سه بوسه ای عطا کن
به کجا برم شکایت چو ز دست می گریزی
بنشین به چشم بینش، به نوید خود وفا کن
محمد بینش (م ــ زیبا روز)
پایان زمستان 94
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد