آيا در فردای بعد از برگزاری انتخابات، بعد از پيروزی و به قدرت رسيدن يکی از کانديداهای به ظاهر راديکال امروز، همين جوانانی که امروز در خيابانها، هر روز خواست های تازه ای را مطرح می کنند؛ خود، اولين قربانيان دستگيری ها و شکنجه و آزار و به زندان افتادن ها نخواهند بود؟ | |
آيا چيزی در حال عوض شدن است؟
شور و شوقی، مردم خواهان تحول را فرا گرفته است.
در يک طرف مردم و خواست های سرکوب شده سالها حکومت ديکتاتوری مذهبی و در طرف ديگر کانديداهای همان نظام قرار گرفته اند.
آيا يک تحول واقعی در جريان است؟
با نزديک شدن زمان انتخابات، کانديداها راديکال تر شده و هر روز با توجه به مطرح شدن خواست های حق طلبانه مردم ستمديده ميهنمان، موضع گيريهای راديکل تری از خود نشان می دهند.
ديگر کار به جائی رسيده که حامی اصلی حکم حکومتی در دوره ۸ ساله خاتمی، از تغيير قانون اساسی سخن به ميان می آورد و نظارت استصوابی را به زير سئوال می برد.
نخست وزير و مدير بی کفايت ۸ سال اول انقلاب؛ که در روزهای اول کانديداتوری خود، آنطوری که واقعا بود، ماهيت خود را نشان داده و می گفت که ميانه راهی را خواهد گزيد مابين اصول گرايان و اصلاح طلبان که نه سيخ بسوزد و نه کباب و حتی حاضر به هيچگونه موضع گيری روشنی در هيچ زمينه ای نبود، در عرض کمتر از چند هفته راديکال شده و دم از آزادی دانشجويان زندانی زده و برای ايرانيان خارج از کشور پيام دوستی می فرستد و....
آيا مسئله اصلی همه کانديداها نجات اين نظام نيست؟
سياستهای بغايت راستی که احمدی نژاد در طی ۴ سال رياست جمهوری اش در عرصه های داخلی و بين المللی داشته، ترس از فروپاشی اين نظام را به کابوس شبانه روزی همه دست اندرکاران اين نظام مبدل ساخته است.
آيا مسئله بجز جنگ قدرت ميان کانديداها چيز ديگری می تواند باشد؟
هر روز که به برگزاری انتخابابت نزديکتر می شويم؛ آنها برای کسب قدرت، از خود بيشتر مايه می گذارند.
آيا آنها تعهدات خويش را نسبت به نظامی که بقای خود آنها را نيز تضمين می کند، فراموش کرده اند؟
آيا در فردای بعد از برگزاری انتخابات، بعد از پيروزی و به قدرت رسيدن يکی از کانديداهای به ظاهر راديکال امروز، همين جوانانی که امروز در خيابانها، هر روز خواست های تازه ای را مطرح می کنند؛ خود، اولين قربانيان دستگيری ها و شکنجه و آزار و به زندان افتادن ها نخواهند بود؟
آيا "مصلحت نظام" و "حفظ نظام" که هدف رئيس جمهور آينده است، لحظه ای او را به فکر کنار گذاشتن اين مصالح و جانب مردم را گرفتن، خواهد انداخت؟
کسی تضمينی در اين باره می دهد؟ کسانی که مردم را به حمايت از يکی از کانديداها تشويق کرده و اين سياست را در جهت بوجود آمدن زمينه های پيشرفت بيشتر جنبش های مدنی و اجتماعی مردم دانسته اند، اين تضمين را به مردم خواهند داد؟
و يا مگر در همان ۴ سال سخت ديکتاتوری احمدی نژاد نبود که اين جنبش های اجتماعی رشد کرده و امروز با اين انسجام و با داشتن هويت مستقلی در جامعه ما به طور زنده ای عرض اندام کرده و توانسته اند هر روز خواست های جديدی را به ميدان بکشند.
آيا لازمه پيشرفت هر چه بيشتر جنبش های مدنی و اجتماعی جامعه ما، سرکار آمدن يکی از اين اصلاح طلبان می باشد؟
مگر تجربه ۸ سال رياست جمهوری خاتمی را فراموش کرده ايد؟
آن موقع هم توجيه برای طرفداری از خاتمی به همين جا ختم می شد.
به حق که مردم به ستوه آمده ۳۰ سال ديکتاتوری مذهبی، هر روز خواست های تازه ای را به ميان می کشند. اين خواست ها هم اکنون تا اعماق جامعه کشيده شده و تمام لايه های جامعه را در بر گرفته است. اين خود حکايت از تکامل هر چه بيشتر اين جنبش ها و استقلال يافتن آنها در همه عرصه ها می باشد.
اين قدرت مردم را نبايد دست کم گرفت. کاربدستان رژيم اين خطر را احساس کرده و برای حفظ موجوديت
خويش در جهت حذف احمدی نژاد و به قدرت رسيدن فرد ديگری که بقای رژيم را تضمين کند، به تلاطم افتاده اند.
کانديداها که خود بخشی از اين ذينفعان می باشند برای حفظ اين نظام که ضامن موجويت خودشان نيز ميباشد، در حال مبارزه هستند.
آنها بهتر از بسياری از سياسيون اين مسئله را دريافته اند که با توجه به پيشرفت جنبش های اجتماعی در ۴ سال ديکتاتوری اسلامی- نظامی احمدی نژاد؛ خطر هر روز بيشتر اين رژيم را تهديد می کند.
کل سياستهای داخلی و خارجی احمدی نژاد که خود مهره ای از کل نظام بيش نبوده، بنيان اين نظام را به لرزه درآورده است و اينجاست که برای جلوگيری از فروپاشی آن،"نيروهای خودی“ ناگزير به تغيير مشی تا کنونی خويش شده اند.
آيا ما به عنوان نيروهای پيشرو سياسی، بجای حمايت از جنبش های اجتماعی و مدنی و مبارزه برای انتخابابت آزاد، بايد به بازيگران نمايش خيمه شب بازی رژيم جمهوری اسلامی مبديل شويم؟
بهار
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
