دشمن

بارِشِ ابرِ سیاهی جز جوانی ام نبود
آفتاب اینجا و آنجا هم گهی خود را نمود
رعَد و باران تار و پودم را چُنان درهم شکست
که اندکی از میوه های سُرخِ باغم مانده است.

پا نهادم در خزانِ نقشِ آمالم کنون،
حال باید بیل و شن کِش را آوردن برون
باز سازم تا زنو خاکی که شُستند آب ها،
چاله هائی را که کندند شِکلِ گور سیلاب ها.

کس چه داند،شاید آن گلها که دارم آرزو،
زین زمینِ گشته چون ساحل عَقیم از شستشو،
باز یابند قوتی عرفانی و رویند پُر توان!

ای فغان! دردا فغان! جان ها که می بَلعَد زَمان،
دشمنی کو میجوَد رو کرده پنهان قلب را
خود کُند فربه ازآن خونی که میریزد زما!

Charles Baudelaire))
(1821-1867)
برگردان از "مانی"