برای برادرم هوشنگ جان ِ آیینه؛
که پس ِ پنجاه و پنج سالگی
با گِشمانی (سکته ی قلبی) کُشتانده شد.
هوشنگ جانم!
هوشیار ِ گزاره ی یگانگی
فرجام ِ گم گشته ی دل سپردگی
ساز ِ سامانه ی آرزوی کودکی
هُشدار ِ پرده ی پندار ِ جوانکی
نگار ِ مادر ِ به مهرماندگار؛
درود ِ ایاری ی(عیاری ی ) سایه بانی ات را
بدرود ِ خاموشی ی فراموشی نخواهم خواند.
گِشمانی (سکته ی قلبی) گریزناپذیر
در پس ِ پنجاه و پنج سالگی ی سومین برادر
سایه ی سوگ ِ تندیس ِ تن،
ترانه ی تلخ ِ تنهایی ام گردید؛
با مغز ایستایی ی برادر ِ بزرگ
گریز ِ ناگزیر ِ برادر ِ کوچک
بی مادر در پس ِ بدرود ِ پدر
آوردگاه ِ ریزش ِ فروزش گشته ام؛
تا ریزگردهای گردباد ِ گسستگی
ساز ِ هر سینه و سُروش هر سر را
جانسوزی جانگذار گردانند
تا آیینه ی سنگی ی آرزوساز را
سینه سوخته با تن پوشی سیاه
با ساز ِ چپ سیاه گزار بگردانند.
هوشنگ جانم!
آن روزها پس ِ پگاه ِ هر شبانگاه، دور از مادر
از بستر ِ خواب های افسانه ای برپا می شدیم
تو، کودکی با چشمان ِ آبی ی کهکشانی
سری چون آتش ِ آوازه ی نوجوانی
نان ِ گرم ِ سنگگ را می آوردی
تا با ناشتایی داغ ِ من آورده
باهم تشنگی ی نان ِ شکنجه شده را،
در گرسنگی ی دل، بر سر ِ سفره بنشانیم.
سپس تو پسرک ِ تیزهوش ِ خرید ِ دانه
من پسرک ِ شوریده ی نوید ِ چانه
با غرش ِ خاکستری پدر بسته ای گردان
همراه ِ خواهر ِ کوچکتر و برادر ِ بزرگتر
در کارزار ِ کار ِ خانه باز می شدیم
تا تو در شهر ِ کرمانشاه و دبستان ِ تازه گاه
از «کلاس ِ دوم» به چهارم راهبر ِ راه پرین،
شادمان ِ یگانه، شاه شویی؛
تا آموزه های آموزگار را آموزش دهی.
هوشنگ جانم!
یادت هست؟
در شکوه ِ شکیبایی،
بارش ِ بردباری ی مهر ِ مادری
هر هفته بر گِردش گرد می آمدیم
در آغوش ِ دیدارش می خوابیدیم
تا بر خوابهای افسانه ای شهسوار گردیم
دم به دم، همدل و هم کام
آش جو ِ دست پختش را
نوش ِ جان، نوشداروی آرزو می گشتاندیم
تو، آیینه گردان ِ آرزوی مادر بودی؛
تا گوهر تاج، خواهر ِ بزرگ
تاج سُخن را با گیسوی سپید ِ مادر شانه زند
پندار ِ پردیس اش را بر شانه مان بنشاند
تا خواهر ِ دور گشته باز آید.
هوشنگ جانم!
نبودنت بینایی ام را نابینا
دانایی ام را نادانی می گرداند
ناتوانی ام بزرگ می شود؛ بزرگ ...
آنگاه هیچم در هیچستان فرو می ا افتد.
نمی دانم؛ چگونه با آزاده، آرزوی آزادگی ات
با آریا آوای یگانگی ات
با فرزاد پسرک چند ساله ات
که هنوز پس ِ بیست و پنج سال
اشک هایش در پس ِ رفتن بی بازگشتنم
سوزش ِ چراغ ِ چشمم گشته است؛
چسان با عرفان پسرک پهلوانت،
و چگونه با بردبار بانویت سُخن بگویم؟
نمی خواهم هم نمی توانم؛
کسانی کشتاندن شدن ِ تو را
بر من دلنوازی و دلداری دهند
هوشنگ جانم!
دراین هنگامه نا به هنگام
بی برادری و بی باوری را
بر خویش ِ خویشتن راه بسته ام
نبودنت را بودن، بودنت را باور گردانده ام؛
تا در فراموشی بُگریزم؛ در خاموشی بِگریم
آغوش بر زانو، بی ایران و بی آسمان
می پندارم؛ آرزو هست؛ آزادی هست
مادر و پدر، خواهر و برادر هستند
آب و آرامش برای هم میهنانم هستند
من آونگ هستم پُر آهنگ و بیدار
تو هوشنگ هستی دلاور و هوشیار.
27 اردیبهشت 2554 ایرانی
17 مه 2015 ترسایی
گوتنبرگ- سوئد
سروده ای از آبتین آیینه
برگرفته از دفتر ِ آماده ی چاپ ِ آبشار ِ آه
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد