در کشور خودم

در کشور خودم ،
هرگز آرامش نداشته ام !
پیوسته پریشان و در انتظار بد ترین ام
در خیابان ها،
می ترسم وسر در گریبان دارم،
که مبادا ، ماموران مرا تعقیب کنند
هنگامی که در خانه نشسته ام،
همیشه گوش به زنگ،
و چشم بر درم ،
که حکومتیان به چهاردیواری ام،
یورش بیاورند،
و مرا بخاطر اندیشه هایم،
کشان کشان، به قربانگاه ببرند
اما نه بخاطر اندیشه های خائنانه ،
و وطن فروشانه ،
بلکه بخاطر آمالی که برای آبادی میهن ،
و شادابی و سرافرازی هم میهنان ام دارم!
به حال خودم ، افسوس می خورم،
و به حال هم وطنان ام،
که از " چاله " در آمدند
و به " چاه " افتادند!
مدعیان حکومت "مردمی"
در اولین سال بقدرت رسیدن،
جای پای شان را محکم کردند
و سال بعد، جمهوری "اسلامی" را،
بجای جمهوری،به کرسی نشاندند،
و اولین رئیس جمهورشان را،
با "نود" درصد آرا !
بر سر مردم کوفتند،
به هر نقطه ای که اثری از آزادی بود،
هجوم آوردند ،
و اوباش متدین را ،
جاه و مقام دادند ،
و آنان را بجان مردم انداختند !
صاحبان اندیشه را، به دار زدند،
تیرباران کردند،
و به زندان افکندند!
تزویر و تقیه و نیرنگ را ،
حاکم کردند و دروغ را رسمیت بخشیدند !
انتخاب را از مردم گرفتند ،
و انتصاب وابستگان شان را ،
" قانونی " کردند
این است که،بعد از 36 سال،
هنوز بر طبل دروغ،
دو روئی و جنگ می نوازند
و مردم جان به لب رسیده را ،
هر روز ،
با نیرنگی ، "امیدوار " می کنند !

استر ، 13 اسفند 1993