آتش پنهان دل

می بَرَدَم هر زمان
در دل این کهکشان
آتش پنهان دل
در ره ایمان خویش

من نه منم، اوست من
شیفته ی دوست، من
می روم انک به سر
برسرِ پیمان خویش

گر که بسوزد پرم
سوزد اگر پیکرم
ور که کِشندم به پا
در ره ایمان، زها

ورکه رهم زین بلا
بال چو مانَد به جا
ماندن و پروازِ من
برسرپیمان، خوشا

زاهد پشمینه پوش
شب به دعا مانَدم
عابد شب زنده دار
سوی ریا خواندم

آتش دل چون شود
گر شنوم رایشان
مهر بخیزاند و
عشق زند وا یشان

اشک فراجوشد از
چشمه ی چشمانِ من
کاش نمیراند او
بانگِ خروشانِ من

برتو نهان چون کنم
راز شب افروز را؟
خواب نیاید به چشم
تا نَدَمَم روز را

علی رضا جباری ( آذرنگ )
17/10/93 ( 2015/1/7 )