گرسنگان گوش به زنگ تا ندا برآید
وآنگه که برآید. . .آه . . .

چون پای بر رکاب
در آتش خود می دمد
و پیش از سپیده، سرخ فام
با هی هی مهر
عزم دماوند می کند
به کمین، در تاریکایِ راه نشسته
جامه ی زرینش می درند
به چاهش افکنده            
بر مرکبش هی می زنند
و ماه ی سیاه در دست، به تاخت             
بر پیشانی چین خورده ی البرز
بهمن  را گِل آلود
و می تازند
کولاک است
و در غبارِ کوچه ی بن بست
پیش بندی بر دامن،
نه از تبی دو ساعته،
از هراسی                    
دختر رحمان می لرزد
باز او
میزبانِ تیتانهاست*
وآنگه ندای ربنا می آید.     

*- خدای تخریبگر در یونان باستان Perses

یوفالا، پناهگاه وحش
divanpress.com