قلبی به وسعت ايران زمين

مادری هستم با قلبی به وسعت ايران زمين که در حسرت از دست رفتن فرزندان اين مرز و بوم، ديگر تاب و توانی برای زيستن در من نمانده است.
مادری که گويا محکوم شده است تا در غم از دست دادن عزيزان دلبندش، به ماتم بنشيند و شاهد اين همه ظلم و ستم ظالمان باشد:
شاهد محکوميت فرزاد کمانگر به مرگ، به جرم عشق به انسانها و تلاش برای سعادت آنها. او که زندگی را پاس می دارد، زندگی اش خار چشم کسانی شده است که مرگ را ميستايند و با ستاندن جان انسانها به خيال خام شان بقای حيات خود را تامين می کنند.
شاهد خودسوزی نوچوانانی بايد بود که از فرط فقر و گرسنگی و تحقير، مرگ را به اين زندگی ذلت بار ترجيح ميدهند. ناظر خودسوزی دختر ۱۵-۱۶ ساله ای که از شدت فقر و ناتوانی آتش به جان خود می زند. "انتخاب" اينگونه مرگ دردناکی گوئی برای اعتراض به اينهمه بی عدالتی است. و شايد انتقام از عاملين اين همه درد و رنج و اجحافی است که در زندگی کوتاهش به او روا داشته شده است.
بايد نظاره گر وحشيگری پاسدارانی بود که با شقاوت و بی رحمی تمام، آستين به قتل نوجوان بی گناه کردی بالا زده اند. نوجوان کردی که بدون داشتن هيچ جرمی، روزها درنزديکی مرز ترکيه زندانی پاسدارانی بوده است که بوئی از انسانيت نبرده اند. اين جانيان پس از شکنجه های بسيار، جسد آش و لاش شده و يخ زده او را بدست خانواده نگرانش، که روزها بدنبال او در جستجو بودند، می دهند. بدون آنکه کسی مسئوليت اين وحشيگری را بعهده بگيرد و يا حتی جوابگوی اين رفتار ضد انسانی باشد.
و يا بايد شاهد درد و رنج بهروز جاويد، تنها زندانی بازمانده از قيام دانشجوئی ۱۸ تير ۱۳۷۸ بود. بهروزی که ده سال از بهترين سالهای جوانی خود را در زندانهای مخوف رژيم ضد مردمی جمهوری اسلامی در زير غير انسانی ترين شکنجه ها گذرانده است. در نتيجه اين فشار و شکنجه ها امروز بهروز سلامت خود را از دست داده است. او هم اکنون با بيماری „ام. آر. آی“ دست به گريبان است بدون آنکه از هيچ گونه درمانی بهره مند باشد. افزون بر اين او بر اثر ضربه به پشت سر و آسيب ديدگی مخچه اکنون ۵۰ درصد بينائی خود را نيز از دست داده است.
و يا بايد خودکشی انسانهائی را ديد که آنها را با هزار اميد و آرزوی کاذب، روانه ميدانهای جنگ کردند. امروز سال ها پس از پايان جنگ، جز بيماری های جسمی و روحی، سهمی از جنگ برايشان به ارث باقی نمانده است.
در جمهوری اسلامی اگر مردم با فقر و ناداری دست به گريبانند. اگر نان ندارند. اگر حرمت شان ناديده گرفته می شود. اگر جانشان بی ارزش است. اما در اين جامعه فساد و اعتياد به وفور هست. بازار سنگسار و اعدام گرم است. فريب و دروغ گوئی توسط حکومت ترويج می شود. و... هنوز چند روزی از اعدام غير منتظره و غير انسانی دلارا نگذشته است که خبر محکوميت به اعدام دو نوجوان ديگر منتشر شده است. نوجوانانی که پرورش يافته همين حکومت بوده اند، امروز قربانی آن می شوند.
در وطنم ايران، هيچ کس در هيچ کجا امينت ندارد. دانشجويانش که بايد سرمايه علمی اين مملکت باشند، با کوچکترين اعتراضی به اخراج از دانشگاه کشيده و به زندان افکنده می شوند. کارگرانش برای بدست آوردن لقمه نانی در سرما و گرما و در شرايط بسيار طاقت فرسا به هر کاری تن می دهند، نه تنها تحقير می شوند حتی زمانی که به عدم پرداخت حقوق ماهيانه خود لب به اعتراض می گشايند به بند و زنجير کشيده می شوند. زنان اين سرزمين را فقط به جرم برابری خواهی شکنجه می کنند تا تسليم تحقير و مريد قوانين دوران قرون وسطا شوند. روشنفکران و روزنامه نگاران کشورم از حق آزاد بيان وانديشه و انتشار آن بی بهره اند. نويسندگانش را به جرم آزاد انديشی می ربايند و جسد شکنجه شده آنان را در بيابانها رها می کنند تا تخم آزاد انديشی و جسارت بين آزادانه نظر خشکيده شود.
مادری هستم که قلبی به بزرگی ايران زمين دارد.
مادری که قلبی آکنده از ظلم ظالمان دارد
مادری که آرزوی بزرگ شدن و به گل نشستن، غنچه هايش را در سر می پروراند
مادری با قلبی سرشار از احساسات عميق عشق و صلح ودوستي
ولی آيا قلبی به وسعت ايران زمين، گنجايش اين همه درد و رنج را دارد، درد و رنج مادرانی که از ترس از دست دادن فرزندان دربندشان، لحظه ها حکم سال را برايشان پيدا ميکند؟
و يا آيا اين قلب ظريف و حساس مادری، می تواند شاهد بی صدای حکومت قسی القلبها باشد؟
پس بيائيد با اتحادی هر چه گسترده تر و با مبارزه ای هماهنگ در راه آزادی و دمکراسی به پا خيزيم،
بيائيد برای برافکندن اين ريشه فساد و تباهی و در راه ايرانی آزاد و آباد دست به دست هم بدهيم،
بيائيد فرزندانمان را برای هميشه، از اين همه تاريکی که در زندگی بر آنها تحميل شده، برهانيم و آينده ای اميدبخش و روشن را به رويشان بگشائيم.