با تو

برخیز تا رویا رسد بر بیکران آرزو
باهمتت ویران شود سدّ مسیر جستجو

برخیز تا پاییز را، نو میدی پرهیز را
مدفون کند شوریدگی در هلهله، در های وهو

مارا نمانده مهلتی،ماییم و اندک فرصتی
یک جرعه شیدایی بده نشکسته ای تا آن سبو

سرما اگر عریان شده،صد باغ اگر ویران شده
کوهی مکن این کاه را بذر بهاران را بجو

یادی بکن ارخاوران،شوریده کن هستی بدان
راهی شود ایمان مان تا بی محابا کوبه کو

خامش چرا بنشسته ای از"ما" چرا بگسسته ای
فریاد کن تا بیش از این بغضت نمانـَد در گلو

بر سایه ها نوری بدَم تا غم فرو پاشد ز هم
فردا که شد آخر رسـَد، توسن سوار گفتگو

رویا اگر در خواب شد شعرم ببین بی تاب شد
می جویدت تا بشکفد با تو بهار آرزو

ویدا فرهودی
پاییر١۳٩۳