این سروده به لحاظ شکل، تصادفا قرابت نزدیکی با شعر (وصیت) لورکا دارد، اما مضمون متفاوتی را به ذهن مخاطب متبادر می کند.
آنگاه که نوبت من رسید
تنم را در زمین بپوشانید
در کنار نهر آّب
و یا در کنار شاخه ای
از گل اقاقیا
روییده از خاک بکر،
در معبر نسیم صبحگاهان
و یا در باغی از نیلوفر و یاس وحشی
تنم را در خاک کنید
آنگاه که نوبت من رسید
به یاد آر،
مرا پیوندیست
با گل سرخ،
باغ گل سرخ
باغی به فراخنای سرزمینم،
گلگون خفتگان،
مدفون در قلب خود دارد
به یاد آر،
قلب من دیرگاهیست
در آنجا از طپش
بازمانده
آنگاه که نوبت من رسید
مرا در باغ گل سرخ
در خاک کنید..
رحمان
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
